Της Κατερίνας Μακράκη,
Θα έλεγε κανείς ότι η αυτοδικία είναι η πιο πρωτόγονη μέθοδος απόδοσης δικαιοσύνης που μάλλον μας έχει μείνει κατάλοιπο. Είναι ένα από αυτά τα πρωτόγονα ένστικτα που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας αν θέλουμε να ζούμε πολιτισμένα. Αν ήταν να σκοτώναμε ο ένας τον άλλον όταν θεωρούσαμε ότι έχουμε το δικαίωμα, τότε θα επενδύαμε σε έναν φαύλο κύκλο ανθρωποφαγίας. Φυσικά, θα υπάρξουν κάποιοι που θα πουν ότι τα δικαστήρια και οι νόμοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, όμως αυτό δεν θα έπρεπε να δίνει χώρο σε πράξεις μίσους με τον μανδύα της σωστής λύσης. Σε μία ιδανική κοινωνία, το λιντσάρισμα και η αυτοδικία θα έπρεπε να ήταν ξένα, οι κοινωνίες μας όμως δεν είναι ιδανικές. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε από που πηγάζει, και έτσι παραμένει, το αίσθημα της αυτοδικίας σαν υποχρέωση, σαν μία πράξη που θα φέρει την ισορροπία που έχει χαθεί.
Ναι είναι αυτό που λες ότι δεν το χωράει ο νους, αλλά είναι από τις στιγμές που η φράση αυτή παίρνει κυριολεκτική διάσταση. Ένας κόμπος στο στομάχι από την κατάσταση αυτή, μια μιλιά που κόβεται από την απογοήτευση που έχει φέρει το ανθρώπινο είδος στον κόσμο αυτό, και ένα μυαλό περικυκλωμένο από δεκάδες σκέψεις. «Πώς φτάσαμε ως εδώ;», «Έχουμε ηθικές αξίες τελικά;», «Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να φτάσει στην τέλεση τέτοιων πράξεων;». Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι, παρόλη την σύγχυση, τον αποτροπιασμό και την οργή που μας φέρνει ένα τέτοιο γεγονός, έχουμε το δικαίωμα να δράσουμε αυθαίρετα; Η αυτοδικία δεν φέρνει πάντα την δικαιοσύνη και η όποια ευχαρίστηση και ικανοποίηση μπορεί να προσφέρει, είναι προσωρινή. Σίγουρα όλο αυτό το εντείνουν ο τύπος, η τηλεόραση και το εθιμικό δίκαιο.
Μιλάμε για κρίση αξιών που έχει κυριεύσει τα πάντα, αλλά το να θέλουμε να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας το θεωρούμε ηθικό. Ο κόσμος που μαζεύτηκε έξω από το σπίτι της οικογένειας στην Πάτρα, λέει λυπάται για τα παιδιά, ζήτησαν από τους αστυνομικούς να δώσουν την γυναίκα στον λαό, να κρεμαστεί, να πληρώσει και τα συνακόλουθα. Αλήθεια, έτσι λυπάται ο κόσμος; Mαζεμένος να «διψάει» για δήθεν δικαιοσύνη με τα κινητά στα χέρια, αντί για δάδες όπως στον Μεσαίωνα; Αναρωτιέμαι, αυτός που γράφει «θάνατος» στην πόρτα, κρατώντας από το χέρι το ανήλικο παιδί του, είναι καλύτερος; Αν όλοι αυτοί που έτρεξαν να εκφράσουν τον θυμό τους, έδειχναν κοινωνικό ενδιαφέρον νωρίτερα ή διεκδικούσαν ένα κράτος πρόνοιας, ίσως να μην φτάναμε ως εδώ.
Δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό, χωρίς να θέτω θέμα σύγκρισης, το έγκλημα στην Πάτρα ή εικόνα όσων έσπευσαν με το κινητό στο χέρι – μερικοί με τα παιδιά τους κιόλας – έξω από την πόρτα της φερόμενης ως δολοφόνου; Για ποιο λόγο να πάνε εκεί; Για να λιντσάρουν ως αναμάρτητοι που βάζουν πρώτοι το λίθο; Για να προπηλακίσουν; Για μία φωτογραφία έξω από το σπίτι της ντροπής; Όταν πάμε να μιλήσουμε για κρίση ηθικών αξιών, ας δούμε πρώτα σε τι θέση βρίσκονται οι δικές μας.
