Tης Χριστίνας Λιάσκα,
Ο Emmanuel Macron εντάσσεται στη νέα γενιά πολιτικών, που κατάφερε να αναδειχθεί και ανελιχθεί στη γαλλική νομενκλατούρα, και να γοητεύσει τόσο τον γαλλικό λαό όσο και τη διεθνή κοινότητα πολύ γρήγορα. Ο ίδιος γεννήθηκε το 1977 στην Αμιέν, μία πόλη βορειοανατολικά της Γαλλίας. Σπούδασε φιλοσοφία, ενώ είναι απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης (L’ École nationale d’administration), η οποία στοχεύει στη μελλοντική ανάδειξη δημοσίων υπαλλήλων. Αρχικά, εργάστηκε ως τραπεζίτης για τη Rothschild & Co, ενώ το 2012 ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα, αφού διορίστηκε ως αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Γαλλικής Προεδρίας, υπό τον τότε Γάλλο Πρόεδρο François Hollande. To 2014, του ανατέθηκε το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο παρέμεινε για 2 χρόνια, μέχρι το 2016, όταν παραιτήθηκε για να επιδιώξει την πραγμάτωση των πολιτικών φιλοδοξιών, δηλαδή να εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας, με το κόμμα La République En Marche!, συμμετέχοντας στις εκλογές του 2017 ως ανεξάρτητος.
O Macron κατάφερε να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, με αποτέλεσμα ο ίδιος να αποτελέσει τον νεότερο ηλικιακά Πρόεδρο της Γαλλίας από την εποχή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Το γεγονός ότι η πολιτική του ταυτότητα είναι αρκετά ομιχλώδης και ασαφής, του έδωσε τη δυνατότητα να εκτοπίσει από την κορυφή τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας και τους υποψηφίους τους: τον François Fillon του Κεντροδεξιού Κόμματος και τον Benoît Hamon των Σοσιαλιστών. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως ο Macron στηρίχθηκε πιο πολύ στο να λανσάρει τη δημόσια και πολιτική του εικόνα, ώστε να προωθήσει την πολιτική του ατζέντα, παρά στο να αναδείξει τη δική του ιδεολογία. Η προσέγγιση αυτή του έδωσε, εν τέλει, τόσο τη δυνατότητα να προσελκύσει ένα μεγάλο φάσμα ψηφοφόρων από διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα, όσο και τη δυνατότητα να καρτελοποιήσει τις δικές του πολιτικές, χωρίς να δεσμευτεί ιδεολογικά.
Όσον αφορά την πολιτική του Γάλλου Προέδρου στο εσωτερικό της χώρας, ο ίδιος, αρχικά, είχε δεσμευτεί για έναν κοινωνικό ανασχηματισμό. Ωστόσο, ο Macron φαίνεται πως ακολούθησε, και συνεχίζει να ακολουθεί, μία νεοφιλελεύθερη πολιτική, καθώς έχει προχωρήσει στη μείωση και ελάφρυνση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα (με αποτέλεσμα να του δοθεί το προσωνύμιο «Πρόεδρος των πλουσίων»), καθώς και στην αποκέντρωση των συνδικαλιστικών διαπραγματεύσεων και στην αύξηση των τιμών στο πετρέλαιο. Όλα αυτά είχαν ως άμεση συνέπεια να υπάρξει αναταραχή στο εσωτερικό της χώρας, και ως εκ τούτου, να αναδειχθεί το αντικυβερνητικό κίνημα gilets jaunes («κίτρινα γιλέκα»), το οποίο προχώρησε σε διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, που διήρκησαν μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σχετικά με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Macron, έχει γίνει προσπάθεια από τη Γαλλία να αναδειχθεί πολιτικά και στρατιωτικά ως η ενοποιητική δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρώπη συλλήβδην. Επί παραδείγματι, έχει υπάρξει διαρκής προσπάθεια επιδίωξης της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας της Ε.Ε. από τη Γαλλία και τον Πρόεδρο Macron, με την ενίσχυση της PESCO (της Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας των κρατών-μελών της Ε.Ε. στην άμυνα) να προβλέπεται από την αρχή της προεδρίας του σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Πρόεδρος Macron, επηρεασμένος από το όραμα του Στρατηγού de Gaulle για μία αυτόνομη και ανεξάρτητη Ευρώπη, έχει προσπαθήσει να αναλάβει τα ηνία της στρατιωτικής αυτής πρωτοβουλίας και να αναδείξει τη χώρα του ως την ηγέτιδα δύναμη και μαχητική υπερασπίστρια των ευρωπαϊκών ιδεωδών. Επίσης, ένα άλλο σημαντικό κομμάτι της προεδρίας Macron είναι η ενίσχυση και ενδυνάμωση των γαλλογερμανικών σχέσεων. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η PESCO προχώρησε, το 2017, μέσα από τη σύμπραξη του γαλλογερμανικού άξονα, χωρίς όμως, βέβαια, να αποφεύγονται πάντα οι συγκρούσεις.
