Της Μυρτώς Κατσούλη,
Η έννοια του εθνικού συμφέροντος στην Ελλάδα έχει εκδήλως κλυδωνιστεί προ πολλού. Από απλά καθημερινά παραδείγματα, μέχρι και πανηγυρικές δημόσιες ενέργειες, ο Έλληνας πολίτης βρίσκεται αντιμέτωπος με καταστάσεις, συνθήκες και πρόσωπα, στα οποία δύσκολα, πλέον, επιδεικνύει εμπιστοσύνη, και είναι κρίμα, διότι έτσι, δεν αποδίδεται ο σεβασμός που αρμόζει σε όσα πρόσωπα φέρουν σημαντικά λειτουργήματα για την κοινωνική και πολιτική ευρυθμία.
Έχει κουράσει πολύ η επαναληψιμότητα στα κανάλια και σε οποιοδήποτε ειδησεογραφικό μέσο: ημερήσια κρούσματα, εκστρατεία εμβολιασμού, πολλοστές δόσεις, πόλεμος, κακός Πούτιν/Ρωσία – καλός Ζελένσκι – που του αποστέλλεται ελληνική στρατιωτική βοήθεια και μιλάει και στην ελληνική Βουλή– δολοφονίες, παρενοχλήσεις, δίκες και πάει λέγοντας.
Είναι λυπηρό ο Υπουργός Υγείας να θωρακίζεται και να προστατεύεται από την οργή του κόσμου, προκειμένου να εισέλθει στον χώρο εργασίας του. Είναι στενάχωρο η κυβέρνηση να μην είναι απόλυτα προετοιμασμένη –ή, τουλάχιστον, να φαίνεται ότι δεν είναι– για τις ομιλίες που λαμβάνουν χώρα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, οι οποίες πηγαίνουν κόντρα στο δημοκρατικό ιδεώδες, που προσπαθεί να οικοδομήσει. Και είναι ακόμα πιο ανέλπιδο, να στιγματίζεται διαβολικά οποιαδήποτε παρεκκλίνουσα γνώμη, είτε σε κοινωνικό, ιατρικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.
Έχουμε καταντήσει η κοινωνία της ταμπέλας, όπου κάθε ένας «έχει αμέριστο χρέος, ως δημοκρατικός και ενεργός πολίτης» να προσδεθεί σε συγκεκριμένα στυγνά «πρέπει» των καιρών. Έχουμε ταυτίσει την έννοια της σύγχρονης αριστεράς με τον δικαιωματισμό των κοινωνικών μειονοτήτων, ενώ έχει περιοριστεί η διεκδίκηση ενός προσφιλούς προς τον λαό μέλλοντος, μιας τάξης πραγμάτων, όπου ο λαός αντιδρά και αντιστέκεται έναντι των βεβηλώσεων της δημοκρατίας από την ισχυρή και ακλόνητη κρατική δύναμη.
Από την άλλη, η έννοια της δεξιάς έχει συνδεθεί με τον σοβινισμό στην πιο ακραία εκδοχή του, με αποτέλεσμα να τρομοκρατείται ο απλός πολίτης για την επιστροφή σε απολυταρχικές εποχές, όταν γίνεται λόγος για φιλοδεξιές κυβερνήσεις, ή υπό σύσταση κόμματα, όπως αυτό του Κ. Μπογδάνου, Θ. Τζήμερου και Ν. Καραχάλιου, οι οποίοι σκοπεύουν να ασπαστούν τον φιλελεύθερο συντηρητισμό, υπό την επωνυμία της «Εθνικής Συμφωνίας». Φυσικά, προκειμένου να λάβει τις επιθυμητές για το εν λόγω κόμμα εκλογικές προεκτάσεις, θα χρειαστεί ένα καλό προγραμματικό σχέδιο και η κατάλληλη προεκλογική εκστρατεία, όπως συμβαίνει, άλλωστε και με κάθε άλλη υποψήφια κοινοβουλευτική παράταξη.
