Της Μαρίας Μπότη,
Δεν ξέρω ποιος ορίζει την επιτυχία και την αποτυχία, αλλά η σύγχρονη κοινωνία «επιβάλλει» μία σειρά από νόρμες που στοχεύουν στη δημιουργία πανομοιότυπων προτύπων που «φωτίζουν» τους «κατάλληλους δρόμους» για την επίτευξη των στόχων.
Ίσως είναι δύσκολη η διάκριση ανάμεσα στις δύο έννοιες, καθώς καθορίζονται διαφορετικά από το κάθε άτομο. Θεωρητικά, ο καθένας παλεύει μόνος του, θέτει τους δικούς του στόχους και καθορίζει τα δικά του όρια. Δεν επιλέγει τη σύγκριση με άλλους και δε διαιωνίζει διακρίσεις εις βάρος άλλων. Η συνειδητοποίηση της ατομικής προσπάθειας και της προσωπικής θέλησης καρποφορεί και οδηγεί στο δρόμο προς την «επιτυχία». Όπως και αν καθορίζεται.
Δεν ξέρω ποιος μπορεί να κρίνει πότε μία πράξη είναι επιτυχής ή όχι και με ποια κριτήρια. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι αμέτρητα άτομα, δακτυλοδεικτούμενα, καθημερινά προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν φαύλο κύκλο που τους υπενθυμίζει την «αποτυχία» σε κάποιον τομέα και τονίζει τον διαχωρισμό από καταξιωμένα και επιτυχημένα άτομα – όπως τα ορίζει η κοινωνία. Και εκεί κάπου αρχίζει μία εσωτερική «πάλη».
Ένας αέναος αγώνας να βρει κάποιος τη δύναμη να μην τα παρατήσει και να συνεχίσει να αγωνίζεται. Κάθε «αποτυχία» κρύβει μία εμπειρία. Δεν σημαίνει ότι είναι πάντοτε αρνητική. Η αποτυχία σε έναν τομέα ενδεχομένως να «κρύβει» τη συνειδητοποίηση της επιτυχίας σε κάποιον άλλο.
Ο δρόμος προς την «κορυφή» δεν είναι πάντα εύκολος, δεν είναι πάντα φωτεινός. Κρύβει προκλήσεις, προβλήματα, εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν για να φτάσει κάποιος εκεί που επιθυμεί και ονειρεύεται.
Η Ιθάκη σου έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.
Αλλά δεν έχει να σου δώσει πια.
Κι αν φτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
-Κωνσταντίνος Καβάφης
Κάθε αποτυχία κρύβει ένα ταξίδι, ένα ταξίδι προς μία Ιθάκη. Μία Ιθάκη που για τον καθένα ορίζεται διαφορετικά και περικλείει κάθε κρυφό πόθο και επιθυμία. Ό,τι μας χαρίζεται, δύσκολα εκτιμάται. Ενώ, για ό,τι μοχθούμε και πετυχαίνουμε, νιώθουμε πλήρεις και κερδισμένοι.
Κάποιος που αναλαμβάνει προκλήσεις, που προσπαθεί να διεκδικήσει κάτι δύσκολο, που θέτει υψηλούς στόχους είναι φυσικό να βιώσει και αποτυχίες. Αντιθέτως, κάποιος που θέτει χαμηλούς στόχους, φοβάται να ρισκάρει και να ξεφύγει από τα σίγουρα «μονοπάτια», ενδεχομένως να μην νιώσει την αποτυχία. Ωστόσο, δεν θα έχει αποκομίσει εμπειρίες, δεν θα έχει καταφέρει κάτι.
Η ζωή μας κρύβει πολλές εκπλήξεις – ευχάριστες και δυσάρεστες. Το θέμα είναι εμείς να έχουμε μία θετική θέαση των εμπειριών και να βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίζουμε να γινόμαστε καλύτεροι. Να μην μας ενδιαφέρει «τι θα πει ο κόσμος»· γιατί πάντα θα λέει. Ό,τι και να αν κάνουμε, όπως και να το κάνουμε. Ωστόσο, ένα λάθος, μία αποτυχία δεν εξαρτάται αποκλειστικά πάντοτε από εμάς. Είναι ένα συνονθύλευμα παραγόντων που καθορίζουν την ζωή μας.
Είναι, λοιπόν, η ώρα να επαναπροσδιοριστεί η έννοια της «αποτυχίας». Να πάψει να θεωρείται η λήξη του ταξιδιού, αλλά να εκλαμβάνεται ως η κινητήριος δύναμη για συνέχιση της πορείας. Να μη θεωρείται «τέλος», αλλά μία μικρή «στάση» που μας δίνει χρόνο να σκεφτούμε, μας δίνει νέα πνοή να πορευτούμε.
Το σημαντικό είναι, να βρίσκουμε θετικά στα λάθη μας, να πορευόμαστε με τις επιλογές μας, να πετυχαίνουμε χάρη στο πείσμα που μας γέμισαν οι «αποτυχίες» μας. Να προσπαθούμε και να γινόμαστε καλύτεροι. Να ρισκάρουμε και, κυρίως, να θυμόμαστε ότι πίσω από μία αποτυχία κρύβεται μία γενναία προσπάθεια. Μία προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι· καλύτεροι σε έναν κόσμο που δυστυχώς δε θα πάψει ποτέ να ανταγωνίζεται και να κρίνει. Και ας προσπαθούμε. Δεν πειράζει, σημασία έχει ότι γινόμαστε καλύτεροι!
