Του Θάνου Σουλελέ,
Η Βουλή των Ελλήνων είναι το νομοθετικό σώμα της Ελλάδας, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα. Ο αριθμός των μελών του, των βουλευτών, καθορίζεται στο Σύνταγμα και πρέπει να κυμαίνεται από τους 200 μέχρι και τους 300, οι οποίοι εκλέγονται από το εκλογικό σώμα για περίοδο τεσσάρων ετών, εφόσον οι πολιτικές συνθήκες είναι ομαλές και δεν προκύψουν απρόοπτα ικανά να μεταβάλουν ή να περιορίσουν την τεταρτοετή θητεία. Η παρούσα κοινοβουλευτική σύνθεση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.
Πολλές φορές, κυρίως από ακροδεξιά κόμματα, έχει προταθεί η μείωση των βουλευτικών εκπροσώπων στους 250 ακόμα και στους 200. Κάτι τέτοιο στηρίζεται νομοθετικά, αλλά δεν είχε προς το παρόν καμία ανταπόκριση από τα υπόλοιπα κόμματα. Το βασικό επιχείρημα σε μια τέτοια πρόταση ήταν η μείωση του κρατικού προϋπολογισμού. Ο μισθός των βουλευτών ανέρχεται στα 5.705 ευρώ τον μήνα, ένα πόσο καθόλου ευτελές. Για αυτόν τον λόγο, η μείωση 100 βουλευτών θα εξοικονομούσε 6 εκατομμύρια ευρώ ετησίως στον κρατικό προϋπολογισμό. Ωστόσο, δεν είναι τα μοναδικά χρήματα που θα μείνουν στα ταμεία του κράτους με μια κίνηση, αφού οι βουλευτές έχουν πάρα πολλές πρόσθετες παροχές που τριπλασιάζουν τον μισθό τους.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον να εξετάσουμε τoν αριθμό των βουλευτών άλλων χωρών της Ευρώπης, ώστε να μπορούμε να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.
Κοιτάζοντας το διάγραμμα αυτό έχουμε μια καλή εικόνα περί του τι συμβαίνει στα άλλα κράτη, για να είναι, όμως, συγκρίσιμο πρέπει να το δούμε αναλογικά με τον πληθυσμό του κάθε κράτους. Για παράδειγμα, η Γερμανία έχει οκταπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα και μόλις τους τριπλάσιους βουλευτές από τη χώρα μας. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη Γαλλία, αλλά και την Ιταλία, που αριθμητικά έχουν αρκετά περισσότερους βουλευτές από εμάς, αλλά, βάσει αναλογίας, οι αντιπρόσωποι των Ελλήνων πολιτών δεν αντιστοιχούν στον πληθυσμό της χώρας.
Οι μόνες χώρες που αναλογικά έχουν περισσότερους βουλευτές από την Ελλάδα είναι οι εξής: η Σουηδία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Φινλανδία, η Δανία, η Εσθονία, η Μάλτα, η Κύπρος και το Λουξεμβούργο. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι από τις προαναφερθείσες αυτές χώρες, ορισμένα κράτη έχουν λιγότερο από 2 εκατομμύρια πληθυσμό, συνεπώς ο αριθμός των βουλευτών τους είναι δυσανάλογος με τις πραγματικές ανάγκες της κάθε χώρας. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί πως οι διάφορες ευρωπαϊκές χώρες είτε θα συγκαταλέγονται στις οικονομίες πρότυπο για τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια κριτήρια είτε θα εμφανίζονται ως κατεστραμμένες με μεγάλα ποσοστά διαφθοράς, παντελή έλλειψη δικαίου και κοινωνικής ευημερίας.
Δυστυχώς, η Ελλάδα σίγουρα δεν ανήκει στην πρώτη κατηγορίας, αλλά ούτε και στη δεύτερη, όπως τουλάχιστον φαίνεται από την προοδευτική άνοδο της οικονομίας της. Σίγουρα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως πρότυπο, ωστόσο βαίνει με σταθερά βήματα προς τη βελτίωση. Φυσικά, γι’ αυτό δεν ευθύνεται αμιγώς ο αριθμός των βουλευτών της χώρας, αλλά οι διάφορες αποφάσεις και η κακή ενίοτε διαχείριση των κρίσεων από πλευράς των ιθυνόντων προσώπων. Ίσως, όμως, ποτέ δεν είναι αργά για να επιφέρουμε μια σοβαρή αλλαγή. Στην τελική, για την εξοικονόμηση των πόρων, είτε οικονομικών είτε άλλης φύσεως, χρειάζεται μια αποφασιστική και τολμηρή πολιτική.
