Tης Παρής Στεφανή,
«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους…». Ο στίχος αυτός του Γιάννη Ρίτσου γράφτηκε για τόσα νέα παιδιά που χάθηκαν, μεταξύ αυτών και ο Άλκης, ο Άλκης Καμπανός.
Ο Άλκης δεν έχει φύγει, και ούτε πρόκειται να φύγει. Αντιθέτως, βρίσκεται πλέον στα σπίτια όλης της Ελλάδας, και όχι άδικα. Που να’ ξεραν οι δολοφόνοι του πως τη στιγμή που του αφαιρούσαν τόσο βίαια τη ζωή, εκείνος θα γινόταν σύμβολο. Ενάντια στη βία, ενάντια στο μίσος, ενάντια στο σκότος. Γιατί ο Άλκης ήταν φως· ένα φως τόσο εκτυφλωτικό, που δεν άντεχαν στην όψη του οι βασανιστές του και έσπευσαν να το καταστρέψουν, να το σβήσουν για πάντα.
Ο Άλκης είχε βγει μια βόλτα με τους φίλους του, για να ξεσκάσει λίγο από το διάβασμα, καθώς έδινε μάθημα την επόμενη μέρα.
Δεν έδωσε ποτέ το μάθημα· δεν πρόλαβε.
Ο Άλκης θα τηλεφωνούσε στη μητέρα του όταν θα επέστρεφε από τη βόλτα για να τη διαβεβαιώσει ότι ήταν καλά.
Δεν της τηλεφώνησε ποτέ· δεν πρόλαβε.
Ο Άλκης, φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικών του ΑΠΘ, είχε τόσα όνειρα που επιθυμούσε να υλοποιήσει.
Δεν τα πραγματοποίησε· δεν πρόλαβε.
Εκείνο που δυστυχώς «πρόλαβε» να πει ήταν: «Είμαι ΑΡΗΣ».
Αλίμονο εάν όλοι πρέπει να σκεφτόμαστε τι θα πούμε, όταν πρόκειται για ομάδες, είτε για οτιδήποτε άλλο, για να μη μας σκοτώσουν! Πού έφθασε η κοινωνία και τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον; Πόσους ανθρώπους πρέπει να πενθήσουμε ακόμα προκειμένου να εντυπωθεί στην ψυχή κάθε ανθρώπου ανεξαιρέτως πως:
- Η βία δεν είναι μαγκιά.
- Το να είσαι ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, δεν είναι μαγκιά.
- Το να σκοτώνεις, επειδή στον απέναντι βλέπεις κάτι το διαφορετικό, όχι απλά δεν είναι μαγκιά, αλλά είναι το χείριστο έγκλημα.
Τον τελευταίο καιρό έχουν απασχολήσει την κοινή γνώμη πλείστα εγκλήματα, τα οποία έχουν ως βασικό τους έρεισμα τη βία και το φόνο: Η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, γιατί «ήθελε διαζύγιο» ( ; ), η Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο γιατί «χάλασε η φάση», η Δώρα στη Ρόδο γιατί «ήθελε να μείνει μόνη», ο Άλκης γιατί «ήταν ΑΡΗΣ».
Τι κάνουμε όμως πραγματικά για αυτό; Πόσοι πρέπει να χαθούν ακόμα για να κατανοήσουμε τα αυτονόητα;
Οι γονείς τι κάνουν; Το σχολείο; Η Πολιτεία; Εμείς οι ίδιοι;
Ζούμε στη χώρα που ακόμα κι αν παρακαλάς τον βασανιστή σου να σταματήσει να σε χτυπάει, αυτός θα σε σκοτώσει. Και όχι, δεν είμαστε ζούγκλα τελικά. Γιατί ακόμα και στη ζούγκλα υπάρχουν κάποιοι κανόνες. Το λιοντάρι τρώει τη ζέβρα, η τίγρη το ελάφι. Δεν θα συμβεί ποτέ το αντίστροφο.
Εδώ ο άνθρωπος τρώει τον άνθρωπο.
Είμαστε κάτι πολύ χειρότερο. Δυστυχώς.
Το λατινικό ρητό “homo homini lupus” («ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος») έχει μετατραπεί πλέον σε «Σύμβολο της Πίστεως» ορισμένων, οι οποίοι δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν, παρά μόνο ως ανθρωπόμορφα κτήνη.
«Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο», ήταν τα τελευταία λόγια του Άλκη. Ας προσπαθήσουμε να μην τον χτυπάμε εμείς πια. Γιατί κάθε φορά που θα συμβαίνει ένα νέο περιστατικό βίας θα είναι σαν να τον χτυπάμε, ξανά και ξανά. Ξανά και ξανά.
Ο Άλκης θυσιάστηκε για να μη βασανιστεί κανένας άνθρωπος ξανά στον κόσμο.
Ο Άλκης θυσιάστηκε για να διδάξει πως η Αγάπη είναι το σημαντικότερο αγαθό, και όλα τα υπόλοιπα γονατίζουν μπροστά της.
Ο Άλκης θυσιάστηκε για να μας δείξει το δρόμο προς το Φως.
Εάν μπορούσε, θα συγχωρούσε τους δολοφόνους του.
Αλλά δεν είναι πια εδώ. Καταφέρνει να είναι όμως παρών σε κάθε καρδιά που λύγισε στο άκουσμα του τραγικού χαμού του.
Είθε να γίνει παρών στην καρδιά κάθε ανθρώπου ανεξαιρέτως. Ακόμη και σε εκείνους που δεν έχουν καρδιά. Ίσως καταφέρουν, κάποια στιγμή, να αποκτήσουν έστω ψήγματα αυτής χάρη σε εκείνον.
Γιατί «η Αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Για τα παιδιά που δεν γύρισαν ποτέ σπίτι…, alfavita.gr, διαθέσιμο εδώ
