Της Μυρτούς Μανωλούδη,
«Κάτι που ίσως συμβάλλει στην κατανόηση των ανθρώπινων σχέσεων είναι το γεγονός πως οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι και οι μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν προκαλούνται από ανθρώπους που είναι κατά βάση καλοί ή κακοί, αλλά από ανθρώπους που είναι κατά βάση άνθρωποι».
Μια νύχτα (θα έπρεπε να είναι σκοτεινή και θυελλώδης, αλλά αυτός ήταν ο καιρός), παραδίδεται στον δαίμονα Κρόουλι, ο Αντίχριστος (Φονιάς των Βασιλέων, Άγγελος της Αβύσσου, Μέγα Θηρίο, γνωστός και ως Δράκοντας, Πρίγκιπας του Κόσμου Τούτου, Πατέρας του Ψεύδους, Σπόρος του Σατανά και Άρχοντας του Σκότους). Οι εντολές που λαμβάνει από τους ανώτερούς του είναι σαφείς: σε έντεκα χρόνια, όταν ο Αντίχριστος θα προκαλέσει την Αποκάλυψη, η Γη θα καταστραφεί, οι στρατοί της Κόλασης και του Παραδείσου θα παλέψουν για τελευταία φορά, κλπ, κλπ. Εκείνος πρέπει να τον προσέχει μέχρι τότε. Αρκετά απλές οδηγίες. Εκτός από ένα μικρό πρόβλημα· ο Κρόουλι δε θέλει να καταστραφεί η Γη. Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο Αζίραφελ (επάγγελμα: άγγελος), ο οποίος γνωρίζει τον Κρόουλι από την αρχή του Κόσμου (δεν μπορώ να δώσω μια ακριβή ημερομηνία, δυστυχώς. Πάντως, οι μέρες ήταν παραπάνω από εφτά, αν και η βροχή δεν είχε εφευρεθεί ακόμα).
Οι δύο χαρακτήρες που ανέφερα παραπάνω είναι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου αυτού και είναι εξαιρετικά ιδιαίτεροι. Όχι επειδή είναι υπερφυσικά όντα, αλλά για έναν λόγο, μάλλον αντίθετο. Μοιάζουν απίστευτα ο ένας στον άλλον (παρ’ όλο που πρόκειται για έναν άγγελο και έναν δαίμονα) και έχουν πολλές ανθρώπινες συνήθειες, χαρακτηριστικά και ιδιοτροπίες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των θεών είναι ο ανθρωπομορφισμός. Οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου θυμώνουν, ζηλεύουν, αγαπούν και θλίβονται. Το ίδιο ισχύει για τους δύο ήρωες. Στον Κρόουλι αρέσουν οι Queen και τα φυτά εσωτερικού χώρου, ενώ στον Αζίραφελ το φαγητό και τα βιβλία. Αυτά τα χαρακτηριστικά τους κάνουν τόσο ανθρώπινους, που ως αναγνώστης (ή θεατής, αφού υπάρχει μια εξαιρετική σειρά βασισμένη στο βιβλίο), μπορεί να ξεχάσεις μερικές φορές πως αυτοί οι δύο είναι ζωντανοί εδώ και χιλιάδες χρόνια, πως δεν είναι άνθρωποι, αλλά όντα πολύ ισχυρά, με δυνάμεις και, φυσικά, φτερά. Φτερά που είναι πανομοιότυπα (αν και τα φτερά των δαιμόνων είναι πιο περιποιημένα). Θέλω να δώσω έμφαση σε αυτό το σημείο. Αυτές οι οντότητες είναι όμοιες. Όπως και εμείς οι άνθρωποι μεταξύ μας, ίσως. Ακόμα, νιώθουν πολύ έντονα. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως το κυρίαρχο συναίσθημά τους είναι η αγάπη. Η αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον και για τον κόσμο γενικότερα.
Εκτός αυτού, βρίσκω πολύ αστείο το γεγονός πως, αν και κάνουν τα αδύνατα δυνατά στην προσπάθειά τους να σώσουν το κόσμο, ο Κρόουλι και ο Αζίραφελ είναι ουσιαστικά ασήμαντοι στην πλοκή. Είναι δύο πρωταγωνιστές που δεν παρέχουν απολύτως τίποτα στην ιστορία! Ας εξηγήσω λίγο περισσότερο αυτές μου τις σκέψεις.
Προς υπεράσπισή τους, κατέστρωσαν ένα αρκετά καλό σχέδιο. Θα πρόσεχαν τον Αντίχριστο (τον οποίο οι «γονείς» του ονόμασαν «Άνταμ»), έτσι ώστε να επηρεαστεί και από τους δύο και, κατ’ επέκταση, να γίνει ένας φυσιολογικός άνθρωπος (περίπου άνθρωπος). Έξυπνο, μόνο που δεν συμπεριέλαβαν έναν αστάθμητο παράγοντα· την ανθρώπινη απροσεξία (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε, αλλά μόνο στη φλυαρία είναι καλές οι καλόγριες του Φλύαρου Τάγματος της Αγίας Μπέριλ). Οπότε, καταλήγουν να φυλάνε το λάθος παιδί. Ο μικρός Άνταμ (δηλαδή ο Αντίχριστος, ή αλλιώς Φονιάς των Βασιλέων, Άγγελος της Αβύσσου, Μέγα Θηρίο, γνωστός και ως Δράκοντας, Πρίγκιπας του Κόσμου Τούτου, Πατέρας του Ψεύδους, Σπόρος του Σατανά και Άρχοντας του Σκότους), μεγάλωσε σαν όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Οι περίπλοκες αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους ήταν οι αποκλειστικές του επιρροές και, όπως φαίνεται, είναι ισχυρότερες και πιο επίμονες από οποιαδήποτε δύναμη της φύσης, γιατί ο μικρός Άνταμ αγαπάει τη Γη.
Έτσι, δεν υπήρξε κανένας Αρμαγεδδών. Ο Άνταμ πήρε την απόφασή του κι αυτό ήταν αρκετό. Ο μικρός συνέχισε το παιχνίδι του με τους φίλους και τον σκύλο του, ενώ στο διάσημο Ριτζ ένας άγγελος και ένας δαίμονας γευματίζουν.
Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, τελικά; Να αγαπάς, υποθέτω.
«Ενδεχομένως σατανικός. Ενδεχομένως καλός, επίσης, υποθέτω. Απλώς αυτή η τεράστια, ισχυρή δυνατότητα που περιμένει να σχηματιστεί».
