Της Παναγιώτας Λούπα,
Η ηγεμονία της Αμερικής μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε παγκόσμιο επίπεδο ξεκίνησε όταν ο George F. Kennan ανακοίνωσε την πολιτική της ανάσχεσης. Συγκεκριμένα, υποστήριξε ότι τα κέντρα της παγκόσμιας δύναμης δεν έπρεπε να τεθούν υπό την επιρροή του σοβιετικού μπλοκ. Τρία από αυτά τα κέντρα ήταν στη Δύση, δηλαδή ήταν η Αμερική, η Μεγάλη Βρετανία και η Γερμανία. Το τέταρτο ήταν η Ιαπωνία. Τη στιγμή του κορεατικού πολέμου, η Ιαπωνία, όπως και η Γερμανία, ήταν υπό την αμερικανική κατοχή και σφαίρα επιρροής. Έτσι, η Γερμανία και η Ιαπωνία έπρεπε σύμφωνα με την Αμερική να ενσωματωθούν στη συμμαχία, διαφορετικά ολόκληρη η παγκόσμια στρατηγική της ανάσχεσης θα μπορούσε να αποτύχει.
Ο κορεατικός εμφύλιος πόλεμος, ως ένα γεγονός του Ψυχρού Πολέμου, είχε μεγάλη σημασία, επειδή οι δυτικές κοινωνίες πιέστηκαν να προχωρήσουν σε στρατιωτικές ενέργειες. Έτσι, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέκτειναν την ηγεμονία τους παγκοσμίως. Επιπλέον, δημιούργησαν στο κορεάτικο έδαφος ένα είδος κράτους, στο οποίο ξόδεψαν αρκετά εκατομμύρια για τη στρατιωτική του ανάπτυξη. Πριν το ξέσπασμα του πολέμου, οι Αμερικάνοι υπολόγισαν τις στρατιωτικές δαπάνες περίπου στα 13 δισ. δολάρια. Εντός του πρώτου έτους, ο αριθμός των ανθρώπων που πολεμούσαν μαζί με τις αμερικανικές δυνάμεις στην Κορέα διπλασιάστηκε στα 3 εκατομμύρια. Αν και το πρόγραμμα αύξησε τη δυνατότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να δοκιμάσουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στο εξωτερικό, επίσης σχηματίστηκε για να δοκιμαστεί η δύναμη και η αποτελεσματικότητα του ΝΑΤΟ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, ήρθαν αντιμέτωπες με εμπόδια στην προσπάθειά τους να υλοποιήσουν αυτά τα σχέδια, όταν ο πόλεμος έχασε τη δημοφιλία του μετά την παρέμβαση της Κίνας.
Το κόστος που σχετίζεται με τον επανεξοπλισμό στη δυτική Ευρώπη επιτάχυνε την παρακμή των παραδοσιακών ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Μέχρι το 1952 η συντηρητική κυβέρνηση του Winston Churchill προσπάθησε να αντιμετωπίσει την παρακμή της Βρετανίας, τονίζοντας τη σημασία της αγγλοαμερικανικής Συμμαχίας και της βοήθειας των ΗΠΑ και προσφέροντας μία διαπραγμάτευση με τη Σοβιετική Ένωση. Για να μπορέσει να πληρώσει τον εξοπλισμό, η βρετανική κυβέρνηση μείωσε, επίσης, σημαντικά την προσφορά κοινωνικής πρόνοιας. Η στέγαση και οι υπηρεσίες υγείας υπέφεραν περισσότερο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η γαλλική κυβέρνηση αντιμετώπισε, επίσης, οικονομικές δυσκολίες συμπεριλαμβανομένων των ελλείψεων συναλλάγματος και τον πληθωρισμό. Οι αξιωματούχοι διαμαρτυρήθηκαν για τον ρυθμό των εξοπλισμών και αποδυνάμωσαν τις προοπτικές για την εμφάνιση ενός ισχυρού φιλελεύθερου εμπορικού καθεστώτος.
