Της Μαρίας Κόλλια,
Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος, διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Paris I – Σορβόννης (στα Συγκριτικά Πολιτικά Συστήματα) και ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου, έχοντας διδάξει για πολλά χρόνια στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, αλλά και στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών της Λίλης, και με έναν σημαντικό αριθμό βιβλίων ως παρακαταθήκη σχετικά με την Πολιτική Επιστήμη, μιλάει στο OffLine Post για τις Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές.
Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται στη σημασία των Γαλλικών Προεδρικών Εκλογών στον σύγχρονο κόσμο, που χαρακτηρίζεται από μια μορφή διπολικότητας, καθώς και για τη διείσδυση των δυνάμεων της αντισυστημικότητας στη Γαλλία. Ακόμη, σχολιάζει τη μικρή διαφορά των ποσοστών Macron-Le Pen και εξηγεί τους λόγους πίσω από το μεγάλο ποσοστό αποχής.
- Την περασμένη Κυριακή, 10 Απριλίου, διεξήχθη ο πρώτος γύρος των Γαλλικών Προεδρικών Εκλογών. Κατά την άποψή σας, πού έγκειται η σημασία τους για την Ευρώπη και τον κόσμο;
Στον κλυδωνιζόμενο κόσμο που αναπτύσσει μία νέα μορφή διπολικότητας, η ύπαρξη ενός ηγέτη της Ευρώπης, μετωπικά επιτιθέμενου στις μεθόδους και τις πρακτικές του Vladimir Putin, είναι καθοριστική για τη διασφάλιση των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
- Στον δεύτερο γύρο των Γαλλικών Προεδρικών Εκλογών προκρίθηκαν ο Emmanuel Macron και η Marine Le Pen. Θεωρείτε πως είναι μία αναμενόμενη εξέλιξη αυτή και γιατί;
Είχε προεξοφληθεί ουσιαστικά το αποτέλεσμα. Είναι βασικά οι δύο πόλοι της νέας αντιπαράθεσης ανάμεσα στη φιλοευρωπαϊκή, ανοιχτών οριζόντων Γαλλία, που εκφράζει ο Macron, και τη Γαλλία της αντιπαράθεσης, της φοβίας, των κλειστών συνόρων, που εκφράζει η Le Pen.
- Έχει υποστηριχθεί πως ο Macron είναι ο Πρόεδρος των μεγάλων κρίσεων, καθώς επί προεδρίας του αντιμετώπισε την κρίση των κίτρινων γιλέκων, την υγειονομική κρίση και την ενεργειακή κρίση επί του παρόντος. Τι ρόλο νομίζετε πως έπαιξε αυτό στο προβάδισμα, που κατάφερε να έχει;
Ο Macron έδειξε επάρκεια σε πολύ κρίσιμα ζητήματα και δημιούργησε ένα αίσθημα εμπιστοσύνης κυρίως στους Γάλλους αυτούς, οι οποίοι δεν έχουν μετωπική άρνηση του ζητήματος του προσανατολισμού της χώρας.
- Φαίνεται έμπρακτα μια στροφή του γαλλικού εκλογικού σώματος στα δεξιά. Αυτό κατέστη πιο σαφές από ποτέ στον πρώτο γύρο των Γαλλικών Προεδρικών Εκλογών, όπου η Le Pen κατάφερε να πάρει ποσοστό μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά. Πού αποδίδετε την τάση αυτή;
Η τάση αυτή οφείλεται στο ότι οι δυνάμεις της αντισυστημικότητας έχουν πετύχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια μια ισχυρή διείσδυση στη Γαλλία – θυμίζω ήδη τη μαζική κυριάρχηση του «Όχι» στο Ευρωσύνταγμα προ ετών – αλλά και στο ότι κάποιες εκσυγχρονιστικές κινήσεις του Macron έθιγαν συμφέροντα από την αποβιομηχανοποίηση, που δημιουργούσε η ανεργία, και την επιμήκυνση του εργασιακού βίου ή, ακόμη, την άρνηση αυξήσεων του ελάχιστου ορίου αμοιβής.
- Με το δεδομένο πως η ποσοστιαία διαφορά Macron – Le Pen ήταν ήσσονος σημασίας, με τον νυν Πρόεδρο να συγκεντρώνει 27,84% και τη Le Pen ποσοστό που αγγίζει το 23,15%, μπορούμε με κάποιον τρόπο να προδικάσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα;
Ασφαλώς και όχι, διότι έχει υπάρξει μία αποδέσμευση της κοινωνικής βάσης των κομμάτων από τις πολιτικές ελίτ. Χαρακτηριστικό είναι ότι, ενώ με πολύ μεγάλη έμφαση ο Mélenchon ζήτησε να μην υπάρξει ούτε μία ψήφος προς τη Le Pen, η δημοσκόπηση που έγινε επί των οπαδών του κόμματός του το ίδιο ήδη βράδυ έδειξε πως το 1/3 θα ψηφίσει Macron, το 1/3 θα κάνει αποχή και το υπόλοιπο 1/3 θα ψηφίσει την «καταραμένη» Le Pen.
- Αναφέρατε προηγουμένως το ποσοστό αποχής, το οποίο, πράγματι, στον πρώτο γύρο ήταν της τάξεως του 26,31%. Πού οφείλεται αυτή η «αδιαφορία» μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος;
Κυρίως στην απολιτικοποίηση των νέων, οι οποίοι έκαναν αποχή πάνω από 42% και αυτό ίσως είναι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα για τον Macron, διότι τα στρώματα που τον ψηφίζουν – μεγάλης ηλικίας και ανώτερου μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου – είναι αυτά που κάνουν λιγότερο αποχή.
- Ποιοι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων θα ψηφίσουν τον Macron και ποιοι τη Le Pen;
Έχει τόσο πολύ χειραφετηθεί η εκλογική βάση από τις πολιτικές ηγεσίες, που αυτό δεν μπορεί να προεξοφληθεί. Και το παράδειγμα που είπα με τον Mélenchon δείχνει ακριβώς ότι υπάρχει μια ρευστότητα, μια κινητικότητα και μια αποδέσμευση των ψηφοφόρων από τις παραδοσιακές κομματικές τους ταυτίσεις, που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε προβολή με βάση τις υποδείξεις των ηγεσιών. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα κόμματα που δεν ανήκουν στα πολιτικά άκρα (Pécresse, Hidalgo, Jadot) ίσως ψηφίσουν σε μεγαλύτερο ποσοστό Macron, οι ψηφοφόροι του Zemmour, φαντάζομαι, καθολικά Le Pen, ενώ ήδη ανέφερα την τριχοτόμηση των ψηφοφόρων του Mélenchon.
Ευχαριστούμε θερμά τον κύριο Θανάση Διαμαντόπουλο για την παραχώρηση της συνέντευξης!
