Του Θάνου Σουλελέ,
Ο πολιτισμός και η τεχνολογία έχουν προχωρήσει τόσο πολύ στον σύγχρονο δυτικό κόσμο που πολλές φορές θεωρούμε ότι μπορούμε να δαμάσουμε τη φύση. Κάποιες φορές όμως, ειδικότερα εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, τα καιρικά φαινόμενα έχουν τεράστια ένταση. Ακόμα και με την τεράστια σφοδρότητά τους έχουμε τόσα πολλά μέσα, αλλά και την ικανότητα της πρόβλεψης των καιρικών συνθηκών που μας κάνουν να ζούμε με αυτά, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα αποκλειστούμε ξαφνικά εξαιτίας μιας χιονόπτωσης ή ότι θα πνίγουμε γιατί η στάθμη του νερού έχει ξεπεράσει τα επίπεδα των σπιτιών μας.
Όλα αυτά όμως είναι υποθέσεις που δεν ισχύουν αν ζει κανείς στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες τραγελαφικών καταστάσεων με τον αποκλεισμό δεκάδων οχημάτων στην Αττική Οδό εξαιτίας της χιονόπτωσης αλλά και τον εγκλωβισμό ενός τρένου με προορισμό τη Βόρεια Ελλάδα. Οι καταστάσεις αυτές χαρακτηρίζονται τραγελαφικές, γιατί ενώ γνωρίζαμε ότι τα καιρικά φαινόμενα θα ήταν ακραία, οι ιθύνοντες προτίμησαν να τα αγνοήσουν, είτε από καθαρή αφέλεια είτε από αδιαφορία για τα προβλήματα που θα δημιουργούσαν στους ανθρώπους που κινδύνευσαν.
Ο εγκλωβισμός ενός ατόμου σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν για τόσες ώρες χωρίς τροφή και νερό μπορεί να είναι ακόμα και θανατηφόρος, ειδικά όταν και στις δυο περιπτώσεις υπήρχαν ηλικιωμένοι αλλά και άνθρωποι με διάφορα προβλήματα υγείας. Στις δυο αυτές περιπτώσεις υπάρχουν αρκετά κοινά, πέρα από το ότι προκλήθηκαν και τα δυο εξαιτίας της σφοδρής χιονόπτωσης, και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού που έχουν αναλάβει τα έργα μεταφορών, τόσο για το συγκεκριμένο δρόμο, όσο για τις σιδηροδρομικές γραμμές του τρένου.
Ένα τέτοιο έγκλημα, πέρα της ατομικής ευθύνης που φέρουν οι ιδιωτικές εταιρείες που δεν προστάτεψαν τους ανθρώπους/πελάτες τους με κανέναν τρόπο, όπως για παράδειγμα με το να έχουν εφοδιασμένα μηχανήματα εκχιονισμού ή ακόμα και εξ’ αρχής να απαγορεύσουν τα δρομολόγια από τη στιγμή που οι πελάτες τους αλλά και οι υπάλληλοί τους δεν θα ήταν ασφαλής σε τέτοιες συνθήκες. Έχει δηλαδή και πολιτικές ευθύνες. Την πολιτική ευθύνη την έχει πάντα η κυβέρνηση μιας χώρας, εν προκειμένω το επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας με Πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στην ανάθεση αυτής της ευθύνης, διότι όταν οι νομικές αρχές και τα σώματα ασφαλείας (πυροσβεστική, τροχαία) έχουν ενημερώσει και έχουν δώσει οδηγίες για απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά αγνοούνται εμφατικά από δυο επιχειρήσεις, τότε το κράτος δείχνει πόσο ανίκανο και πόσο το απαξιώνουν οι επιχειρήσεις από το εξωτερικό που τόσο πολύ προσπαθεί το ίδιο το κράτος να στηρίξει και να φέρει και άλλες στην Ελλάδα.
Μετά από αυτά τα σκηνικά θα έπρεπε φυσικά το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του, το νομικό σύστημα και ο εισαγγελέας να επέμβει αυτεπάγγελτα για ελέγχους, γιατί κανένα φυσικό αλλά ούτε και νομικό πρόσωπο δε μπορεί να αγνοεί τις συστάσεις των σωμάτων ασφαλείας και να θέτει σε κίνδυνο τις ζωές ανθρώπων. Δυστυχώς, αντί να γίνει το προφανές, ο κρατικός μηχανισμός «άπλωσε ομπρέλα» προστασίας προς τους υπαίτιους, μοιράζοντας αποζημιώσεις στους εγκλωβισμένους πολίτες της Αττικής Οδού (2000 ευρώ) και του τρένου (1000 ευρώ). Φυσικά, αυτό το ποσό όσο μεγάλο και αν φαίνεται, διότι πλέον αντιστοιχεί σε δύο με τέσσερις φορές τον βασικό μισθό της χωράς, είναι ένα ευτελές ποσό αν το συγκρίνουμε με την ανθρώπινη ζωή που είναι το αγαθό που διακινδυνεύεται στην προκειμένη περίπτωση.
Όπως είναι εύκολα κατανοητό, κανένας δε μπορεί να αποζημιωθεί διπλά για ένα περιστατικό, άρα όποιος λάβει την κρατική αποζημίωση δε θα μπορεί νομικά να διεκδικήσει μεγαλύτερο ποσό για το γεγονός ότι μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία είχε πάραυτα γνώση για τα γενόμενα, ρίσκαρε τη ζωή του ώστε να εισπράξει ένα συμβολικό ποσό που δεν αντιστοιχεί στην ταλαιπωρία που υπέστη.
Ο νόμος πρέπει να είναι αμερόληπτος προκειμένου να είναι δίκαιος και δεν μπορεί κανένας να τον παραβαίνει και να τον ξεπερνά. Για αυτό και το δικαστικό σύστημα οφείλει να είναι όσο το δυνατόν πιο αμερόληπτο και να μην κάμπτει τις αντιστάσεις του προς την εκτελεκτική εξουσία, μένοντας ανεξάρτητο. Το δικαστικό σύστημα στην χώρα πρέπει να είναι ακέραιο και αντικειμενικό, ώστε να τιμωρεί αναλογικά τους παραβάτες, τόσο για τον σωφρονισμό τους όσο και προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Αν όμως αρθεί η αμεροληψία και η φερεγγυότητα του δικαστικού σώματος χάριν των διαφόρων πελατειακών σχέσεων που αμαυρώνουν την ακέραια δικαστική δράση, τότε δεν έχει νόημα να αποδίδεται δικαιοσύνη, διότι όλα θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους και των συμφερόντων και είναι πολύ πιθανό η παραβατικότητα να διαιωνίζεται χωρίς να περιστέλλεται δίκαια.
