Της Μαριάννας Τέλλη,
Βλέποντας τις υποψηφιότητες για τα φετινά βραβεία Όσκαρ, δεν αποτέλεσε έκπληξη η παρουσία της ταινίας “Drive my car” σε τέσσερις κατηγορίες, μία εκ των οποίων ήταν και η κατηγορία «Καλύτερη Ταινία». Η διασκευή της ομώνυμης ιστορίας του Χαρούκι Μουρακάμι από τον σκηνοθέτη Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, αφού πρώτα αποτέλεσε ένα από τα φαβορί του φεστιβάλ Καννών, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερου σεναρίου, έσπασε το φράγμα της ξενόγλωσσης ταινίας, και πλέον διεκδικεί την αναγνώριση που της αξίζει στο διεθνές πεδίο.
Η ταινία ακολουθεί τον σκηνοθέτη-ηθοποιό Γιούσουκε Κάφουκου (Χιντετόσι Νισίτζιμα) δυο χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του, Ότο (Ρέικα Κιρισίμα). Προσπαθώντας να αντέξει την ξαφνική απώλεια ενός ατόμου με το οποίο είχε συντονίσει κάθε έκφανση της ζωής του, αλλά και να μπορέσει να ξεπεράσει το κουβάρι συναισθημάτων που καταπίεζε μέσα του πριν τον θάνατό της, αποφασίζει να αναλάβει τη σκηνοθεσία της παράστασης «Θείος Βάνιας» στην Χιροσίμα. Εκεί, μέσα από τις καθημερινές διαδρομές με το αυτοκίνητο, παρέα με τη νεαρή και εξαιρετικά εσωστρεφή οδηγό Μιζάκι Γουάταρι (Τόκο Μιούρα), θα δημιουργηθεί μια τρυφερή σχέση, η οποία θα οδηγήσει τόσο αυτόν όσο και εκείνη πιο κοντά στην αποδοχή του εαυτού τους και την συναισθηματική ωρίμαση.
Το “Drive my car” δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που μαγνητίζει τον θεατή, κάνοντάς τον να ξεχάσει τη διάρκεια τριών ωρών του. Μολονότι η δράση και τα συναισθήματα δεν έχουν τη συνήθη χολιγουντιανή ένταση, καταφέρνουν να κινήσουν το ενδιαφέρον του θεατή και να τον τοποθετήσουν μέσα στον πυρήνα της ιστορίας. Από τη στιγμή που θα εισέλθει κάποιος μέσα στον συναισθηματικό κόσμο της ταινίας δεν θα θελήσει να φύγει, γοητευμένος από το ταξίδι αγάπης, απώλειας και αποδοχής που έχει μπροστά του.
Συνδυάζοντας την τέχνη ως θεραπεία για την ψυχή από κοινού με τις ανθρώπινες σχέσεις, εξαιρετικά ενδιαφέρον ήταν και το ανέβασμα του «Θείου Βάνια» από τον πρωταγωνιστή. Ένα ρωσικό θεατρικό στο ιαπωνικό κοινό είναι ένα πράγμα, όμως, ο Κάφουκου αποφάσισε να συγκροτήσει έναν θίασο από ηθοποιούς που μιλούν διάφορες γλώσσες (από ιαπωνικά και κινέζικα μέχρι τη νοηματική γλώσσα), διατηρώντας το γλωσσικό εμπόδιο και επί σκηνής, με τους ηθοποιούς να μην καταλαβαίνουν ο ένας τα λόγια του άλλου, αλλά να βασίζονται στον ρυθμό το έργου και στη χημεία μεταξύ τους. Αυτή η τεχνοτροπία μάς θυμίζει και τον ίδιο τον Κάφουκου, ο οποίος, αρχικά, σπανίως εξέφραζε με λόγια αυτά που ένιωθε, προτιμώντας τη σιωπή, μέχρι και την εξέλιξή του μέσα από τη σχέση του με τη Γουάταρι.
Η σχέση μεταξύ του Κάφουκου και της Γουάταρι δεν είναι μονομερής. Όσο ο σκηνοθέτης μαθαίνει να ξεπερνά το πένθος του, βοηθάει την οδηγό να ανοιχτεί περισσότερο και να έρθει αντιμέτωπη με το σκληρό παρελθόν της, ενώ παράλληλα, εξωτερικεύοντας και οι δύο τα συναισθήματά τους σιγά-σιγά, χτίζουν μια δυνατή πλατωνική σχέση που οδηγεί στην επούλωση των τραυμάτων τους. Ο ένας βρίσκει στον άλλο το κομμάτι της οικογένειας που του έλειπε και μαζί οδηγούν προς την επούλωση των ψυχών τους.
Μέσα από την αποτελεσματική σκηνοθεσία του Χαμαγκούτσι, οι μακριές και επαναλαμβανόμενες λήψεις του κόκκινου Saab στους ατελείωτους δρόμους της Χιροσίμα εντυπώνουν το πνευματικό ταξίδι των χαρακτήρων, ενώ η υποτονική χρωματική παλέτα εκφράζει την επιφάνεια της δράσης των ηρώων κάτω από την οποία υποβόσκουν έντονα συναισθήματα. Χάρη στο άριστο τεχνικό κομμάτι, τα θέματα που αγγίζει, καθώς και τις αρτιότατες ερμηνείες των συντελεστών, πιστεύω ότι θα αποκτήσει επάξια ένα χρυσό αγαλματάκι, ενώ θα εδραιωθεί ως μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Drive my car (2021), imdb.com, διαθέσιμο εδώ.
