Του Θάνου Κουλουβάκη,
Είναι ορισμένα πράγματα, είτε αυτά σχετίζονται με συναισθήματα είτε με συνήθειες είτε με την κοσμοθεωρία μας αυτή καθ’ αυτή, που μας ακολουθούν από μικρή ηλικία – ή μάλλον διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής – και είναι δύσκολο να αφήσουμε στην άκρη και να υπάρχουμε ανεξάρτητα από αυτά. Αποτελούν, θα μπορούσαμε να πούμε, κομμάτι του εαυτού μας και ενυπάρχουν σε κάθε μία και κάθε ένα από εμάς. Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι κακό ή προβληματικό από μόνο του· άλλωστε όλοι οι άνθρωποι είναι – τρόπον τινά – δεμένοι με τα συναισθήματά τους, τις συνήθειες και τις σκέψεις τους.
Τι συμβαίνει ωστόσο, όταν αυτά τα «πραγματάκια» είναι καταστροφικά για εμάς; Τι γίνεται αν νιώθουμε ότι μας πνίγουν ή αποτελούν τροχοπέδη για τη ζωή μας; Είμαι αρκετά βέβαιος ότι οι περισσότεροι και οι περισσότερες από εσάς ξέρετε ακριβώς σε τι αναφέρομαι. Μιλάω για σκέψεις που έρχονται δίχως να ελέγχονται· σκέψεις που είναι λες και υπήρχαν ανέκαθεν μέσα στο μυαλό μας. Μιλώ για συναισθήματα που δε μπορούν να δραπετεύσουν από μέσα μας και δράσεις που μας βγαίνουν φυσικά.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω την καθολική λύση που θα βοηθήσει όλους τους ανθρώπους· ούτε πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει μία καθολική κατεύθυνση, που αν ακολουθηθεί από όλους και όλες θα καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε. Διότι, σε πρώτη φάση, μιλάμε για ένα ζήτημα που ενέχει πολλές διαφοροποιήσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μπορεί τα περισσότερα άτομα να το κουβαλούν, ωστόσο ο τρόπος που εκδηλώνεται και τα επηρεάζει είναι που αλλάζει. Συνεπώς, είναι δύσκολο – αν όχι αδύνατο – να δείξει κάνεις ένα δρόμο προς τη συναισθηματική «απεμπλοκή».
Αυτό που μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε είναι να βρούμε τις πηγές των ζητημάτων αυτών· να εξετάσουμε δηλαδή, από που προήλθαν και να κατανοήσουμε για ποιο λόγο το μυαλό μας τα συγκρατεί. Ενώ ξετυλίγεται το κουβάρι των αναμνήσεων, συν τοις άλλοις, είναι μία σπουδαία ευκαιρία να παρατηρήσουμε τα τραύματά μας και να τα αγκαλιάσουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως κάτι θετικό, ως ένα μάθημα ή μία διδαχή της ζωής – παρ’ όλο που δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που βοηθιούνται από μία τέτοια αντιμετώπιση – αλλά είναι σημαντικό να τα δούμε με καθαρή αντίληψη και θάρρος.
Είναι σημαντικό δηλαδή, να αναγνωρίσουμε όλα αυτά που μας διαμόρφωσαν και μας έκαναν τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα. Αν συμβεί αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην οποιαδήποτε αλλαγή. Διότι η αποδοχή προηγείται αυτής. Και παρ’ όλο που η κοινωνία μάς έχει μάθει να τα κάνουμε όλα γρήγορα, στη συγκεκριμένη αναζήτηση, κατανόηση και ενδεχόμενη αλλαγή, απαιτείται χρόνος. Μην αντιμετωπίζετε ωστόσο, αυτόν τον χρόνο ως χαμένο· διότι – πιστέψτε με – σε καμία περίπτωση δεν είναι. Η δουλειά με τον εαυτό μας είναι πολύ σημαντική. Διότι δίχως αυτή, σταματάμε να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας και ως εκ τούτου γινόμαστε άλλοτε υποχείρια των συγκυριών κι άλλοτε των επιβολών που άλλοι θέτουν για εμάς.
Σε κάθε περίπτωση, η εσωτερική αναζήτηση αποτελεί μία πολύ σπουδαία διαδικασία, η οποία μόνο θετικά στοιχεία έχει να μας δώσει. Ας μας δώσουμε λοιπόν, την ευκαιρία να ξεφύγουμε από τις κοινωνικές επιβολές και ας εμπιστευτούμε τον εαυτό μας διότι τα μηνύματα που μας δίνει υπάρχουν, ακόμη κι αν δε μπορούμε να τα διακρίνουμε ακόμα.
