Της Ελένης Παπανικολάου,
Μικρό είναι το ποσοστό των μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων που φιλοξενούνται σε κάποιο γηροκομείο, σε σύγκριση με τα ποσοστά που καταγράφονται σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Με σύνολο 243 μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων να λειτουργούν στη χώρα μας, οι περισσότερες από αυτές βρίσκονται στην Αττική (110) και μετά ακολουθεί η Κεντρική Μακεδονία, (29) και τέλος η Κρήτη (20). Βάσει των παραπάνω αριθμητικών δεδομένων, συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι Έλληνες δεν είναι και τόσο εξοικειωμένοι με αυτή την προοπτική, αφού ελάχιστοι είναι αυτοί που επιλέγουν το γηροκομείο.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων (Π.Ε.Μ.Φ.Η), Στέλιο Προσαλίκα, η σημερινή κατάσταση, όσον αφορά την πληρότητα, δεν έχει ιδιαίτερες διαφορές σε σχέση με εκείνη της προ κρίσης περιόδου. «Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Ελλάδα, το 6% των ηλικιωμένων χρήζουν κέντρων κλειστής νοσηλείας. Είναι το πιο ευπαθές τμήμα, και είναι κυρίως αυτό που καλύπτουν οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων· Αυτό γιατί υπάρχει πολλές φορές η παρεξήγηση: Γιατί δεν κρατούν τον ηλικιωμένο στο σπίτι. Απλούστατα γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα τη νοσηλευτική, τη δυνατότητα την οικονομική που αυτό συνεπάγεται τις γνώσεις και το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών από μια οργανωμένη μονάδα. Και είναι δυστύχημα που στη χώρα μας τη δυνατότητα αυτή να την έχουν μόνο όσοι έχουν την οικονομική επάρκεια», εξηγεί ο πρόεδρος της Π.Ε.Μ.Φ.Η.
Ένας λόγος για τα χαμηλά ποσοστά που παρατηρούμε μέσα από τις έρευνες είναι το ταμπού που κατακλύζει τη χώρα μας, όσον αφορά τη φροντίδα των ηλικιωμένων μελών της, καθώς υπερισχύει στα περισσότερα σπίτια να υπάρχει ο παππούς και η γιαγιά. Το θέμα έχει θίξει η κοινωνιολόγος και ερευνήτρια του EKKE Αφροδίτη Τεπέρογλου, η οποία επισημαίνει για το συγκεκριμένο ζήτημα ότι «Πρόκειται για ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα για την ελληνική οικογένεια και η κατάσταση προβλέπεται να χειροτερέψει», ενώ συνεχίζει λέγοντας: «Παραδοσιακά, τους ηλικιωμένους φρόντιζαν οι νεότεροι συγγενείς. Με τη σμίκρυνση όμως της οικογένειας, η δυνατότητα αυτή σιγά σιγά εκλείπει. Όταν πια ένα ζευγάρι κάνει μετά βίας ένα παιδί, το οποίο κάποια στιγμή ενδεχομένως θα φύγει, θα ζήσει σε άλλη πόλη ή θα τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ, ποιος θα φροντίσει τους γονείς του όταν μεγαλώσουν;».
Πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι παρά την αδυναμία που διακατέχει την ελληνική οικογένεια ως προς τους ηλικιωμένους, σε μία εικοσαετία σχεδόν ο ένας στους τέσσερις Έλληνες θα ανήκει στην τρίτη ηλικία και κατά πάσα πιθανότητα θα χρήζει φροντίδα. Συνεπώς, καθίσταται αναγκαίο να επαναπροσδιορίσουμε το εν λόγω πρόβλημα, να το αντιμετωπίσουμε με δυναμική και σεβασμό και κυρίως πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι ηλικιωμένοι συγγενείς μας θα είναι πάντα άτομα που μας αγαπούν και μας νοιάζονται και οφείλουμε να τους ανταποδώσουμε τη φροντίδα και στήριξη που μας είχαν προσφέρει κάποτε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Στις παρυφές της οικογένειας μετά τα 65, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
- Όταν προκύπτει η ανάγκη του γηροκομείου, capital.gr, διαθέσιμο εδώ
