Της Ρένας Δανατζή,
Η Ρωσία εισέβαλλε στην Ουκρανία, οι συναγερμοί σήμαναν, ο στρατός επανδρώθηκε και τις τελευταίες ημέρες όλος ο πλανήτης έχει πέσει πάνω από το ξέσπασμα του πολέμου, άλλοτε ως παρατηρητής, άλλοτε ως διαμεσολαβητής και άλλοτε υποστηρικτής των αμάχων. Ο πόλεμος έχει πολλές προεκτάσεις. Την πολιτική, την οικονομική την κοινωνική και άλλες. Όλες είναι χρήσιμες, εάν θέλουμε να εξηγήσουμε ή ακόμα καλύτερα να καταλάβουμε τη σημασία και τις συνέπειες ενός πολέμου. Πέραν όμως από το επιστημονικό πεδίο στο οποίο καλό θα ήταν να αναλύεται ένας πόλεμος, καλό είναι να δούμε και την κοινωνική σκοπιά του, μέσα από εμάς τους ίδιους.
Τι νιώσαμε μόλις πληροφορηθήκαμε για τη Ρωσική εισβολή; Νιώσαμε σοκ. Έχουμε ζήσει κι άλλες τέτοιες στιγμές. Έχουμε δει εικόνες καταστροφών και ξεριζωμών. Πολλοί από εμάς έχουμε προγόνους που σφαγιάστηκαν σε πολέμους και έφυγαν κατατρεγμένοι από τα σπίτια τους. Όσοι ζούμε στη Βόρεια Ελλάδα έχουμε σίγουρα γνωρίσει πρόσφυγες που ήρθαν στην χώρα μας κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί. Άλλωστε, τα κύματα προσφύγων από τη Συρία κατέφταναν στη χώρα μόλις 2 χρόνια πριν.
Θα σας μιλήσω για εμένα. Θα σας πω πως μεγαλώνοντας σε ένα χωριό πολύ κοντά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα έχω μεγαλώσει μαζί με τέτοιους ανθρώπους. Κατατρεγμένους, φτωχούς, ταλαιπωρημένους, που έφτασαν στην Ελλάδα χωρίς να έχουν απολύτως τίποτα. Ανθρώπους που έμεναν ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου, σε μία καλύβα κι έπλεναν τα ρούχα τους στη σκάφη. Που δεν είχαν ρεύμα και δούλευαν όπου έβρισκαν για να προσπαθήσουν, όπως μπορούσαν να χτίσουν από το μηδέν τη ζωή τους.
Έχω μεγαλώσει δίπλα σε παιδιά προσφύγων που προσπαθούσαν να πάνε σε ελληνικό σχολείο, με γονείς που δεν μιλούσαν ελληνικά και κάθε μέρα για εκείνα ήταν μία τεράστια δοκιμασία. Άνθρωποι που έχουν βιώσει ρατσισμό, αποκλεισμό, και φόβο. Εμείς στο χωριό μου δεν ξέρουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ από αυτά. Πάντα ανοίγαμε την πόρτα μας σε αυτούς, πάντα τους λέγαμε καλημέρα, πάντα οι γονείς μας τους έδιναν μεροκάματο στο χωράφι, πάντα τους χτυπούσαμε την πόρτα και τους αφήναμε ευγενικά ένα πιάτο φαγητό.
Τις εικόνες που κάποιοι άνθρωποι βλέπουν στην τηλεόραση, εμείς τις έχουμε δει από κοντά. Έχουμε δει την επόμενη ημέρα αυτών των ανθρώπων. Τον κόπο τους, την αγωνία τους, τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσουν. Γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους πρόσφυγες πολέμων. Έχουν υπάρξει και οι παππούδες μας πρόσφυγες. Δεν χρειάζονται υπερβολές, απλά πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι και να αποφεύγουμε μακροσκελή κείμενα στα social media για το ότι οι πρόσφυγες αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας. Τον πολιτισμό μας αλλοιώνει αποκλειστικά και μόνο η έλλειψη ανθρωπιάς.
