Της Κατερίνας Κωνσταντοπούλου,
Οι χαλεποί καιροί είναι το ιδανικό περιβόλι για να ανθίσουν οι ήρωες. Φτώχεια, πανδημία, πυρκαγιές, φυσικές καταστροφές, πόλεμος, καταστάσεις που αναγκάζουν κάποιους ανθρώπους να γίνουν ριψάσπιδες και άλλους να κάνουν άλλο ένα βήμα πιο κοντά στον Θεό, καθώς απομακρύνονται από την ανθρώπινη φύση. Ανύπαντρες μητέρες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους ολομόναχες, γονείς που μόλις έχασαν τη δουλειά τους, αλλά πρέπει να παραμείνουν χαμογελαστοί για τα παιδιά τους, γιατροί που αντικρίζουν καθημερινά τον θάνατο, αλλά οφείλουν να συνεχίσουν να πιστεύουν στη ζωή, οικογένειες των οποίων κάηκαν τα σπίτια και μαζί ο κόσμος και οι αναμνήσεις τους, στρατιώτες που ξαφνικά καλούνται να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για την πατρίδα τους και μητέρες που δεν θα αγκαλιάσουν ξανά τα παιδιά τους, μια μητέρα και τα δυο παιδιά της που σκοτώθηκαν λόγω ενός βομβαρδισμού. Επιφανείς ή αφανείς ήρωες. Χρέος μας να τους δωρίσουμε την αθανασία, διατηρώντας ζωντανή τη μορφή τους στη ψυχή μας.
«Ποτέ δεν αποτυγχάνουν αυτοί που πεθαίνουν για ένα μεγάλο σκοπό», σύμφωνα με τον Λόρδο Βύρωνα. Μα πώς είναι δυνατόν να αποτύχεις, όταν θυσιάζεις κάθε ευτελές συναίσθημα εγωισμού, μεμψιμοιρίας και λιποψυχίας, κάθε βιολογικό ένστικτο επιβίωσης, όταν λυτρώνεσαι από κάθε πειρασμό παραίτησης και ρίχνεσαι στη φωτιά του θανάτου για χάρη της ζωής που θα ανθίσει μετρά από εσένα, χωρίς εσένα; Για έναν κόσμο πιο δίκαιο και ανθρώπινο, για τους ανθρώπους που θα χαμογελούν στον ήλιο της ειρήνης, όταν εσύ θα αντικρίζεις μόνο σκοτάδι. Για τα λουλούδια που θα ανθίσουν, μα η ευωδία τους δεν θα φτάσει σε εσένα, για τα παιδιά που θα αγκαλιάσουν ξανά τις μητέρες τους, ενώ εσύ θα ακούς μόνο τον θρήνο της δικής σου. Αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι αξίζει. Αξίζει να πεθάνεις για τη γέννηση ενός καλύτερου κόσμου, σωστά; Όπως έγραψε ο Ρίτσος στις «Γειτονιές του κόσμου»:
«Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ” όλο τον κόσμο»
Αυτή η θυσία είναι άραγε ανιδιοτελής; Το μόνο αντάλλαγμα που μπορούν να λάβουν οι ήρωες είναι ένα μερίδιο -μικρό ή μεγάλο- αθανασίας. Δεν το λαμβάνουν όλοι. Δεν λαμβάνουν όλοι όσο αξίζουν. Κάποιοι λαμβάνουν περισσότερο από όσο αξίζουν ή χωρίς να το αξίζουν. Το παράδοξο είναι ότι αποτελεί ένα αξιοζήλευτο δώρο, το οποίο, όμως, δεν θα απολαύσουν ποτέ οι ίδιοι. Ένα δώρο που δίνεται όταν ο παραλήπτης είναι πια απών. Ένα δώρο που, καθώς φεύγουν, δε γνωρίζουν αν θα λάβουν. Πόσοι ήρωες δε χάθηκαν στα δίχτυα της λήθης; Πόσοι καθημερινοί ήρωες, βιοπαλαιστές δεν έμειναν για πάντα στην αφάνεια; Πόσο τυφλοί είμαστε για να μη βλέπουμε τη λάμψη και την ομορφιά της ψυχής τέτοιων ανθρώπων, ανθρώπων απλών, καθημερινών, που ζουν δίπλα μας, αθόρυβα και ταπεινά. Ίσως τυγχάνει να είναι οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι δάσκαλοί μας, οι γείτονές μας. Άνθρωποι που ανεβαίνουν το Γολγοθά τους προσπαθώντας να μη λαχανιάσουν για να μην αφουγκραστούμε την αγωνιώδη ανάσα τους.
Κι αν αναρωτηθείτε ποτέ, αν και πόσο είναι παράλογες τέτοιες πράξεις αυτοθυσίας και ηρωισμού, σκεφτείτε: είναι τόσο παράλογες όσο να επιλέξεις μια ελεύθερη, αξιοπρεπή ζωή, κοσμούμενη από ευγενή και υψηλά ιδανικά έναντι μιας σκλαβωμένης, χαμερπούς, ποταπής ζωής, στερούμενης ψυχικής γαλήνης. Ο Καζαντζάκης έγραψε: «Πυραμίδα ο άνθρωπος. Στη βάση του το κτήνος, στην κορφή ο θεός. Χρέος μας η ανηφόρα». Αυτή την ανηφόρα την ανεβαίνουν μόνο ήρωες.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Τι σημαίνει να είσαι ήρωας, iatronet.gr, διαθέσιμο εδώ