Άλλα σημαντικά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής του Γάλλου Προέδρου είναι η κλιματική αλλαγή, η ενδυνάμωση της Ζώνης Σένγκεν, η προστασία των εξωτερικών συνόρων, το προσφυγικό ζήτημα, καθώς και η διεύρυνση της Ε.Ε. Η Γαλλία, που έχει αναλάβει ήδη από τον Ιανουάριο του 2022 την Προεδρία στο Συμβούλιο της Ε.Ε., έχει αναφέρει στα σχέδιά της τόσο την επιθυμία για κοινό τρόπο επεξεργασίας των αιτήσεων ασύλου από τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., όσο και την περισσότερη συνεργασία και επικοινωνία της Ε.Ε. με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, που προσπαθούν να υλοποιήσουν τα κριτήρια ένταξης. Τέλος, όσον αφορά τις πρώην γαλλικές αποικίες στην Αφρική, ο Γάλλος Πρόεδρος έχει προχωρήσει στην προσπάθεια οικοδόμησης μίας γέφυρας συνεργασίας με τα αφρικανικά κράτη, μέσα από την πολιτισμική διπλωματία, αναγνωρίζοντας τους αποικιακούς δεσμούς του παρελθόντος, ενώ έχει χρηματοδοτήσει τα κράτη αυτά για την παραγωγή εμβολίων, ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο COVID-19.
Παρόλο που η δημοφιλία του Προέδρου Macron έχει «πέσει» λόγω δυσανασχέτησης και κριτικής, που έχει δεχθεί σχετικά με τη διαχείριση του COVID-19, ο ίδιος, κατά πάσα πιθανότητα, θα επανεκλεγεί ως Πρόεδρος της Γαλλίας, όπως αναφέρουν και οι δημοσκοπήσεις. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η εισβολή της Ρωσίας στη χώρα έχει ενισχύσει πολιτικά τον Macron, καθώς η κοινή γνώμη τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ε.Ε. τον βλέπει ως έναν από τους υπερασπιστές της Ευρώπης και ως έναν πολιτικό, που, με δυναμικότητα, εναντιώνεται κατά της Ρωσίας, έχοντας στο πλάι του την ίδια την Ε.Ε., υποστηρίζοντας έμπρακτα τα ιδεώδη της. Από την άλλη μεριά, πολιτικοί αντίπαλοι του Macron, όπως είναι η Πρόεδρος του ακροδεξιού κόμματος Rassemblement National, Marine Le Pen, καθώς και ο ακροδεξιός Éric Zemmour, έχουν υπάρξει ιδιαίτερα φιλικοί προς τον Ρώσο Πρόεδρο Putin και έχουν εκφράσει τον θαυμασμό τους γι’ αυτόν, γεγονός που έχει λειτουργήσει εναντίον τους στις δημοσκοπήσεις.
Εάν ο Πρόεδρος Macron κερδίσει πάλι τις εκλογές, θα πρέπει να πασχίσει ώστε να διατηρήσει την εμπιστοσύνη του γαλλικού λαού ως προς τη διαχείριση τόσο των εξωτερικών ζητημάτων της χώρας όσο και των εσωτερικών. Η κρίση στην Ουκρανία μπορεί, από τη μία πλευρά, να τον έχει ευνοήσει πολιτικά, από την άλλη όμως, η άνοδος στις τιμές του πετρελαίου και ο πληθωρισμός αποτελούν μία μεγάλη πρόκληση για τον ίδιο. Η ανακοίνωση, ωστόσο, από τον Macron για εικοσιένα νέα ξένα επενδυτικά projects στη Γαλλία, λίγο καιρό πριν τις Προεδρικές Εκλογές, μπορεί να αποτελέσει μία «σανίδα» σωτηρίας, ώστε να πείσει τον γαλλικό λαό ότι η οικονομική του πλατφόρμα είναι, εν τέλει, καρποφόρα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- As election looms, can Macron show he has governed for all for France?, The Guardian, διαθέσιμο εδώ
- Emmanuel Macron, elysee, διαθέσιμο εδώ
- Riding High in the Polls, an Aloof Macron steps Into the Election Fray, The New York Times, διαθέσιμο εδώ
- Tracing French Diplomacy: A Brief History of Macron’s Foreign Policy, Institut Montaigne, διαθέσιμο εδώ
