Της Ιόλης Βολτή,
Θεωρώ πως ένα μείζον ζήτημα το οποίο οπωσδήποτε χρήζει ανάλυσης, είναι ο ατομοκεντρισμός που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Κυρίαρχη μία αδίστακτη ιδιοτέλεια, όπου ο άλλος είναι αντίπαλος. Πατάμε επί πτωμάτων για να εξελιχθούμε και αδιαφορούμε για τον διπλανό μας. Κυρίαρχος είναι ο ανταγωνισμός και όχι η συνεργασία. Το ερώτημα είναι «μπορεί να υπάρξει οικονομική, κοινωνική ανάπτυξη, όταν εκλείπει η συνεργασία, οι ουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις, η έγνοια προς τον άλλον; Αν κάτι χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος μπορεί να ξεπερνάει τον εαυτό του για χάρη του άλλου, να θυσιάζει την εγωιστική του απαίτηση για να συντρέξει τον διπλανό του ή ακόμα να του δώσει χαρά. Δε γεννηθήκαμε για να ζούμε μόνοι, απομονωμένοι. Χρειαζόμαστε τον άλλον, τον διπλανό μας για να υπάρξουμε αλλά και για να αναπτυχθούμε εμείς οι ίδιοι.
Μέσα από την αναγνώριση του «άλλου» συνειδητοποιούμε την μοναδικότητα μας, τι μας κάνει ξεχωριστούς, ενώ αναπτύσσουμε την αυτοπεποίθηση μας. Διαπιστώνουμε πως έχουμε μοναδικές κλίσεις και ταλέντα, στοιχεία που μας καθιστούν ξεχωριστούς.
Ο έντονος ατομοκεντρισμός που χαρακτηρίζει τις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες θα μπορούσε να πηγάζει από τα social media, την έντονη ανάγκη για αυτοπροβολή, την έντονη τάση που γεννιέται για διαρκή κοινωνική σύγκριση, προσπάθεια να αποδείξουμε ότι «αξίζουμε», ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους ή ότι ταιριάζουμε. Επιπλέον, τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται και στις διαφημίσεις προωθούν την ποικιλομορφία ενώ καταργούν την μοναδικότητα που χαρακτηρίζει ή μάλλον θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τον καθένα μας. Όλοι πρέπει να φερόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να ντυνόμαστε συγκεκριμένα και να έχουμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Και όταν τελικά μένουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας, διαπιστώνουμε πως στην πραγματικότητα έχουμε αμελήσει τον εαυτό μας, την πραγματική φροντίδα του «εαυτού» που συνεπάγεται αναγνώριση του τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους, τι κάνει χαρούμενο και ευτυχισμένο τον κάθε ένα από εμάς;
Έχουμε μάθει να ταιριάζουμε σε συγκεκριμένα κουτάκια αδιαφορώντας για το ποια είναι η πραγματική, ουσιαστική εξέλιξη για τον καθένα. Ακόμα η σύγχρονη αυτή κατάσταση «υπανάπτυξης», θα μπορούσε να πηγάζει από την ελλιπή εκπαίδευση, η οποία ενθαρρύνει αποκλειστικά και μόνο τη ατομική απόδοση, ενώ αμελεί για την ομαδικότητα και την συνεργασία. Επιπλέον, η συνεχής αξιολόγηση και βαθμολόγηση σε ό,τι κάνουμε στην ζωή μας, χωρίς για παράδειγμα να υπάρχει εδραίωση ή μονιμότητα στον επαγγελματικό τομέα, δημιουργεί συναισθήματα ανασφάλειας, ότι κάποιος καλύτερος μπορεί να μας αντικαταστήσει, να πάρει τη θέση μας. Μας καθορίζουν αυτοί οι βαθμοί, ορίζουν την ταυτότητα μας, το ποιοι είμαστε και κατά επέκταση το πως νιώθουμε για τον εαυτό μας.
Είμαστε φύσει κοινωνικά όντα, χρειαζόμαστε τον συνάνθρωπο μας γιατί καθιστά ανάγκη το να συμβιώσουμε. Για αυτόν τον λόγο, είναι σημαντικό οι θεσμοί να προωθούν την αλληλεπίδραση και την ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων ήδη από την παιδική ηλικία. Άλλωστε, κανείς ποτέ δε κατόρθωσε να αλλάξει τον κόσμο μόνος του.