Γάλλοι, Ολλανδοί και άλλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ήταν επιφυλακτικοί σχετικά με τα σχέδια των Ηνωμένων Πολιτειών για τη δημιουργία ξεχωριστών γερμανικών ενόπλων δυνάμεων. Πολλοί δυτικογερμανοί αντιστάθηκαν στον επανεξοπλισμό τον Δεκέμβριο του 1949. Ο καγκελάριος της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας υποστήριξε τη δημιουργία μιας γερμανικής στρατιωτικής δύναμης. Στην αρχή του Πολέμου στην Κορέα η Δυτική Γερμανία είχε ακόμα τις δυτικές δυνάμεις στην κατοχή της, αλλά η ομοσπονδιακή δημοκρατία δεν είχε πλήρη κυριαρχία και δεν είχε δικό της στρατό.
Μετά την επίθεση της Βόρειας Κορέας, ο Πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Shigeru Yoshida, δέχτηκε έντονη κριτική από τη σοσιαλιστική αντιπολίτευση της Ιαπωνίας, καθώς επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να διεξάγουν τον πόλεμο από τις αμερικάνικες βάσεις που βρίσκονταν στο Ιαπωνικό έδαφος. Όταν, όμως, τα κινεζικά στρατεύματα ενεπλάκησαν στις μάχες του 1950, υπήρξε έκκληση προς την Ιαπωνία να ακολουθήσει την ουδετερότητα και να αποστασιοποιηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πόλεμος της Κορέας επιτάχυνε μία διαδικασία διαπραγμάτευσης για μία συνθήκη ειρήνης με τους Ιάπωνες, που υπογράφτηκε στο Σαν Φρανσίσκο το φθινόπωρο του 1951. Δεν είχε τιμωρητικό χαρακτήρα και παραχώρησε στην Ιαπωνία την κυριαρχία επί των εσωτερικών της υποθέσεων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν να καλέσουν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας στη διαδικασία και αντίθετα οργάνωσαν μία ξεχωριστή συνθήκη ειρήνης μεταξύ της Ιαπωνίας και της Ταϊβάν η οποία υπογράφτηκε το 1952. Η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε να υπογράψει την τελική συμφωνία. Έτσι, οι Κινέζοι και οι Σοβιετικοί απομονώθηκαν από αυτήν τη διαδικασία. Επιπλέον, ο κορεατικός πόλεμος είχε σημαντική επίδραση στην Ιαπωνία, όσον αφορά την οικονομία της χώρας. Πριν το 1950, η Ιαπωνία αντιμετώπισε προβλήματα για να ξεπληρώσει τα χρέη του πολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, με το ξέσπασμα του πολέμου υπογράφθηκαν αμερικανικά συμβόλαια προμηθειών και παρήγαγαν αγαθά για τους Αμερικανούς, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο.
Συμπερασματικά, ο πόλεμος της Κορέας έφερε αρνητικές επιδράσεις στις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με τις χώρες της Άπω Ανατολής, παρόλο που η Ιαπωνία συμφώνησε με την αμερικάνικη παρέμβαση και τον σκοπό της αποφυγής μιας εξάπλωσης του κομμουνισμού. Οι υπόλοιπες χώρες έκριναν αυτές τις ενέργειες με μεγάλη καχυποψία. Η επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κορέα επιτεύχθηκε με την αιτιολογία πως ενεργούσαν βάσει των αρχών του Ο.Η.Ε. Η Ινδία, η Βιρμανία, η Ινδονησία και άλλα κράτη ισχυρίστηκαν ότι ο κορεατικός πόλεμος δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία αποικιακή επέμβαση της Αμερικής σε συνεργασία με τη Νότια Κορέα. Τέλος, εξαιτίας αυτού του γεγονότος ξεκίνησε η κρίση και η επιδείνωση των Σινο-Αμερικανικών σχέσεων της επόμενης 20ετίας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Hugh Lee, Steven (2001), The Korean War, London: Routledge Publications, Taylor and Francis Group
- Hichey, Michael (2002), Ο Πόλεμος της Κορέας, Αθήνα: Εκδ. Γκοβόστη
- Burns, M. Edward (2020), Ευρωπαϊκή Ιστορία, Ο Δυτικός Πολιτισμός: Νεότεροι Χρόνοι, Θεσσαλονίκη: Εκδ. Επίκεντρο
