Της Ρένας Δανατζή,
Στα τελευταία νέα των ημερών, έχει προκληθεί σάλος μετά την καταγγελία νεαρής κοπέλας για αποπλάνηση και βιασμό της από τρεις άνδρες σε σουίτα ξενοδοχείου στη Θεσσαλονίκη τις ημέρες των εορτών. Εκτός από το τεράστιο κύμα συμπαράστασης που δέχτηκε η κοπέλα, μία τεράστια μερίδα ανθρώπων θεωρούν πως δεν πρόκειται να αποδοθεί δικαιοσύνη, καθώς οι κατηγορούμενοι είναι γνωστοί επιχειρηματίες και πολύ ισχυροί για να καταφέρουν να αποσιωπήσουν το θέμα. Άλλοι θεωρούν πως η κοπέλα δεν έπρεπε να πάει στο ραντεβού και τις αποδίδουν ευθύνες. Στέκεται, όμως, κανείς στο γεγονός ότι μία κοπέλα βιάστηκε και αντιμετωπίστηκε ως αντικείμενο από τρεις ανθρώπους που θεωρούσαν ότι τα χρήματά τους μπορούσαν να αγοράσουν την αξιοπρέπειά της;
Τα τελευταία χρόνια διαδίδεται ολοένα και περισσότερο μία λογική που θέλει τον ιδανικό άντρα να πίνει ακριβά ναρκωτικά, να έχει πολλά λεφτά και να έχει γυναίκες τύπου N. Minaj δίπλα του και οι οποίες λειτουργούν ως κατά παραγγελία ρομπότ για να του ικανοποιούν όλα τα «θέλω». Αυτή η λογική έχει κολλήσει τόσο πολύ στο πετσί μας που πλέον είναι νούμερο 1 προσόν για κάποιον να έχει λεφτά και να δείχνει ότι έχει την ευχέρεια να κινεί τα νήματα γύρω του. Οι περισσότερες κοπέλες στήνουν στα social media μία περσόνα τύπου ”wanna be girlfriend” αυτών των τύπων και η ζωή συνεχίζεται μέσα σε αυτό το απίστευτο και τρομακτικό παραλήρημα χυδαιότητας.
Το κορίτσι της Θεσσαλονίκης, προφανώς γοητευμένο από τους κυρίους – όπως πολλά κορίτσια θα μπορούσαν να έχουν πέσει θύμα της ίδιας παγίδας, τους ακολούθησε και δυστυχώς τα αποτελέσματα βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα του Τύπου. Σε καμία περίπτωση δε φταίει η κοπέλα -η οποία δε γνωρίζουμε άλλωστε τι είδους σχέσεις μπορεί να είχε πριν από το γεγονός με τους εν λόγω τύπους-, απλά μεγάλωσε σε μία πραγματικότητα που τα πρότυπα θελκτικότητας κινούνται κάπως έτσι. Λίγο πιο ρηχά απ΄ όσο εμείς γνωρίζαμε.
Λυπάμαι πρώτα και πάνω από όλα για το κορίτσι της Θεσσαλονίκης. Λυπάμαι έπειτα για αυτούς τους τρεις ανθρώπους. Τόσο λίγοι, τόσο άνανδροι. Τέλος, λυπάμαι πολύ για τη νεότερη γενιά. Λυπάμαι που δεν ερωτεύεται, που δεν δίνεται, που δεν ξέρει να αγαπάει ουσιαστικά. Λυπάμαι βαθιά και ουσιαστικά που έχει μείνει στο έξω – και μάλιστα στο παραποιημένο έξω, αυτό που βλέπουμε στα social media και απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Λυπάμαι, που η γενιά αυτή δεν έχει μάθει να βλέπει λίγο πιο πέρα από τη σκιά της και λυπάμαι ακόμα περισσότερο που όλοι εμείς δεν προσπαθούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
