Της Μαρίας Σαρρή,
Στο άκουσμα πειρατών, οι περισσότεροι φαντάζονται παιδικές ιστορίες με θαλάσσια τέρατα, περιπέτειες στα βάθη των θαλασσών, αλλά και μονόφθαλμους καπετάνιους με ξύλινα πόδια. Η αλήθεια δεν βρίσκεται πολύ μακριά από τη φαντασία, όμως θα πρέπει να παραμερίσουμε τα τέρατα και τις υπερβολές.
Οι πειρατές τριγυρνούν στη θάλασσα ήδη από την αρχαιότητα, με τις πρώτες καταγραφές να είναι πριν το 14.000 π.Χ. Ιστορικά, υπήρξαν πολλές φορές άνθρωποι πρόθυμοι να ληστέψουν άλλους, οι οποίοι μετέφεραν αγαθά, κάνοντας εμπόριο, στο νερό. Οι άνθρωποι αυτοί αποκαλούνταν πειρατές και στόχευαν κυρίως πλοία, χωρίς, ωστόσο, αυτό να σημαίνει πως δεν γίνονταν επιθέσεις και σε παράκτιες πόλεις.
Οι πειρατές απείλησαν πολλές φορές τους εμπορικούς δρόμους της αρχαίας Ελλάδας στα στενά περάσματα ανάμεσα στα νησιά του Αιγαίου, αλλά και ολόκληρης της Μεσογείου. Το ίδιο πρόβλημα απασχόλησε και τους Ρωμαίους, οι οποίοι παρακολουθούσαν πολλές φορές φορτία σιτηρών και ελαιόλαδου να εξαφανίζονται. Οι πιο γνωστοί χερσαίοι πειρατές θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι οι Βίκινγκς, οι οποίοι, αφού κατάφεραν να τελειοποιήσουν την πλοήγηση και τα εργαλεία της, απασχόλησαν για αρκετά χρόνια τη βόρεια Ευρώπη.
Αν και οι πειρατές υπήρχαν από την αρχαιότητα, η Χρυσή Εποχή της πειρατείας θεωρείται πως ήταν μεταξύ του 17ου και του 18ου αιώνα μ.Χ. Χιλιάδες πειρατές δραστηριοποιήθηκαν μεταξύ του 1650 και του 1720. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, περισσότεροι από 5.000 πειρατές φημίζεται ότι βρίσκονταν στη θάλασσα. Πολλοί από τους πιο διάσημους πειρατές διατηρούσαν μια φήμη, η οποία να εμπνέει φόβο και δέος, ενώ προωθούσαν τον τρόμο λίγο πριν την επίθεση, με την ύψωση της σημαίας του “Jolly Roger”, την εικόνα του κρανίου και των οστών.
Μερικοί από τους πιο διάσημους πειρατές αναφέρονται στο βιβλίο A General History of the Pyrates του Captain Charles Johnson, γραμμένο το 1724, του οποίου η ταυτότητα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα. Φημολογείται πως ήταν ο Daniel Defoe, συγγραφέας του γνωστού έργου Ροβινσώνας Κρούσος, διότι ύστερα από έρευνες του ακαδημαϊκού και συγγραφέα, John Robert Moore, το 1932, παρατηρήθηκε μία έντονη αναζήτηση από πλευράς του Dafoe στις καθημερινές συνήθειες των πειρατών, αλλά και σε μεμονωμένες βιογραφίες. Όποια και να είναι η αλήθεια, οι ιδέες αυτές δεν έχουν αποδειχθεί πλήρως. Στο βιβλίο αυτό αναγράφονται και οι βίοι δύο από τις πιο γνωστές πειρατές, γένους θηλυκού, της Anne Bonny και της Mary Read.
Αρχικά, η Anne Bonny γεννήθηκε το 1698 στο Charles Town –μετέπειτα Charleston– της South Carolina στις ΗΠΑ, με ιρλανδική, όμως, καταγωγή λόγω του εποικισμού. Ήταν παιδί εκτός γάμου του δικηγόρου πατέρα της, William Cormac, και μιας υπηρέτριας, που εργαζόταν στο σπίτι του εκείνη την περίοδο. Μόλις η απιστία του πατέρα της φανερώθηκε, ο ίδιος χώρισε και ανέλαβε την επιμέλεια της Anne.
Όταν η Anne μεγάλωσε, δέχτηκε πιέσεις από τον πατέρα της να αρραβωνιαστεί, όμως εκείνη με μεγάλο σθένος αρνήθηκε. Η ίδια, το 1718, παντρεύτηκε τον ναύτη John Bonny, με τον οποίο ταξίδεψε στο νησί του New Providence στις Μπαχάμες. Εκεί, ο άντρας της έγινε πληροφοριοδότης του κυβερνήτη και ιδιώτη, Woodes Rogers, γεγονός που της προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια. Απογοητευμένη, παράλληλα, και με τον γάμο της, αποφάσισε να φτιάξει μόνη της τη ζωή της και να συμπλεύσει με τον πειρατή John “Calico Jack” Rackham, ο οποίος, μάλιστα, πρότεινε να δώσει χρήματα στον πρώην άντρα της, προκειμένου να τη χωρίσει. Ήταν αρκετά συνηθισμένο για εκείνη την εποχή, όμως ο John Bonny αρνήθηκε.
