Του Νικόλαου Παχή,
1755: Γεννιέται ο Βρετανός γιατρός-φαρμακοποιός James Parkinson, σε μία πόλη έξω από το Λονδίνο, από μία οικογένεια γιατρών. Προτού ανακαλύψει την ασθένεια που έλαβε το όνομά του, ασχολήθηκε με πολλά άλλα πεδία της ιατρικής και όχι μόνο, ενδιαφερόμενος και για άλλους επιστημονικούς κλάδους, όπως η ορυκτολογία. Στα πλαίσια της ιατρικής, ερεύνησε τη διατροφική αξία του θηλασμού, την ίαση των σκωλήκων του εντέρου, ενώ, ακόμη, αντιλήφθηκε την αξία του εμβολιασμού στην πρόληψη της ευλογιάς. Το 1817, έπειτα από ενδελεχή έρευνα, εξέδωσε το σύγγραμμα An Essay on the Shaking Palsy (Μια Έκθεση περί της Τρεμούμενης Παράλυσης), στο οποίο περιέγραφε με ακρίβεια τα συμπτώματα, που είχαν οι ασθενείς και τα αίτια αυτών. Η νόσος Πάρκινσον, συνήθως, πλήττει τα άτομα μεταξύ 60 και 70 ετών, ως συνέπεια της απομείωσης των νευρώνων που παράγουν τη –νευροδιαβιβαστική ουσία– ντοπαμίνη. Επίσης, είναι αρκετά σύνηθες να εμφανίζεται σε άτομα με συγγενείς νευρολογικές παθήσεις, όπως το Αλτσχάιμερ και η νόσος Creutzfeldt-Jakob. Το διασημότερο άτομο που έχει διαγνωστεί με τη συγκεκριμένη ασθένεια είναι ο «βετεράνος» πυγμάχος Muhammad Ali (Cassius Clay). Ο Πάρκινσον πέθανε το 1824, δίχως να καταφέρει να βρει κάποια αποτελεσματική θεραπεία για τη νόσο αυτή, που έλαβε το όνομά του το 1872 από έναν Γάλλο γιατρό, ονόματι Jean-Martin Charcot.
1870: Η επίσκεψη του Άγγλου βαρόνου Francis Muncaster και της συζύγου του στιγματίζεται από τη διαβόητη ως τις μέρες μας «Σφαγή του Δήλεσι». Μαζί με το ζεύγος των βαρόνων, βρίσκονταν, επίσης, και άλλοι υψηλά ιστάμενοι της ελληνικής και της βρετανικής κοινωνίας, όπως ο δικηγόρος της Εταιρείας Σιδηροδρόμων Πειραιώς, Edward Lloyd, και ο γραμματέας της εν Αθήναις βρετανικής πρεσβείας, Charles Herbert, με τη σύζυγό του και την πεντάχρονη κόρη τους, Μπάρμπαρα. Τους συνοδεύουν τέσσερις χωροφύλακες, λόγω της έντονης παρουσίας ληστών στα βορειοανατολικά προάστια της Αττικής. Αφού περιηγήθηκαν στον Μαραθώνα, αποφάσισαν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Κάπου εκεί, όμως, τους «υποδέχθηκε» η περιβόητη συμμορία των αδερφών Αρβανιτάκη, Τάκου και Χρήστου, που αποτελείτο από 25 πάνοπλα και έκνομα άτομα, όλα επικηρυγμένα για σωρεία εγκλημάτων. Αφού τους μετέφεραν στο λημέρι τους στην Πεντέλη, απελευθέρωσαν τις γυναίκες και τους δύο χωροφύλακες και ζήτησαν 32.000 χρυσές λίρες ως λύτρα (αργότερα, το ποσό ανέβηκε στις 50.000), για τους εναπομείναντες ομήρους. Μετά από αρκετές ημέρες αιχμαλωσίας, ο Muncaster υπογράφει, τελικά, συναλλαγματικές 25.000 λιρών και αφήνεται ελεύθερος, προτού γίνει η επέμβαση της χωροφυλακής, η οποία καταλήγει στη σφαγή των ομήρων στο χωριό Δήλεσι. Μετά από αυτό, παραιτήθηκε σύσσωμη η κυβέρνηση του Θρασύβουλου Ζαΐμη, αλλά αυτή η κίνηση δεν ήταν αρκετή, ώστε να αντιστρέψει την εικόνα της χώρας μας διεθνώς.
1979: Ο δικτάτορας της Ουγκάντα, Ίντι Αμίν, εγκαταλείπει τη χώρα λόγω εξέγερσης υποστηριζόμενης από την Τανζανία. Ο Αμίν κατέλαβε την εξουσία το 1971 με πραξικόπημα, εκμεταλλευόμενος την εύνοια που του παρείχε ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της Ουγκάντα, Milton Obote, τον οποίο και εκτόπισε. Αφού ανήλθε στην εξουσία, έγινε, παράλληλα, αρχηγός του στρατού και το 1976 αυτοανακηρύχθηκε ισόβιος πρόεδρος. Κατά τη «θητεία» του, έστησε ένα ευρύτατο δίκτυο καταστολής των αντιπάλων του, εξεδίωξε τον ασιατικό πληθυσμό της χώρας του –προκαλώντας οικονομικό μαρασμό–, ενώ προέβη και στη σφαγή συνολικά 300.000 ανθρώπων. Ανάμεσά τους ήταν ακόμη και μέλη φυλών που υποστήριζαν τον άλλοτε προϊστάμενό του. Με τη χαρακτηριστική βαρβαρότητά του, ο Αμίν κατάφερε να «κερδίσει» τον τίτλο του «Χασάπη της Ουγκάντα». Επίσης, παρείχε όπλα και άσυλο σε Παλαιστίνιους τρομοκράτες και είχε ενεργό συμμετοχή στην αεροπειρατεία του Εντέμπε, η οποία, όμως, δε στέφθηκε από επιτυχία. Το 1978, κατηγορώντας τον πρόεδρο της γειτονικής Τανζανίας, Julius Nyerere, για υποστήριξη προς την εσωτερική αντιπολίτευση, κατέλαβε την προεξοχή Καγκέρα, στα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών. Ο Nyerere διέταξε αντεπίθεση, για να επανακαταληφθεί η συγκεκριμένη περιοχή, η οποία, εν τέλει, έφτασε έως την πρωτεύουσα της Ουγκάντα, Καμπάλα. Ο Ίντι Αμίν αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα και να αναζητήσει άσυλο, αρχικά, στη Λιβύη και, στη συνέχεια, στη Σαουδική Αραβία, όπου και αργότερα απεβίωσε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Who Was James Parkinson?, apdaparkinson.org, διαθέσιμο εδώ
- Parkinson disease, Britannica, διαθέσιμο εδώ
- Lord Muncaster of Britain is kidnapped in Greece, nearly causing war, History.com, διαθέσιμο εδώ
- Σφαγή στο Δήλεσι: 150 χρόνια από το μακελειό που διέσυρε την Ελλάδα, ethnos.gr, διαθέσιμο εδώ
- Μια σταγόνα Ιστορία Καμπουράκης Δημήτρης, εκδόσεις Πατάκη, έκδοση όγδοη 5/2003, σελ. 29-32
- Idi Amin, History.com, διαθέσιμο εδώ
- Idi Amin, Britannica, διαθέσιμο εδώ
