Της Ευγενίας Σαχινιάν,
Ο Ηρακλής έχει ολοκληρώσει με τεράστια επιτυχία τον τρίτο άθλο, πιο συγκεκριμένα την καταδίωξη και σύλληψη του ιερού ελαφιού της θεάς Αρτέμιδος. Κατάφερε να το κυνηγήσει και να το παγιδεύσει, τη στιγμή που αυτό έπινε νερό σε ένα ποτάμι. Με αυτόν τον τρόπο έχει αποδείξει τις αναμφισβήτητες ικανότητές του στον Ευρυσθέα, ο οποίος μηχανεύεται όλο και πιο ακατόρθωτους άθλους, προκειμένου να εξαντλήσει τον μυθικό ήρωα και να τον εξαφανίσει. Φυσικά, η ανδρεία και η ρώμη του Ηρακλή είναι αδύνατο να πτοηθούν από τα πονηρά σχέδια του βασιλιά της Τίρυνθας, με τον πρώτο να συγκεντρώνει όλο και περισσότερη δύναμη και σιγουριά για τον επόμενό του άθλο. Καθώς, λοιπόν, ο Ηρακλής βρισκόταν στο παλάτι, ο Ευρυσθέας του ανέθεσε τον τέταρτο στη σειρά άθλο. Θα έπρεπε να κυνηγήσει και να παγιδεύσει, τον περίφημο Ερυμάνθιο κάπρο και να του τον παρουσιάσει ζωντανό στο παλάτι. Ένας από τους σχεδόν ανέφικτους άθλους που απαιτούσε την οξυδέρκεια, την ταχύτητα και τη ρωμαλεότητα του περίφημου πολεμιστή.
Ο Ερυμάνθιος κάπρος ήταν ένα από τα πιο γνωστά θηρία του βουνού Ερύμανθος. Τεράστιο και επικίνδυνο για την περιοχή, από όπου και αν περνούσε σκόρπιζε τον φόβο και τον τρόμο, δίχως να αφήνει πίσω το παραμικρό στο καταστροφικό πέρασμά του: σκότωνε ζώα, κατέστρεφε σπαρτά και χωράφια, καταφέρνοντας έτσι να αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για τους κατοίκους. Όσες φορές μάλιστα έγιναν προσπάθειες από διάφορους -πολεμιστές και μη- να το εξολοθρεύσουν, δεν στέφθηκαν με επιτυχία, αλλά αντιθέτως, αυτοί ήταν που βρήκαν τραγικό θάνατο εξαιτίας των μυτερών δοντιών του κάπρου, ο οποίος τους κατασπάραζε προκειμένου να αμυνθεί απέναντι στον κίνδυνο που αποτελούσαν οι άνθρωποι.
Για τον Ηρακλή, λοιπόν, δεν έμενε παρά να ξεκινήσει το ταξίδι του για το βουνό, ώστε να βρεθεί αντιμέτωπος με το μεγαλοδύναμο θηρίο. Αφού πήρε μαζί του τα όπλα του, τα βέλη και το τόξο του, αναχώρησε για τα βουνά της Αρκαδίας και της Ηλείας με έναν και μοναδικό σκοπό, τη σύλληψη του κάπρου. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί η πονηριά του Ευρυσθέα, ο οποίος πίστευε πως θα ήταν πολύ εύκολο για τον Ηρακλή να τον σκοτώσει, μα για να τον πιάσει θα αναγκαζόταν να παλέψει μαζί του. Επομένως, η αποτυχία ήταν δεδομένη. Ο βασιλιάς της Τίρυνθας γνώριζε επίσης, πως στην περιοχή εκείνη ζούσαν οι Κένταυροι, που μισούσαν ακόμη και τους ανθρώπους, γεγονός που καθιστούσε ακόμη δυσκολότερο το έργο του Ηρακλή, από τη στιγμή που θα έπρεπε να υπερασπιστεί τη ζωή του απέναντι σε αυτούς. Υποστηρίζεται πως σκότωναν οποιονδήποτε εισερχόταν στην περιοχή τους και την παραβίαζε.
