Της Δήμητρας Στρόμπολα,
Ζούμε σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε μια διαρκή εγρήγορση. Οι ρυθμοί έχουν αλλάξει, τα πάντα γύρω μας περνάνε ταχύτατα. Δεν το καταλαβαίνουμε μέχρι να περάσουν τα χρόνια και να αναπολήσουμε όσα κάναμε. «Πώς πέρασαν τα χρόνια», λέμε και ακούμε. Σημασία έχει όμως σε αυτό το ταχύ αλλά και όμορφο ταξίδι να μπορέσουμε να βρούμε τον εαυτό μας, να μην φύγει μαζί με τα χρόνια.
Η αναζήτηση του εαυτού ίσως είναι από τις πιο δύσκολες αναζητήσεις της ζωής. Κάθε στιγμή της ζωής σου ζεις με τον εαυτό σου. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από εσένα όλα όσα νιώθεις και όλα όσα έχεις νιώσει στο παρελθόν. Παρά το γεγονός όμως αυτό, πολλοί φαίνεται να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, να μην κατανοούμε πως αντιδρούμε σε καταστάσεις, να μην ξέρουμε ποια είναι τα όνειρα μας. Να μην έχουμε συνειδητοποιήσει τις «πηγές» που μας γεμίζουν και μας κάνουν ευτυχισμένους, τις δυνατότητες που έχουμε αλλά και ελαττώματα μας που μπορεί να μας κρατάνε πίσω.
Αφιερώνουμε τόσο χρόνο και ενέργεια στον ταχύρρυθμο κόσμο μας και ξεχνάμε να κάνουμε παύσεις. Όπως κάθε μακρινό ταξίδι χρειάζεται παύσεις ξεκούρασης έτσι και το ταξίδι της ζωής μας απαιτεί παύσεις ηρεμίας και περισυλλογής του εαυτού μας. Απαιτεί μεγάλα διαλείμματα ενδοσκόπησης της συναισθηματικής μας κατάστασης και αναζήτησης των βαθύτερων αναγκών μας. Μένουμε προσηλωμένοι τόσο στον κόσμο, που ξεχνάμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο δυνατοί και αυτάρκεις είμαστε από μόνοι μας. Περπατάμε ανάμεσα σε δρόμους γεμάτους ανθρώπους, κτίρια, ζούμε καταστάσεις και δε νιώθουμε παρόντες.
Λένε, ότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τα εργαλεία της ευτυχίας του και έχει κάποιο πάθος που αν το κυνηγήσει θα νιώθει λίγο πιο ολοκληρωμένος από ότι πριν. Λένε επίσης ότι η ευτυχία πηγάζει από μέσα μας. Είναι σημαντικό να εκφραζόμαστε, όχι μόνο για να μας ακούσει ο κόσμος αλλά και για να μας ακούσει ο ίδιος μας ο εαυτός. Να ακούσει τις ανάγκες μας που μας ψιθυρίζουν, τα συναισθήματα μας. Καθετί που κρύβεται και σωπαίνει όταν προσπερνάμε τις καταστάσεις αυτόματα και ασυνείδητα.
Και ακολουθεί η δράση. Αφού ακούσουμε προσεκτικά, οφείλουμε για την αγάπη του εαυτού μας, ο οποίος μας συντροφεύει σε αυτό το ταξίδι, να πράξουμε. Να πράξουμε συνειδητά, όχι γιατί έτσι συνηθίζουμε. Να βρούμε καθετί που μας προκαλεί θετικά συναισθήματα και να το κυνηγήσουμε αποβάλλοντας τις συνήθειες που μας βαλτώνουν. Θα νιώσουμε δυνατοί, και αυτή την εσωτερική δύναμη δεν πρέπει να την αφήσουμε να φύγει. Με την δύναμη αυτή, της γνώσης του εαυτού, νιώθουμε ελεύθεροι. Ο κόσμος μάς ανήκει και εμείς ανήκουμε στον κόσμο. Μπορεί να τρέχει, αλλά αυτό δεν είναι εμπόδιο για τα διαλείμματά μας: καταλαβαίνουμε ότι είναι απαραίτητα.
Φυσικά και αυτό το ταξίδι δεν θα είναι πάντα ήρεμο. Θα έχει και τρικυμίες. Αλλά τι είναι από μόνο του ένα ταξίδι , αν δεν το ζούμε και δεν το απολαμβάνουμε; Περαστικοί ταξιδιώτες είμαστε, αλλά το πέρασμά μας αφήνει αποτυπώματα. Το δώρο της ζωής οφείλουμε να το εξυμνούμε κάθε μέρα και να μην το έχουμε δεδομένο. Για αυτό φίλε/φίλη συνταξιδιώτη, αν νιώθεις πιθανότατα πιεσμένος με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, βοήθησε τον εαυτό σου με μια παύση. Συνειδητοποίησε την παροδικότητα των καταστάσεων και άρχισε να απολαμβάνεις όσα σου προσφέρονται. Και όταν γυρίσει κάποιος και σου ξαναπεί «Πώς πέρασαν τα χρόνια;…», εσύ θα απαντήσεις «Γρήγορα, γιατί ήταν όμορφα και γεμάτα…».
