Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Στην αυγή του 2022, η ελληνική δημόσια ζωή βρίσκεται ενώπιον σημαντικών εξελίξεων σε δικαστικές υποθέσεις έντονου πολιτικού χρώματος. Ο πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης της Κυβέρνησης Τσίπρα, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, καθώς και ο συνάδελφός του, πρώην Υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, αποτελούν τα κεντρικά πρόσωπα δύο μεγάλων δικαστικών ερευνών που διεξάγονται από τον Άρειο Πάγο. Ο πρώτος εμπλέκεται στην υπόθεση Novartis και ο δεύτερος σε αυτή του διαγωνισμού των τηλεοπτικών αδειών.
Για την υπόθεση Novartis έχουν ήδη κληθεί σε απολογία από την ανακρίτρια οι Γιάννης Φιλιππάκης και Κώστας Βαξεβάνης, εκδότες της «Δημοκρατίας» και του Documento αντιστοίχως, οι οποίοι αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες. Το γεγονός αυτό, άλλωστε, αποτέλεσε αφορμή λυσσαλέας επίθεσης στη Δικαιοσύνη από τον ΣΥΡΙΖΑ, με πρωταγωνιστή τον πρώην Αναπληρωτή Υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη, και την πλήρη κάλυψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, πλην του Νίκου Παππά, έχει κληθεί σε απολογία και ο επιχειρηματίας Χρήστος Καλογρίτσας, γνωστός και ως «κόκκινος εργολάβος».
Είναι αυτονόητο – για κάθε ευνομούμενο κράτος – ότι πρέπει να γίνει σεβαστή η διάκριση των εξουσιών και η Δικαιοσύνη να πράξει σύμφωνα με το καθήκον της, όπως αυτό ορίζεται στο Σύνταγμα και τους νόμους. Ουδείς θα πρέπει, επίσης, να λησμονεί ότι στον σκληρό πυρήνα του νομικού μας πολιτισμού δεσπόζουσα θέση καταλαμβάνει το τεκμήριο της αθωότητας. Δίχως αυτό δεν μπορεί να γίνεται λόγος για κράτος δικαίου. Δυστυχώς, στη χώρα μας, η διάκριση των εξουσιών πάμπολλες φορές δεν τυγχάνει του σεβασμού που απαιτείται, ενώ το τεκμήριο της αθωότητας καταπατάται συστηματικά και βάναυσα όχι μόνο στις υποθέσεις με έντονο πολιτικό φορτίο, αλλά και σε αυτές που πρωταγωνιστούν στην επικαιρότητα ως εκφάνσεις ευρύτερων κοινωνικών φαινομένων ή ως αφορμές πρόκλησης κοινωνικού σοκ. Είναι δε χαρακτηριστικό της βαθύτατης παρακμής, στην οποία βρίσκεται η χώρα, ότι η διάβρωση αυτών των αρχών κατά κανόνα γίνεται από ανθρώπους οι οποίοι κατά τα άλλα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ορθού λόγου.
Επίσης, παράγοντες οι οποίοι θεωρητικά συγκροτούν τους αρμούς της Δημοκρατίας, όπως αυτοί της ενημέρωσης των πολιτών, περιφρονούν τους βασικούς δημοκρατικούς κανόνες χάριν του κέρδους, οποιασδήποτε μορφής. Στα ανωτέρω ατοπήματα έχουν περιπέσει και οι πρωταγωνιστές των ανωτέρω ιστοριών, τούτο όμως δεν αποτελεί δικαιολογία, ώστε να μη γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους. Εν αναμονή, λοιπόν, των δικαστικών εξελίξεων, τις οποίες μπορούν να κρίνουν ως προς τη νομιμότητά τους μόνον τα αρμόδια όργανα και οι έχοντες νομική παιδεία – σε κάθε περίπτωση με τον κατάλληλο τρόπο και στον κατάλληλο χρόνο και τόπο. Αυτό το οποίο μπορεί σίγουρα να λάβει χώρα είναι η πολιτική αποτίμηση των εξελίξεων στις υποθέσεις αυτές μέχρι σήμερα.
Σε ό,τι αφορά την υπόθεση Novartis, πέραν του νομικού της σκέλους, είναι γεγονός ότι υπήρξε εργαλειοποίησή της από την Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, προκειμένου να πληγούν τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, εκ των οποίων και τα αρχικώς εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα. Διόλου τυχαίο ότι οι αποκαλύψεις καταθέσεων προστατευόμενων μαρτύρων – που κατά τα άλλα πραγματοποιούνται υπό δρακόντεια μέτρα μυστικότητας – έλαβαν χώρα από εφημερίδα, η οποία κινούταν σε ακραία φιλοκυβερνητική γραμμή, πλήρως ταυτισμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ και της οποίας ο εκδότης είναι σήμερα κατηγορούμενος για τον ρόλο του στην υπόθεση. Διέρρευσαν δε την περίοδο που η Κυβέρνηση Τσίπρα βρισκόταν αντιμέτωπη με ένα τεράστιο κύμα λαϊκής οργής εξαιτίας της εθνικά επιζήμιας Συμφωνίας των Πρεσπών.