Τον Αύγουστο του 1720, η Anne Bonny βοήθησε τον Calico Jack να κυβερνήσει το πλοίο William από το λιμάνι του Nassau. Μαζί με άλλους δώδεκα ναύτες, το ζευγάρι άρχισε την πειρατεία σε εμπορικά πλοία κατά μήκος της Τζαμάικα. Η ίδια η Bonny ποτέ δεν δίσταζε να δείχνει το φύλο της στους συντρόφους της, εκτός από κάποιες λεηλασίες, στις οποίες μεταμφιεζόταν και πολεμούσε ως άντρας. Φημολογείται πως ήταν τόσο ικανή, προκαλώντας βαριά τραύματα σε άνδρα, ο οποίος αποπειράθηκε τον βιασμό της.
Τα κατορθώματα του πληρώματος του πλοίου William δεν είχαν περάσει απαρατήρητα από τον Woodes Rogers, ο οποίος σύντομα έστειλε τον ιδιώτη καπετάνιο Jonathan Barnet σε καταδίωξη. Τον Νοέμβριο του 1720, ο Barnet συνάντησε το πλοίο William στο Negril Point της Τζαμάικα. Στο πλοίο υπήρχε και άλλη μία γυναίκα πειρατής, η Mary Read.
Η Mary Read γεννήθηκε το 1695 στην Αγγλία, με την πρώιμη ζωή της να είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Σύμφωνα με το βιβλίο A General History of the Pyrates, η μητέρα της ήταν παντρεμένη με έναν ναύτη, ο οποίος την εγκατέλειψε, αφήνοντάς την με έναν γιο. Η μητέρα της, με την επόμενη σχέση της, γέννησε τη Mary, χάνοντας, όμως, τον γιο της, πιθανόν από ασθένεια. Προκειμένου να λαμβάνει χρήματα, η μητέρα της την έντυνε και τη μεγάλωνε σαν τον πρωτότοκο γιο της.
Η Read, ακόμα και μετά τον θάνατο των ανθρώπων που ήταν υπεύθυνοι των χρηματικών παροχών της, συνέχισε να ντύνεται σαν αγόρι, ενώ, αργότερα, ταξίδεψε στη Φλάνδρα για να υπηρετήσει στον στρατό. Εκεί, γνώρισε και έναν άλλον στρατιώτη, με τον οποίο έζησε για λίγα χρόνια στη Μπρέντα της Ολλανδίας, μέχρι ο ίδιος να αποβιώσει. Η Read επέστρεψε στην ενεργό ζωή ως άντρας και, τελικά, εργάσθηκε ως ναυτικός. Το πλοίο της κατασχέθηκε από πειρατές. Πολύ αργότερα, βρέθηκε να γνωρίσει το πλήρωμα του Calico Jack και να γίνει μέλος του.
Πολλοί έχουν περιγράψει τη Read ως αδίστακτη και αθυρόστομη, έτοιμη να πολεμήσει οποιονδήποτε ήταν αρκετά θαρραλέος να σταθεί στον δρόμο της. Στο πλοίο του Calico Jack, ερωτεύτηκε έναν ξυλουργό. Μια φορά, ένας ναύτης προκάλεσε τον αγαπημένο της σε μονομαχία. Όταν φάνηκε πως η μάχη δεν ήταν υπέρ του, η Mary παρενέβη και, εν τέλει, σκότωσε τον προκλητικό ναύτη.
Βρισκόμαστε, όμως, πάλι στην καταδίωξη του Νοεμβρίου. Εκτός από τη Bonny και τη Read, που πολέμησαν σκληρά, οι υπόλοιποι κουρσάροι ήταν πολύ μεθυσμένοι για να αντισταθούν και το πλήρωμα αιχμαλωτίστηκε και μεταφέρθηκε στην Τζαμάικα για δίκη. Ο Calico Jack και τα αρσενικά μέλη του πληρώματος κρίθηκαν αμέσως ένοχοι και απαγχονίστηκαν. Η Bonny και η Read δικάστηκαν. Αν και οι δύο τους κρίθηκαν ένοχες και καταδικάστηκαν σε θάνατο, οι εγκυμοσύνες τους που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα τους κέρδισαν τη διακοπή της εκτέλεσης. Η Read πέθανε στη φυλακή τον επόμενο χρόνο, αλλά η Bonny, είτε αφέθηκε ελεύθερη, πιθανότατα λόγω της επιρροής του πατέρα της, είτε δραπέτευσε. Κανείς δεν έμαθε τι απέγινε, φημολογείται, όμως, πως έζησε για πολλά ακόμα χρόνια. Μπορεί ο χρόνος, στον οποίο οι δύο γυναίκες έδρασαν να ήταν μικρός, όμως το αποτύπωμα, το οποίο άφησαν στην Ιστορία, δεν είναι αμελητέο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Pallardy, R. (2019), Anne Bonny, britannica.com. Διαθέσιμο εδώ
- Tikkanen, A. (2017), Mary Read, britannica.com. Διαθέσιμο εδώ
- rmg.co.uk, The Golden Age of Piracy. Διαθέσιμο εδώ