Έπειτα από ένα κοπιαστικό ταξίδι, ο Ηρακλής έφτασε στην περιοχή του Ερυμάνθου και άρχισε να αναζητά τον κάπρο. Στο δρόμο συνάντησε έναν από τους Κενταύρους. Παραδόξως βέβαια, εκείνος δέχτηκε να τον φιλοξενήσει με χαρά στο σπίτι του, χαλώντας για άλλη μια φορά τα άτιμα σχέδια του Ευρυσθέα. Ο Φόλος έδειχνε να συμπαθεί τον ήρωα μας και θέλησε να του το δείξει με τη φιλοξενία του. Τον τάισε και αποφάσισαν να πιούν μαζί ένα ποτήρι κρασί που είχε αποθηκευμένο σε μια στάμνα στη σπηλιά του.
Οι υπόλοιποι Κένταυροι μύρισαν το υπέροχο κρασί του Φόλου και εισήλθαν στη σπηλιά του, για να το μοιραστούν με εκείνον και τον επισκέπτη του. Οι εξελίξεις ωστόσο ήταν οδυνηρές. Το κρασί τελείωσε πολύ σύντομα και η ευχάριστη συγκέντρωση των Κενταύρων και του Ηρακλή εξελίχθηκε σε οδυνηρή σύγκρουση ανάμεσα τους. Οι Κένταυροι είχαν σκοπό να σκοτώσουν τον Ηρακλή, αλλά και τον Φόλο. Στην διάρκεια αυτής της μάχης, ο Ηρακλής κατάφερε να τους εξολοθρεύσει, όμως με μια αστοχία. Σκότωσε δυστυχώς και τον φίλο του, με ένα από τα βέλη του, δηλητηριασμένο με το αίμα της Λερναίας Ύδρας. Στη συνέχεια, θρήνησε και έθαψε το σώμα του και συνέχισε τη διαδρομή του, ψάχνοντας το ατίθασο ζώο.
Σε μια χιονισμένη κοιλάδα, βρήκε επιτέλους τον αγριόχοιρο που έψαχνε. Άρχισε να τον κυνηγά μανιωδώς, όμως εκείνος ξέφευγε χωρίς καμία δυσκολία. Πέρασαν μήνες, ώσπου να καταφέρει να τον πιάσει, όταν τελικά του έριξε μια μεγάλη θηλιά από σκοινί στο κεφάλι και τον εμπόδισε από το να συνεχίσει να τρέχει. Τον έδεσε χειροπόδαρα, τον φόρτωσε στην πλάτη του και ταξίδεψε πίσω στην Τίρυνθα, όπως και είχε υποσχεθεί στον Ευρυσθέα. Εισερχόμενος στο παλάτι και αντικρίζοντας ο βασιλιάς τον κάπρο, τρόμαξε τόσο πολύ που για δεύτερη φορά κρύφτηκε μέσα στο πιθάρι. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο Ηρακλής κατάφερε να το πιάσει χωρίς να χάσει τη ζωή του. Η δόξα στο πρόσωπο του Ηρακλή ήταν μέγιστη, ενώ η απεικόνιση του φοβισμένου Ευρυσθέα έχει γίνει παράσταση σε πολλά μεγάλα έργα της εποχής του και μετέπειτα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Dixon-Kennedy, M., (1998), Encyclopedia of Greco-Roman Mythology, Library, ABC-CLIO, Inc, California.
- Προβατάκης, Θ. (2002), Η μυθολογία των Ελλήνων, Εκδοτικός Οίκος Ι. ΡΕΚΟΣ & ΣΙΑ. Ο.Ε.
- Ο κάπρος του Ερύμανθου. Από την ιστοσελίδα Εισαγωγή στην Ελληνική Μυθολογία. Διαθέσιμο εδώ.
