Της Αγγελικής Κόκκαλη,
1554: Η Λαίδη Τζέιν Γκρέυ, πρώην κάτοχος του αγγλικού στέμματος, εκτελέστηκε στον Πύργο του Λονδίνου, μετά την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ανέβηκε στον αγγλικό θρόνο στις 10 Ιουλίου του 1553, ούσα μόλις 16 ετών, έπειτα τον θάνατο του ξαδέλφου της, βασιλιά Εδουάρδου ΣΤ’ (1537-1553). Ο αποθανόντας μονάρχης είχε δύο ετεροθαλείς αδελφές, μία εκ των οποίων υπήρξε η Μαίρη Τυδώρ (1516-1558), γνωστή με το προσωνύμιο “Bloody Mary”. Σύμφωνα με τη διαθήκη του Ερρίκου Η’ (1491-1547), η οποία όριζε τους διαδόχους του στέμματος, ο τίτλος όφειλε να κληροδοτηθεί στην πρωτότοκη κόρη του, Μαίρη. Επόμενη στη σειρά υπήρξε η αδελφή της, Ελισάβετ, η γνωστή ως “Virgin Queen”. Εντούτοις, ο Εδουάρδος προτίμησε να διορίσει βασίλισσα την Τζέιν, η οποία είχε κερδίσει την εύνοια των Μεταρρυθμιστών του βασιλείου. Η ίδια δεν επιθυμούσε τον θρόνο και φαίνεται να υπήρξε έρμαιο των πολιτικών συμφερόντων της οικογένειάς της. Η άνοδός της στην εξουσία προκάλεσε εσωτερικές τριβές και λαϊκές αντιδράσεις. Η βασιλεία της αμφισβητήθηκε και ανατράπηκε εντός εννέα ημερών. Η Τζέιν, σε αντίθεση με την υπόλοιπη βασιλική οικογένεια, μόλις πληροφορήθηκε την επικράτηση της Μαίρη, δέχτηκε το αποτέλεσμα και με ανακούφιση αποχώρησε από την αγγλική πολιτική σκηνή. Μάλιστα, χαρακτηρίστηκε από ταπεινοφροσύνη και αξιοπρέπεια ακόμα και τις τελευταίες στιγμές πριν τον απαγχονισμό της. Το τραγικό της τέλος υπενθυμίζει το πόσο αδυσώπητη υπήρξε η Αγγλία των Τυδώρ.
1922: Δημοσιεύτηκε το «Δημοκρατικό Μανιφέστο» από τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Βάσει αυτού, ο Παπαναστασίου και οι ομοϊδεάτες του καλούσαν τον βασιλιά Κωνσταντίνο να παραιτηθεί από τα καθήκοντά του, καθώς θεωρούσαν την παρουσία του στον θρόνο καταστροφική για τη χώρα. Εκείνη την περίοδο, η Ελλάδα βρισκόταν στη δίνη της πολυδάπανης Μικρασιατικής Εκστρατείας, ενώ τον Οκτώβριο του 1921 υπέστη διπλωματικό πλήγμα. Η γαλλο-τουρκική Συνθήκη της Άγκυρας ανέτρεψε τις εδαφικές διεκδικήσεις που είχαν διασφαλισθεί μέσω της Συνθήκη των Σεβρών (1920). Ο Παπαναστασίου υπήρξε ένας από τους πολιτικούς άνδρες που είχαν χαιρετίσει την τότε διπλωματική νίκη του Βενιζέλου. Πλέον, ένιωθε αγανάκτηση με τη στάση του Κωνσταντίνου και της αντιβενιζελικής κυβέρνησης του Δημήτριου Γούναρη (1921-1922). Στο Μανιφέστο του δήλωσε: «η χώρα είναι δημιούργημα μόχθων και αγώνων των τέκνων της. Δεν είναι βασιλικόν τιμάριον. Δεν πρέπει να θυσιασθεί και το ελάχιστον τμήμα της στον βωμό βασιλικών συμφερόντων». Εν τέλει, συνελήφθη και καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία και ύβρις στο πρόσωπο του μονάρχη. Μεταφέρθηκε στις φυλακές της Αίγινας, όπου έμελλε να εκτελέσει την τριετή ποινή του. Ωστόσο, τον Σεπτέμβριο του 1922, απελευθερώθηκε από την Επαναστατική Επιτροπή, του Νικόλαου Πλαστήρα. Οι πολιτικές συνθήκες της χώρας επέτρεπαν πλέον την εφαρμογή ενός προοδευτικού μεταρρυθμιστικού προγράμματος. Το 1924, κι ενώ διατελούσε για πρώτη φορά πρωθυπουργός της χώρας, κήρυξε έκπτωτη τη δυναστεία των Γκλίξμπουργκ.
