Της Μαρίας Κόλλια,
Τα τελευταία χρόνια, έχει έρθει στο προσκήνιο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το ζήτημα της περιβαλλοντικής προστασίας και βιωσιμότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τη σειρά της, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ώστε να διασφαλίσει αυτές τις έννοιες, που δεν αποτελούν απλώς έννοιες με θεωρητική βάση, αλλά αποκτούν πραγματική υπόσταση, αν αναλογιστεί κανείς πως, με τη σειρά τους, θα αποτελέσουν την εγγύηση της συνέχισης της ζωής στις επόμενες γενιές. Τέτοιου είδους καινοτομίες προτάθηκαν, πρό ολίγων ημερών, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αξίζει να σημειωθεί πως το κεντρικό θέμα, και ζητούμενο, κινείται γύρω από την ιδέα της δημιουργίας ενός Ψηφιακού Διαβατηρίου Προϊόντος, που θα επιτελεί τη λειτουργία της παροχής πληροφόρησης στους καταναλωτές για τη βιωσιμότητα κάθε αγαθού. Αξίζει να σημειωθεί πως η προαναφερθείσα ιδέα προτάθηκε ως πιθανός Κανονισμός και αυτό συνεπάγεται μεγάλη δεσμευτικότητα, αφού μάλιστα είναι ευρέως γνωστό πως ο Κανονισμός είναι μια από τις, πλέον, ισχυρές μορφές του Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό καθίσταται (ακόμη πιο) αντιληπτό αν αναφερθεί πως δεν είναι αναγκαία η διαμεσολάβηση μέτρων εφαρμογής από πλευράς του Εθνικού Δικαίου για την εφαρμογή αυτού του τύπου ρυθμίσεων. Με αυτόν τον τρόπο, εξάγεται το συμπέρασμα πως η επιλογή της Κομισιόν να προτείνει τη δημιουργία Ψηφιακού Διαβατηρίου Προϊόντος ως Κανονισμό σημαίνει οτι η αξία που κρίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση οτι αρμόζει να δοθεί στο εν λόγω θέμα είναι μεγάλη.
Ακόμη, θα λέγαμε πως οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται, στα πλαίσια του οικολογικού σχεδιασμού, για να τεθεί σε εφαρμογή ο Κανονισμός, έτσι ώστε να λειτουργήσει με τρόπο ορθό, είναι πολυάριθμες. Mεταξύ αυτών βρίσκεται η διάρκεια ζωής των υλικών, η αξιοπιστία τους, η δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης, αναβάθμισης και επιδιόρθωσης των προϊόντων, η ενεργειακή αποδοτικότητα, τα απορρίμματα που αυτά, με τη σειρά τους, παράγουν και το περιβαλλοντικό αποτύπωμα που αφήνουν εν γένει.
Στην περίπτωση που, τελικά, ισχύσει ο Κανονισμός αυτός, θα έχει επιτευχθεί ο απώτερος σκοπός της δημιουργίας τους. Με άλλα λόγια, θα έχει γίνει κάλυψη των κλάδων που κρίνονται ως υπεύθυνοι για πάνω από το μισό ποσοστό των συνολικών εκπομπών άνθρακα, ως απόρροια της παραγωγής προϊόντων όσο και για το 70% της εξάντλησης των φυσικών πόρων. Σύμφωνα με υπολογισμούς της ομάδας που σχεδίασε αυτό τον Κανονισμό, αποσκοπεί να καλύψει, κυρίως, τις εκπομπές συσκευών όπως τα tablets, τα smartphones, τα φωτοβολταικά πάνελ, τα scanners, καθώς και οι εκτυπωτές.
Πού ανέρχεται, όμως, το κέρδος των καταναλωτών σε αυτήν την πρωτοβουλία; Η αλήθεια είναι πως η εφαρμογή του νέου αυτού πλαισίου θα προσφέρει στους καταναλωτές τη δυνατότητα να απολαμβάνουν ένα μειωμένο κόστος αγορών —κάτι ιδιαίτερα ωφέλιμο, καθώς διανύουμε μια εποχή, κατά την οποία κάτι τέτοιο κρίνεται ως επιτακτική ανάγκη—, εξοικονόμηση ενέργειας, καθώς και αποφάσεις που βασίζονται σε καλύτερη πληροφόρηση —σε μια εποχή που η προπαγάνδα είναι πανταχού παρούσα.
Συνοπτικά, φαίνεται ο Κανονισμός αυτός —εφόσον εγκριθεί— να έχει θετικά χαρακτηριστικά προς όλους. Μένει να φανεί, στο επόμενο διάστημα, κατά πόσο θα είναι αποτελεσματικός και αν πράγματι θα λειτουργήσει ευεργετικά.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- «Κομισιόν: Oι προτάσεις για την περιβαλλοντική βιωσιμότητα των προϊόντων», Καθημερινή, διαθέσιμο εδώ
- «Ευρωπαϊκό ψηφιακό διαβατήριο προϊόντων προτείνει η Κομισιόν», Καθημερινή, διαθέσιμο εδώ
