Της Μαρίας Μπότη,
Μια στιγμή είναι αρκετή για να ανατρέψει τα πάντα. Και ισχύει, καθώς μια στιγμή στάθηκε αρκετή για να χαθεί άδικα ένα παιδί – μόλις 19 χρονών – για οπαδικούς λόγους. Με αφορμή αυτό το γεγονός, που έχει συγκλονίσει όλη την Ελλάδα, «αναδύονται» μερικά βαθιά ριζωμένα προβλήματα της κοινωνίας.
Ο αθλητισμός δεν είναι – ή δεν θα πρέπει να είναι – όπως είδαμε τις τελευταίες ημέρες. Δεν θα πρέπει να «βάφεται» με αίμα και οργή. Μέσα σε ένα χώρο που διδάσκει τη συνεργασία, την ευγενή άμιλλα και τον σεβασμό, διαδραματίζονται γεγονότα που προβάλλουν τη βία, το μίσος και την απέχθεια. Συναισθήματα και πράξεις που απέχουν κατά πολύ από το ιδεώδες του αθλητισμού και «αμαυρώνουν» την υγιή εικόνα του.
Αντιφατικό; Φυσικά, εάν σκεφτούμε πως, είτε ως αθλητές είτε ως θεατές σε έναν αγώνα, ο σεβασμός και η σωστή συμπεριφορά είναι το παν. Η ιδέα του «Ευ Αγωνίζεσθαι» θα πρέπει να είναι πανταχού παρούσα. Από το σχολείο και το πανεπιστήμιο έως τους αθλητικούς συλλόγους η ιδέα του Φίλαθλου Πνεύματος πρέπει να είναι κυρίαρχη.
Η βία δεν είναι ποτέ η λύση και σε μια ιδεατή κοινωνία, ίσως να μην υπήρχε καν. Δυστυχώς όμως είναι απόρροια της νοοτροπίας του οπαδού και της ψυχολογίας της μάζας μέσα στο γήπεδο. Η μάζα επιζητεί τη χαρά και την ικανοποίηση μέσα από την υποστήριξη και τη νίκη της ομάδας της, σαν να πρόκειται για δική της νίκη. Το άτομο παρασύρεται, παθιάζεται και δεν αποκομίζει τα ουσιαστικά οφέλη του αγώνα.
Οι οπαδοί είναι πάντα έτοιμοι να αποδοκιμάσουν την αντίπαλη ομάδα, καθώς κυριεύονται από φανατισμό. Δεν δέχονται την ήττα και πολλές φορές την εκλαμβάνουν ως «προσωπική» αποτυχία. Η πλήρης ταύτιση με την ομάδα που υποστηρίζουν συχνά ξεφεύγει από τα υγιή και ασφαλή πλαίσια και μετατοπίζεται σε ένα περιβάλλον χουλιγκανισμού.
Η αιτία δεν είναι μόνο μια, αλλά συνήθως πηγάζει από το προσωπικά ερεθίσματα του κάθε ατόμου που χρησιμοποιεί ακραίες συμπεριφορές για να εκδηλώσει τον φανατισμό του με μια ομάδα. Η διδαχή από μικρή ηλικία όλων των θετικών στοιχείων που μπορεί να αποκομίσει κανείς από τον αθλητισμό, αλλά και η ευθύνη της πολιτείας να προσθέσει το δικό της «λιθαράκι» σε αυτή την προσπάθεια, είναι τα σημαντικότερα στοιχεία που συνθέτουν το «παζλ» ενός υγιούς αθλητικού κόσμου.
Τα αληθινά οφέλη του αθλητισμού δεν κρύβονται στις εκρηκτικές εκδηλώσεις, αλλά στις ειρηνικές συμπεριφορές φιλάθλων που δέχονται την ήττα, διδάσκονται από τον αντίπαλο και απολαμβάνουν τον αγώνα. Οπαδικές διαφορές ή οποιαδήποτε άλλη διακριτή γνώμη από τους γύρω μας δεν πρέπει να γίνεται η αιτία έντονης διαφωνίας, πόσο δε μάλλον επίθεσης.
Όχι βία στα γήπεδα, όχι βία στους δρόμους, όχι βία στη ζωή μας. Ένας κόσμος γεμάτος κατανόηση, αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση. Ένας κόσμος μακριά από διχόνοια και εντάσεις, μονάχα με σεβασμό.
Ουτοπικό;
Ίσως ναι, ίσως και όχι. Κάθε προσπάθεια είναι ένα βήμα προς την αλλαγή. Μια αλλαγή που θα κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Και η αληθινή επιτυχία θα έρθει όταν τέτοιου είδους φαινόμενα θα εκλείπουν από τη ζωή μας και δεν θα λείπουν άνθρωποι.
Συγγνώμη Άλκη, ίσως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…