1941: Έγινε η πρώτη ανθρώπινη δοκιμή της πενικιλίνης στο Νοσοκομείο του Ράντκλιφ (Radcliffe Infirmary) της Οξφόρδης. Ο γιατρός που την χορήγησε ήταν ο Τσαρλς Φλέτσερ, μέλος της ομάδας του καθηγητή Χάουαρντ Φλόρεϋ και του Σερ Ερνστ Τσέιν. Ασθενής υπήρξε ο σαραντατριάχρονος αστυνομικός Άλμπερτ Αλεξάντερ, ο οποίος έγδαρε το πρόσωπό του σε μια τριανταφυλλιά στον κήπο του, μολύνθηκε και αναγκάστηκε να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Η ομάδα του καθηγητή Φλόρεϋ τον παρακολουθούσε εντατικά, ενώ του χορηγούσε καθημερινά πυκνά διαλύματά καθαρής πενικιλίνης. Δυστυχώς, τα αποθέματα, μεσούντος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, τελείωσαν, πριν ο ασθενής θεραπευτεί, με αποτέλεσμα να πεθάνει στις 14 Μαρτίου του 1941. Ο θάνατός του, ώθησε την ομάδα να συνεχίσει τις παρεμβάσεις στα επίπεδα pH του φαρμακευτικού μείγματος, και με τη βοήθεια της Βρετανικής κυβέρνησης κατόρθωσαν να παράξουν επαρκή ποσότητα πενικιλίνης, με σκοπό τη χορήγησή της στους ασθενείς – στρατιώτες του πολέμου. Η πενικιλίνη επρόκειτο να είναι το θαυματουργό φάρμακο της εποχής, μειώνοντας δραματικά τον αριθμό των νεκρών από μολυσματικές ασθένειες. Η ιατρική έκθεση των Φλόρεϋ και Τσέιν, τράβηξε το ενδιαφέρον των ιατρικών και στρατιωτικών κοινοτήτων, οι οποίες θεωρούσαν καθοριστική τη χρήση της στην ανάδειξη του νικητή του πολέμου. Τον Ιούλιο του 1941 ταξίδεψαν στις ΗΠΑ, ζητώντας βοήθεια από την αμερικανική φαρμακευτική βιομηχανία. Το 1945 οι Φλέμινγκ, Τσέιν και Φλόρεϋ τιμήθηκαν με βραβείο Νόμπελ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Lady Jane Grey | Queen of England, Britannica, διαθέσιμο εδώ
- Eschner, Kat (Ιούλιος, 2017), The Tragic Story of England’s Nine-Day Queen, Smithsonian, διαθέσιμο εδώ
- Marsden, J. I. (Καλοκαίρι, 2002), “Sex, Politics, and She-Tragedy: Reconfiguring Lady Jane Grey”, SEL Studies in English Literature 1500-1900, Vol. 42, No. 3, σσ. 501–522, Johns Hopkins University Press
- Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Σαν Σήμερα, διαθέσιμο εδώ
- Πλουμίδης, Σπυρίδων Γ. (2007), Τα μυστήρια της Αιγηΐδος. Το Μικρασιατικό Ζήτημα στην ελληνική πολιτική (1891 – 1922), Αθήνα: Εστία
- Το Δημοκρατικό Μανιφέστο, Σαν Σήμερα, διαθέσιμο εδώ
- Bernard, Diane (Ιούλιος, 2020), How a miracle drug changed the fight against infection during World War II, The Washington Post, διαθέσιμο εδώ
- On this site: Penicillin – a historic first, Medical Sciences Division |University of Oxford, διαθέσιμο εδώ
- Quinn, Roswell (Μάρτιος, 2013), “Rethinking Antibiotic Research and Development: World War II and the Penicillin Collaborative”, Am J Public Health, Vol. 103, No. 3, σσ. 426–434, διαθέσιμο στο NCBI
