Της Μαρίας Μπότη,
Συνεχώς στη ζωή μας περιμένουμε συγκεκριμένες στιγμές. Περιμένουμε το Σαββατοκύριακο, εκείνο το ταξίδι που έχουμε κανονίσει, τις διακοπές, το καλοκαίρι. Είναι μία γαλήνια σκέψη που μας «οπλίζει» με δύναμη και μας κάνει να αναμένουμε με μεγαλύτερη ανυπομονησία τη στιγμή εκείνη.
Είναι σαν μία διέξοδος από τη ρουτίνα που μας δίνει μία ώθηση να συνεχίσουμε την προγραμματισμένη καθημερινότητά μας, έως ότου έρθει εκείνη η στιγμή που αδημονούμε. Και όταν περάσει, νοσταλγικά αναρωτιόμαστε «Και τώρα τι;».
Μία ερώτηση που συχνά μας κυριεύει άγχος να «γεμίσουμε» όσο πιο γρήγορα γίνεται εκείνο του «κουτάκι» που ξεχειλίζει προσμονή. Για πολλούς είναι ένας αέναος αγώνας να καταφέρουν να «εντοπίσουν» ή να καθορίσουν οι ίδιοι εκείνη τη στιγμή από το μέλλον που θα αποτελέσει την «πηγή της ευτυχίας». Και στο μεσοδιάστημα, ο χρόνος κυλά και εμείς «χανόμαστε» στο στόχο…
Τι συμβαίνει όμως όταν το συνειδητοποιήσουμε;
Συχνά προσπερνάμε το παρόν, δίνοντας έμφαση μόνο στο μέλλον. Αφήνουμε την ζωή να «τρέχει» μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που έχουμε στο μυαλό μας ως την «ιδανική». Ενώ, ταυτόχρονα, μπορεί να έχουν περάσει ακόμα εξίσου πολλές σημαντικές που εμείς απλώς δεν δώσαμε την κατάλληλη σημασία.
Δεν είναι κρίμα να βάζουμε όρους και προϋποθέσεις στην ευτυχία; Να ζούμε μόνο για συγκεκριμένες στιγμές και να μην εκτιμούμε τα απλά καθημερινά πράγματα;
Έχουμε 365 ημέρες το χρόνο να δημιουργήσουμε αναμνήσεις και να μην εστιάζουμε μόνο στις ιδιαίτερες περιστάσεις. Να εκτιμούμε τα νοσταλγικά πρωινά του χειμώνα, τις μελαγχολικές Δευτέρες και τις μοναχικές στιγμές. Σίγουρα έχουν κάτι να μας προσφέρουν και να μας κάνουν καλύτερους. Δεν είναι μόνο τα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα, τα ανέμελα Σάββατα και τα ταξίδια που αξίζουν.
Εάν επικεντρωνόμαστε μόνο στον προορισμό, χάνουμε το «ταξίδι». Και το ταξίδι είναι η ουσία. Είναι οι εμπειρίες που συλλέγουμε και μας «πλουτίζουν» σαν ανθρώπους. Καθώς επικεντρωνόμαστε μόνο στον «προορισμό», απομακρύνουμε όλο και περισσότερο την ευτυχία από τη ζωή μας.
Πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι με απλά πράγματα και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Δεν πρέπει να θέτουμε όρους, αλλά να είμαστε ανοιχτοί σε προκλήσεις, ευκαιρίες και προτάσεις, προκειμένου να αφήσουμε την ευτυχία να εισρεύσει στη ζωή μας. Αντί, λοιπόν, να κάνουμε πολύπλοκα σχέδια που αφορούν το μέλλον, ας ζήσουμε στο έπακρο κάθε στιγμή στο παρόν.
Να κάνουμε όσα αγαπάμε, να μιλάμε με όσους νοιαζόμαστε, να αποβάλλουμε την απαισιοδοξία και τον αρνητισμό, να εκφράζουμε τις σκέψεις μας, να διεκδικούμε όσα επιθυμούμε, να λέμε όσα θέλουμε, να ρισκάρουμε όσο μπορούμε, να παλεύουμε για όσα έχουμε και για όλα όσα θέλουμε να αποκτήσουμε, να εκτιμάμε όσους σημαντικούς ανθρώπους έχουμε δίπλα μας, να δημιουργούμε στιγμές που αξίζουν… να φτιάξουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε!
Καθημερινά, όχι προγραμματισμένα. Ελεύθερα, χωρίς σκέψεις. Τώρα, όχι αύριο.
