Του Θάνου Κουλουβάκη,
Ένα καλοκαιρινό βράδυ κι ενώ έπαιζε ένα playlist με διαφορά έντεχνα τραγούδια στο background -ένα playlist που επί της ουσίας δεν είχα επιλέξει εγώ συνειδητά- έτυχε να πέσω πάνω τους κι από τότε δεν κατόρθωσα να ξεκολλήσω. Έτσι αποδέχτηκα -ακούσια ή μη- ότι οι στίχοι αυτοί έχουν να με μάθουν πολλά και να μου δώσουν συναισθήματα που η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει να μου χαρίσουν. Ο λόγος, όπως καθίσταται έκδηλο κι από τον τίτλο του εν λόγω άρθρου, γίνεται για τους Κόρε. Ύδρο, οι οποίοι ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’90 και για να είμαι ειλικρινής δε νομίζω ότι έχω κάποιο παρόμοιο μουσικό άκουσμα στην ελληνική τουλάχιστον μουσική βιομηχανία.
Ενδεχομένως να ακούγεται αλλόκοτο αυτό που γράφω· ίσως υπάρχουν αμφιβολίες για το πώς είναι εφικτό ένα συγκρότημα να δημιουργεί ήχο που δεν έχει υπάρξει ξανά. Για να ξεκαθαρίσω, λοιπόν, τα λεγόμενα μου, θα πω το εξής. Προφανώς στη μουσική -όπως και σε όλες τις μορφές τέχνης- δεν μπορούμε να μιλάμε για μία καθολική πρωτοπορία ή για δημιουργίες που δεν έχουν καμία συσχέτιση με προγενέστερες. Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση ερχόμαστε αντιμέτωποι, τόσο σε στιχουργικό όσο και σε επίπεδο ήχου, με ένα αποτέλεσμα που δεν μπορώ να συγκρίνω με κανένα άλλο. Ίσως δεν μοιάζει το άκουσμα αυτό με κάποιο άλλο από την εγχώρια μουσική σκηνή. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αν αυτό δεν προσδίδει αξία -φυσικά δεν μιλώ για εμπορικότητα- τότε δεν ξέρω τι θα μπορούσε να προσδώσει.
Στους Κόρε. Ύδρο, πρώτα απ’ όλα, είναι οι στίχοι που με άγγιξαν· κάθε φορά που τους ακούω, αισθάνομαι λες και ακούω ποίηση. Κι αυτή η ποίηση με διαλύει και με διαμορφώνει ξανά· με κάνει να τα βάζω με τον εαυτό μου, με πτυχές του που μένουν μέσα μου και έρχονται στην επιφάνεια με το άκουσμα αυτών των τραγουδιών. Έτσι, κάθε τραγούδι είναι ένα ταξίδι· ένα ταξίδι στον κόσμο των δημιουργών του και συνάμα στον εσωτερικό μου κόσμο. Μια βαθύτερη διαδρομή. Προφανώς, αυτή η ταύτιση δεν είναι καθολική· δεν πιστεύω ότι όλοι οι ακροατές θα αισθανθούν αυτά που περιγράφω. Όμως, πιστεύω ακράδαντα πως μπορούν να ταξιδέψουν με τα νοήματα που -μέσω βιωμάτων- περιγράφονται στα τραγούδια τους. Κι αν αυτά τα βιώματα τύχει να είναι κοινά με αυτά του ακροατή, τότε επιτυγχάνεται μια μεγαλύτερη σύνδεση. Πιο ουσιαστική.
Μέσα από τους αλληγορικούς, ενίοτε παράδοξα συναισθηματικούς στίχους, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ψυχικά τέλματα, απογοητεύσεις, ρεαλιστικούς προβληματισμούς και φόβους. Μα πιο έντονα βλέπουμε εικόνες από την κοινωνία και τον εαυτό μας. Τα τραγούδια λειτουργούν πολλές φορές ως καθρέφτης. Αντικρίζουμε στιγμές μας και αναμνήσεις του παρελθόντος. Αισθανόμαστε όπως είχαμε αισθανθεί. Αυτή είναι η δύναμη των Κόρε. Ύδρο. Καταφέρνουν μέσα από τις συνθέσεις τους να ξυπνήσουν μνήμες, να κάνουν το βίωμα περιγραφή και να μας αφήσουν να ζήσουμε εντός τους.
Γι’ αυτό, θεωρώ ότι αξίζουν κάτι περισσότερο από μία απλή ακρόαση. Διότι στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μία εμπειρία, η οποία δεν είναι μονάχα ακουστική. Οι Κόρε. Ύδρο αξίζουν ελεύθερα πνεύματα, τα οποία μπορούν να ταξιδέψουν μέσα από τις συνθέσεις τους.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Κόρε. Ύδρο., koreydro.gr, διαθέσιμο εδώ.