Το θέμα, όμως, και η κύρια πηγή προβληματισμού δεν είναι η απλή δημιουργία κομμάτων, αλλά ο γενικότερος επαναπροσδιορισμός των αναγκών της ελληνικής επικράτειας. Είναι καίριο να τεθεί μια αποτελεσματική ιδεολογική σταθερά, η οποία να αναγάγει το εθνικό συμφέρον, τόσο σε δημόσιο αλλά και σε ιδιωτικό επίπεδο, ως το μεγαλύτερο πολιτικό κίνητρο. Για παράδειγμα, μπορεί το κράτος, αντιλαμβανόμενο τις ανάγκες της ιδιωτικής οικονομικής αυτονομίας, να θέσει πιο χαλαρούς κανόνες κρατικής παρέμβασης και φορολόγησης, ενώ παράλληλα να θεσμοθετήσει ένα αυστηρότερο πλαίσιο ποινών, σε περίπτωση παραβίασης κάποιου κανόνα στο επίπεδο του ανταγωνισμού. Ως αντίβαρο στην ελεύθερη οικονομική πρωτοβουλία μπορεί, επίσης, να υποχρεώνει τη μεγάλη επενδυτική δύναμη σε κάποιες δημόσιες παροχές, έτσι ώστε να εκσυγχρονιστούν οι δημόσιες υπηρεσίες, να ανακαινιστούν εγκαταλελειμμένες εκτάσεις, ενώ τα κέρδη από αυτές τις επενδύσεις να διανέμονται ποσοστιαία τόσο στο ίδιο το κράτος όσο και στον ιδιώτη που ανέλαβε την όποια δημόσια παροχή.
Εν κατακλείδι, γίνεται αντιληπτό ότι η αμέριστη κρατική δύναμη – εξουσία, η οποία δεν αμφισβητείται και δεν καθίσταται μαχητή, με τη χρήση ισχυρών τεκμηρίων, τότε τρέπεται σε άκρατη παντοδυναμία με υπέρογκη ελευθερία κινήσεων, κάτι που έχει αντίκτυπο σε κάθε κοινωνική δομή. Είναι καιρός να αρθούν τα αναιτιολόγητα «απαγορεύεται» από κοινή λαϊκή πρωτοβουλία, στο οποίο οφείλει να συνδράμει η τρέχουσα αντιπολίτευση, και είναι καιρός, επίσης, να συνεργαστεί το δημόσιο με τον πολίτη, ώστε να οικοδομηθεί ένα εν γένει εθνικό μέλλον, όπου κυριαρχεί η εμπιστοσύνη, η δημοκρατία και ο αμοιβαίος σεβασμός. Θα είναι κρίμα για τις γενιές του μέλλοντος να βρουν μια Ελλάδα διχασμένη, εξαρτημένη και εξαρτώμενη, όπου κάμπτονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στο έλεος των καιρών.
Ένα καλό συμπέρασμα θα ήταν, και μια καλή προτροπή, να αναδειχθεί ο ρόλος του Έλληνα πολίτη και να ενισχυθούν τα συμφέροντά του, προκειμένου η Ελλάδα να καταστεί μια δύναμη με λόγο, μια χώρα που θα καλλιεργήσει, εκ νέου την εθνική συνείδηση και τα εθνικά ιδεώδη και θα είναι υπόλογη σε όλον τον ελληνισμό.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Όλο το σχέδιο για το νέο κόμμα των Μπογδάνου, Τζήμερου, Φαΐλου – Το χρονοδιάγραμμα και το παρασκήνιο, Βασίλης Σκουρής, ieidiseis.gr, διαθέσιμο εδώ
- Politico: Τι σηματοδοτεί η απόφαση Μητσοτάκη για αποστολή όπλων στην Ουκρανία – Γιατί ανησυχεί τους πολίτες, tovima.gr, διαθέσιμο εδώ