Επιπρόσθετες εξωφρενικές παραδοξότητες ανάμεσα στο χρόνο που έλαβαν χώρα οι καταθέσεις και σε αυτόν της δημοσιοποίησής τους εντοπίζονται, όπως επεσήμανε και η ποινικολόγος και πρώην Πρόεδρος της Βουλής, επί ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η δημιουργία, άλλωστε, του συγκεκριμένου εντύπου συνδέεται και με την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, μιας και η εταιρεία που την εξέδιδε αρχικώς ήταν της οικογενείας του έκπτωτου υπερθεματιστή με τα…βοσκοτόπια. Οι παράγοντες της τότε συμπολίτευσης, από υπουργούς και βουλευτές, μέχρι στελέχη, ανθρώπους των ΜΜΕ, αλλά και του διαδικτυακού υποκόσμου έσπευσαν να καταδικάσουν προκαταβολικά όλους τους εμπλεκομένους πολιτικούς τους αντιπάλους, πετώντας τους στον όχλο, προς εφαρμογή του Νόμου του Λιντς. Όλα τούτα, πλην των νομικών τους διαστάσεων, οφείλουν να αξιολογηθούν και πολιτικά, διότι δείχνουν μια συγκεκριμένη αντίληψη για το πολίτευμα της χώρας, τη λειτουργία των θεσμών και τα όρια της αντιπαράθεσης για την κυβερνητική εξουσία.
Το ίδιο ισχύει και για την υπόθεση του αντισυνταγματικού – όπως κρίθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας – διαγωνισμού για τη δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών πανελλαδικής εμβέλειας. Πριν από όλα, η πολιτική απόφαση του «κλεισίματος» του επαγγέλματος «καναλάρχης» αποδεικνύει τον τρόπο προσέγγισης του ζητήματος της ενημέρωσης εκ μέρους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αντί η κατεύθυνση να είναι η παραχώρηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων αδειών, σύμφωνα με τις δυνατότητες τους φάσματος, προκειμένου να εισρεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα στα δημόσια ταμεία, αλλά και να δοθεί η ευκαιρία στους πολίτες να ενημερώνονται από όσο το δυνατόν περισσότερες πηγές, επιλέχθηκε να μπει λουκέτο στα μισά περίπου από τα κανάλια που τότε υπήρχαν και μέσα από μια διαδικασία–παρωδία να δημιουργηθεί ένα τοπίο εν πολλοίς ελεγχόμενο από την Κυβέρνηση.
Πολλοί θα θυμούνται τις δηλώσεις γνωστού ομογενούς επιχειρηματία με έδρα τη Ρωσία που δημοσίως αποθέωνε τον Αλέξη Τσίπρα ότι συμμετείχε στη διαδικασία ως «λαγός», προκειμένου να ανεβάσει το τίμημα. Είναι ο ίδιος που ως πρώτος επιλαχών, κέρδισε τελικά την τηλεοπτική άδεια από τον «επιχειρηματία με τα βοσκοτόπια», ο οποίος απεδείχθη λίαν συντόμως ότι πλειοδοτούσε με… αέρα! Αυτός ο οποίος μετά εξέδωσε την εφημερίδα–ναυαρχίδα των αποκαλύψεων για τη Novartis! Αξίζει δε να επισημανθεί ότι την περίοδο που εξεταζόταν από το ΣτΕ η συνταγματικότητα του νόμου Παππά, η Αυγή, το επίσημο κομματικό έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ «είχε κρεμάσει στα μανταλάκια» την προσωπική ζωή ενός μέλους του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ενώ, κατόπιν της ανακοίνωσης της αποφάσεως, κυβερνητικοί παράγοντες κατηγορούσαν τους Συμβούλους ότι εξαιτίας τους θα στερηθούν τα χρήματα των υπερθεματιστών οι αναξιοπαθούντες συνάνθρωποί μας! Και πάλι, όλα τα ανωτέρω γεγονότα, που αποτελούν μόνο επιλεγμένες ψηφίδες του τότε σκηνικού, κρίνονται και πολιτικά.
Πολιτικά, επίσης, οφείλει να κρίνει ο Έλληνας πολίτης και σήμερα, τις απειλές του Παύλου Πολάκη, οι οποίες απηχούν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, εις βάρος δικαστικών λειτουργών. Άραγε, θέλουμε να πάμε μπροστά, αγωνιζόμενοι για τη μεγαλύτερη δυνατή εμβάθυνση της δημοκρατίας μέσα από τον σεβασμό στο Σύνταγμα και τη βελτίωση του θεσμού της Δικαιοσύνης ή θέλουμε στη θέση των λειτουργών της Θέμιδος αχυρανθρώπους–διεκπεραιωτές των κυβερνητικών βουλών ενός κόμματος-κράτους;
Εν κατακλείδι και στις δύο μεγάλες αυτές υποθέσεις η Δικαιοσύνη οφείλει να αφεθεί απερίσπαστη να κάνει τη δουλειά της. Οι πολιτικές κρίσεις πρέπει να γίνονται επί πολιτικών ζητημάτων και γεγονότων. Μια δικαστική εξέλιξη σίγουρα μπορεί να έχει πολιτικές προεκτάσεις, οι οποίες οφείλουν να αναδεικνύονται χωρίς, όμως, να πλήττεται η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, τα δικαιώματα των διαδίκων και χωρίς το διαδίκτυο και τα τηλε-παράθυρα να ανάγονται σε χώρους δίκης. Η Δημοκρατία υποσκάπτεται από τα μικροσυμφέροντα, αλλά και από την ανοησία…
