Της Χρυσάνθης – Ίριδας Ανεμογιάννη,
Δύο συν ένα ίσον τρία. Έξι μείον τέσσερα ίσον δύο. Οκτώ επί δύο ίσον δεκαέξι. Πέντε διά τρία, άστο. Απλά μαθηματικά. Εκτός από αυτά, έχουμε καταλάβει ότι τα μαθηματικά βρίσκονται παντού στη ζωή μας. Χρόνια τώρα το ακούμε και πασχίζουμε να το αποδεχτούμε. Σε πολλούς δεν αρέσουν ούτε τα μαθηματικά, ούτε το ότι βρίσκονται στη ζωή τους. Κυρίως επειδή δεν ξέρουν πώς να τα διαχειρίζονται. Γιατί έχει διαφορά το να ξέρεις να κάνεις πράξεις από το να ξέρεις να χειρίζεσαι τους αριθμούς. Ακόμα και ο ίδιος αριθμός σε μία διαφορετική πράξη, κάθε φορά, δίνει ένα άλλο αποτέλεσμα. Τι είναι αυτό που μας μαθαίνουν όμως; Όχι το τι αποτέλεσμα δίνει ο κάθε αριθμός στις διαφορετικές πράξεις, αλλά το πώς μπορούμε να βρίσκουμε το αποτέλεσμα.
Θεωρητικά αλλά και πρακτικά, ο κάθε άνθρωπος έχει μία συγκεκριμένη «αξία». Μία αξία την οποία καθορίζει ο ίδιος για τον εαυτό του. Βέβαια, αυτή μπορεί να διαφέρει από το πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του, σε σχέση με το πώς τον βλέπουν οι άλλοι.
Όλα ξεκινάνε από την αξία που δίνει ο καθένας στον εαυτό του. Αυτό είναι που θα καθορίσει τον τρόπο που θα του συμπεριφέρεσαι. Πόσο θα τον ακούς, πόσο θα τον υπολογίζεις, πόσο θα τον σέβεσαι, πόσο αυστηρός θα είσαι μαζί του, πόσο επιεικής. Καθορίζει, όμως, και τις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους.
Οι σχέσεις μας με τους άλλους, αποτελούν και αυτές πράξεις. Και μάλιστα ακόμα πιο περίπλοκες. Ανωτέρου επιπέδου μαθηματικά. Άγνωστος Χ, άγνωστος Ψ, κλάσματα, δυνάμεις, τήρηση της σειράς των πράξεων, και όλα αυτά σε μία «γνωστή συνάρτηση». Ίσως αυτός ο όρος να μην υφίσταται. Αλλά πολύ πιθανόν να περιγράφει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τις ανθρώπινες σχέσεις. Μία «γνωστή συνάρτηση» ατόμων, οι οποίοι δεν είναι άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά δεν αναπαρίσταται κιόλας από μια πράξη της τάξης δύο επί τρία.
Έτσι, λοιπόν, δημιουργείται μια σύγχυση. Αρχίζουν να μπερδεύονται όλα μεταξύ τους. Επειδή, σε αντίθεση με τα «απλά» μαθηματικά, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πιο περίπλοκες. Και ποιο είναι το κυριότερο λάθος; Όπως σε ό,τι καινούργιο μαθαίνει κανείς, δεν υπάρχουν σωστές βάσεις. Οι άνθρωποι ξεκινούν να κάνουν σύνθετες πράξεις, χωρίς να ξέρουν να λύνουν τις απλές.
Κανόνας: Ό,τι πολλαπλασιάζεται με το μηδέν, δίνει αποτέλεσμα μηδέν. Ακόμα και να μη θες να το «αποδεχτείς» και να το βλέπεις ως ένα, το αποτέλεσμα πάλι δεν θα αλλάξει. Από το σημερινό μάθημα, λοιπόν, μπορούμε απλώς να κρατήσουμε τα βασικά. Ας αφομοιώσουμε επιτέλους τα απλά μαθηματικά. Ας αντιληφθούμε ότι η αρίθμηση δεν ξεκινάει από το ένα, αλλά και πως το μηδέν είναι αριθμός.
