Της Ελένης Κόρου,
Είναι αλήθεια, πως οι περισσότεροι απολαμβάνουν μία καλή ιστορία τρόμου, ανεξάρτητα από το αν τη συναντούν υπό τη μορφή ενός καλογραμμένου μυθιστορήματος ή μίας επιμελώς γυρισμένης ταινίας. Το ερώτημα που τίθεται, ωστόσο, είναι από πού πηγάζει η ανάγκη του ανθρώπου να βιώσει τον τρόμο. Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος ενστικτωδώς επιδιώκει να βιώσει ένα έντονο συναίσθημα, μία πρωτόγνωρη διέγερση, κάτι που δεν συμβαίνει στην καθημερινότητά του, έχοντας παράλληλα ως δικλείδα ασφαλείας το προστατευμένο περιβάλλον της οικίας του. Ένας άλλος λόγος που αποζητά κανείς το συναίσθημα του τρόμου, εντοπίζεται στο ότι μία ιστορία είναι ικανή να του παράσχει την ευκαιρία να ζήσει μία άλλη ζωή ή και να διεισδύσει στα πιο σκοτεινά μονοπάτια του ανθρώπινου μυαλού. Παρακάτω θα δούμε τρία βιβλία που μπορούν να προσφέρουν αυτό το πολυπόθητο συναίσθημα του τρόμου.
P. Lovecraft – «Το κάλεσμα του Κθούλου» (1969): Στις ιστορίες του γνωστού διηγηματογράφου τρόμου, οι πρωταγωνιστές καταδιώκονται από φρικτά και απόκοσμα τέρατα, που μόνο η δική του φαντασία θα μπορούσε να γεννήσει. Έτσι και στο «Κάλεσμα του Κθούλου», ο ήρωας ανακαλύπτει την ύπαρξη μιας σκοτεινής θεότητας, θαμμένης στα έγκατα της γης, η οποία βρίσκεται πάντοτε σε ετοιμότητα να εξαπολύσει τρόμο και τρέλα σε όσους την αντικρύσουν. Απώτερος στόχος της είναι να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο ήρωας, όπως και το ότι δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα προκειμένου να σταματήσει το αναπότρεπτο.
Dean Koontz – «Φαντάσματα» (1983): Όταν οι αδερφές Τζένη και Λίζα επιστρέφουν στο χωριό όπου εργάζεται η Τζένη, συνειδητοποιούν πως όλοι οι κάτοικοι είναι νεκροί και τα αίτια παραμένουν αδιευκρίνιστα. Οι περισσότεροι είτε είναι ακρωτηριασμένοι είτε μοιάζουν να έχουν πεθάνει με έναν παράξενο και βίαιο τρόπο. Το μόνο στοιχείο που έχουν είναι ένα όνομα που πρόλαβε να γράψει ένα από τα θύματα σ’ έναν καθρέφτη λίγο πριν πεθάνει. Η αστυνομία αδυνατεί να εντοπίσει τον ένοχο για τους φόνους και ζητά βοήθεια από την στρατιωτική μονάδα βιολογικών διερευνήσεων, μόνο που ο δολοφόνος δεν είναι αυτό που φαντάζονται και απέχει απ’ όλα όσα γνωρίζουν για την πραγματικότητα. Στο τέλος, καταλαβαίνουν πως η ουσία του κακού δεν προέρχεται από απόκοσμες υπάρξεις, αλλά ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση.
Stephen King – «Αναβίωση» (2014): Η γνωριμία ενός μικρού παιδιού, του Τζέιμι Μόρτον, με τον εφημέριο Τσαρλς Τζέικομπς, θα τον σημαδέψει ανεπανόρθωτα, όταν μετά από πολλά χρόνια θα ξανασυναντηθούν και θα είναι και οι δύο εντελώς διαφορετικοί. Ο Τζέιμι, εθισμένος στα ναρκωτικά κιθαρίστας και ο Τσαρλς, ένας χτυπημένος από τη μοίρα, έχοντας χάσει ολόκληρη την οικογένειά του σε ένα τραγικό δυστύχημα. Ο Τσαρλς, προσπαθώντας να βρει συντροφιά, παραβαίνει τους κανόνες της φύσης και έρχεται σε επικοινωνία με τους νεκρούς. Σε αυτή την απόκοσμη επικοινωνία αρχίζει να συμμετέχει και ο Τζέιμι, κατόπιν επίμονων προσπαθειών που κατέβαλε ο Τσαρλς προκειμένου να τον πείσει ότι κατ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να απεξαρτηθεί από τις ουσίες. Οι ενέργειες του Τσαρλς φέρνουν τον Τζέιμι αντιμέτωπο με τον πιο φρικτό εφιάλτη και με μία πραγματικότητα, που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει. Ο τρόμος φτάνει κάποτε στο τέλος του, ωστόσο, ο Τζέιμι παίρνει ένα κομμάτι από την κόλαση μαζί του, το οποίο του υπενθυμίζει πως κάποτε θα επιστρέψει.
Τα τρία αυτά βιβλία είναι μόνο ένα μικρό δείγμα των ιστοριών τρόμου, που θα μπορούσε να απολαύσει ένας λάτρης του είδους. Όλα έχουν κάτι το ξεχωριστό και αξίζουν οπωσδήποτε μία ανάγνωση.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Psychology Behind Why We Love( or Hate) Horror, hbr.org, διαθέσιμο εδώ.
