Του Θάνου Κουλουβάκη,
Όταν θέλω να αφεθώ και να αισθανθώ έντονα, η μουσική αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα αυτής της διαδικασίας. Αποτελεί ένα βοηθητικό μέσο, για να κατορθώσω να νιώσω όπως εγώ έχω ανάγκη. Συχνά λοιπόν, γράφω γι’ αυτή -καθώς και για τις εκφάνσεις της- και αισθάνομαι πολύ όμορφα που έχω την ευκαιρία να μοιράζομαι μαζί με άλλους ανθρώπους τις αισθήσεις που ξυπνά και όπως φαίνεται υπάρχουν μέσα μου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και έπειτα από μια πληθώρα άρθρων που έχω γράψει για καλλιτέχνες και είδη, αποφάσισα να αφιερώσω τούτο το άρθρο σε ένα ακόμη συγκρότημα, το οποίο μου έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης μέσω των συνθέσεών του.
Ο λόγος γίνεται για Τα Παιδιά της Παλαιότητας· Ένα συγκρότημα που ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, ωστόσο σε λίγο χρόνο κατάφερε να με κάνει να κολλήσω μαζί του και να αισθανθώ εις βάθος τους στίχους και τις συνθέσεις τους. Πρέπει να αναφέρω ότι τα Παιδιά της Παλαιότητας γεννήθηκαν μετά τη διάλυση των Κόρε. Ύδρο· Αν και θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι υπήρχαν εν μέρει μέσα σε αυτούς. Με αυτό θέλω να πω ότι ουσιαστικά η άυλη αυτή συνέχεια, για εμένα αποτελεί την εξελικτική πορεία ορισμένων καλλιτεχνών. Δεν αποτελεί μια ύπαρξη που δεν θα μπορούσαμε να περιμέναμε, αλλά πολύ περισσότερο μια δημιουργική πορεία.
Και πράγματι, Τα Παιδιά της Παλαιότητας για εμένα δεν έχουν μονάχα ταυτότητα και ύφος που ξεχωρίζει -γιατί και οι Κόρε. Ύδρο. το είχαν αυτό- αλλά και μια ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη για εσωτερική αναζήτηση και αυτοέκφραση μέσω της τέχνης τους. Της μουσικής τους τέχνης. Αυτό δεν σηματοδοτεί ότι έχω οποιαδήποτε πρόθεση να προσβάλω τους Κόρε. Ύδρο· Άλλωστε έχω γράψει ήδη τη γνώμη μου σε προηγούμενο άρθρο (το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ) κι αν το διαβάσετε, θα καταλάβετε ότι έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από το εν λόγω συγκρότημα.
Ωστόσο, Τα Παιδιά της Παλαιότητας αισθάνομαι ότι δεν έχουν να δώσουν μονάχα κάτι διαφορετικό στην ελληνική μουσική σκηνή, συνθέσεις που ενδεχομένως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα δημιουργηθούν, αλλά και μια βαθύτερη κατανόηση των αισθήσεων που υπάρχουν μέσα σε όλες και όλους μας. Η ακρόασή τους εμπεριέχει μια ξεχωριστή εμπειρία, που για εμένα θα μπορούσα να ορίσω ακόμη και ως διαφωτιστική. Προφανώς, δεν μπορώ να μιλήσω καθολικά και αντιλαμβάνομαι ότι οι συνθέσεις τους είναι αρκετά ιδιαίτερες. Μέσα σε αυτήν την μοναδικότητα ωστόσο, η οποία περιλαμβάνει την έντονη έκφραση και την πραγματική συναισθηματική εξωτερίκευση, εγώ αισθάνομαι ότι υπάρχω ελεύθερος. Και πολύ περισσότερο ότι μου δίνεται η δυνατότητα να βιώσω ξανά και ξανά όλα αυτά τα οποία έχω νιώσει. Ίσως αυτή η επανάληψη εντείνει την αισθαντικότητα.
Άλλοτε με πιάνει θλίψη· Δε μπορώ να το αρνηθώ. Άλλοτε αναμνήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Όμως εκεί, τη στιγμή του κατακλυσμού, αισθάνομαι πιο ελεύθερος και αληθινός από ποτέ. Διότι χάνω και συνάμα βρίσκω τον εαυτό μου. Αυτό προσφέρουν Τα Παιδιά της Παλαιότητας. Προσφέρουν ελευθερία μέσα από τις μουσικές δημιουργίες τους και σε καλούν να τους ακολουθήσεις.
Αφήνω σαν υστερόγραφο το αγαπημένο μου άλμπουμ, Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών, και σας εύχομαι καλή ακρόαση.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Τα Παιδιά της Παλαιότητας, inner-ear.gr, διαθέσιμο εδώ.
