Της Ρένας Δανατζή,
Πριν από λίγες μέρες ρώτησα ένα συνάδελφό μου εαν είναι ευτυχισμένος. Μου απάντησε βιαστικά: «Όχι βέβαια. Ζούμε για να επιβιώνουμε». Η απάντηση του συναδέλφου μου δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Οι περισσότεροι νέοι σήμερα δεν είμαστε ουσιαστικά ευτυχισμένοι. Και πέραν από το οικονομικό κομμάτι που λίγο-πολύ μας πνίγει όλους, είναι περισσότερο θα έλεγα αυτή η διαρκής προσπάθεια να βαδίζουμε στη ζωή μας στην ίδια ευθεία και με το ίδιο τέμπο.
Είναι αυτή η πατροπαράδοτη λογική της χώρας που βασίζεται στη σκέψη: «Έκανες αυτό, άρα πρέπει να γίνει αυτό». Είσαι σε σχέση άρα πρέπει να παντρευτείς. Παντρεύτηκες, άρα πρέπει να κάνεις παιδί. Εργάζεσαι σε γραφείο, άρα πρέπει να είσαι ευγνώμων. Πατάς στα πόδια σου, άρα πρέπει να είσαι ευχαριστημένος. Ποιος ορίζει αυτή τη λογική και γιατί πρέπει όλοι να ακολουθούμε;
Έχω κουραστεί να ακούω πως όποιος εργάζεται σε γραφείο είναι τυχερός και ξεκούραστος. Έχετε ρωτήσει ποτέ αυτούς τους ανθρώπους πόσο προσπάθησαν για να καταφέρουν να μπουν σε ένα γραφείο και πόσο ψυχοφθόρα μπορεί να είναι η καθημερινότητά τους; Αναρωτηθήκατε ποτέ ότι οι άνθρωποι που εργάζονται σε μεγάλες εταιρείες δέχονται καθημερινά απίστευτη επίθεση και καταρρακώνονται ψυχολογικά για να επιβιώσουν στο εργασιακό τους περιβάλλον; Φυσικά και δεν τους αναγκάζει κανείς να μείνουν εκεί, όμως μερικοί άνθρωποι έχουν όνειρα. Έχουν επαγγελματικές φιλοδοξίες και έχουν κοπιάσει πραγματικά πολύ για να καταφέρουν να φτάσουν σε μια υψηλή θέση.
Από την άλλη, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί μια γυναίκα είναι υποχρεωμένη να έχει πάντα φορτισμένες μπαταρίες και να ανταπεξέρχεται σε όλα με απόλυτη επιτυχία. Μιλώντας ως γυναίκα με τριπλή ιδιότητα (εργαζόμενη, σύντροφος, εκπαιδευόμενη) μπορώ να σας πω με απόλυτη σιγουριά πως είναι απίστευτα δύσκολος ο συνδυασμός. Σαφώς η μητρότητα είναι ο πιο απαιτητικός ρόλος που μπορεί να έχει μια γυναίκα, όμως αυτό δεν της στερεί το δικαίωμα να νιώθει κουρασμένη χωρίς να είναι μαμά, να πέφτει η ψυχολογία της και να νιώθει ότι κάποιες μέρες δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλα.
Σας παρακαλώ, μην κρίνετε τις νέες γυναίκες, οι οποίες είτε είναι μητέρες είτε όχι προσπαθούν να ορθώσουν το ανάστημά τους. Δεν μπορούμε να περπατάμε στην ίδια ευθεία, επειδή η συνθήκη είναι εντελώς διαφορετική με αυτήν προ εικοσαετίας. Η ζωή είναι πολύ πιο περίπλοκη, πολύ πιο ακριβή και πλέον οι γυναίκες έχουν στόχους, ανεξαρτησία και όνειρα. Δεν κρέμονται από γονείς, συζύγους και πεθερικά. Επιδιώκουν να πατάνε στα πόδια τους και να υπάρχουν σε μία σχέση επί ίσοις όροις. Δεν θέλουμε απλά να μας αγαπάτε. Θέλουμε και να μας θαυμάζετε. Και πάνω από όλα θέλουμε εμείς οι ίδιες να θαυμάζουμε τον εαυτό μας. Να είμαστε περήφανες που δοκιμάζουμε, διεκδικούμε και ρισκάρουμε.
Όλα αυτά δε γίνονται απλά περπατώντας σε μια ευθεία.
