Της Αγγελικής Μανωλάκη,
Στο σημερινό άρθρο, μετά τους «δημοκρατικούς» και τους «αυταρχικούς» γονείς, θα μιλήσουμε για τους «επιτρεπτικούς» γονείς. Το επιτρεπτικό γονεϊκό ύφος ή αλλιώς ”permissive parenting”, όπως θα δούμε παρακάτω, δεν είναι τόσο καλό όσο ίσως ακούγεται, καθώς, εν ολίγοις, οι συγκεκριμένοι γονείς απλώς επιτρέπουν τα πάντα στα παιδιά τους και δεν θέτουν όρια.
Σε γενικές γραμμές, έχουν ελάχιστες απαιτήσεις από τα παιδιά τους και προτιμούν τον ρόλο του φίλου τους αντί του γονιού, καθώς αρκετές φορές ο γονιός μπορεί να είναι και δυσάρεστος και να χρειαστεί να θέσει όρια και απαγορεύσεις. Η πειθαρχία αποτελεί άγνωστη λέξη για αυτούς και δεν προσδοκούν από τα παιδιά τους να επιδείξουν ωριμότητα και αυτοέλεγχο των παρορμήσεών τους.
Παρότι παρέχουν στοργή και αγάπη στα παιδιά τους, η ανέμελη στάση που υιοθετούν όσον αφορά τη διαπαιδαγώγησή τους υπολείπεται σε πειθαρχία, με αποτέλεσμα τα παιδιά μεγαλώνοντας να μην έχουν ορθά όρια, να είναι πιο παρορμητικά στις αποφάσεις τους, να «επαναστατούν» έναντι των δασκάλων τους, για παράδειγμα, εφόσον είναι ίσως οι μόνες φιγούρες στην ζωή τους που απαιτούν συμμόρφωση με τους κανόνες που θέτουν εντός της σχολικής στάσης. Επίσης, συχνά τα παιδιά που μεγάλωσαν με αυτό το στυλ γονεϊκότητας δεν έχουν τις ίδιες ακαδημαϊκές επιδόσεις και προσήλωση σε στόχους σχετικά με το μέλλον τους, όσο τα παιδιά που μεγάλωσαν με πιο δημοκρατικούς γονείς και είχαν σαφή και ευδιάκριτα όρια στην καθημερινή ζωή τους.
Πρέπει να αναφερθεί επίσης, πως όσο ελκυστικό κι αν ακούγεται το να μην έχει ένα παιδί κανόνες όσο μεγαλώνει, τόσο πιο δυσλειτουργικό είναι στην πράξη. Λόγω της δυσθυμίας τους απέναντι στα όρια και στις μορφές εξουσίας, πολλές φορές τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν μειωμένη αυτοεκτίμηση και άσχημη διάθεση. Ακόμα, διατρέχουν σημαντικό κίνδυνο να εμφανίσουν προβλήματα σχετιζόμενα με το βάρος τους, όπως για παράδειγμα είναι η παχυσαρκία, καθώς όταν ήταν παιδιά οι γονείς τους δεν τους πίεσαν να φάνε τα λαχανικά τους ή δεν τους απαγόρευσαν να τρώνε ακόμα και κάθε μέρα “junk food”.
Ο συγκεκριμένος τύπος γονεϊκότητας ναι μεν παραχωρεί στα παιδιά την ελευθερία να νιώσουν όλα τα συναισθήματα χωρίς καμία απαγόρευση ή περιορισμό, αλλά δεν προσφέρουν και καμία καθοδήγηση, την οποία ένα παιδί, είτε βρίσκεται στην προσχολική, είτε στην σχολική, είτε στην εφηβική περίοδο, την έχει απόλυτη ανάγκη καθώς τότε μαθαίνει ακόμα πώς να υπάρχει στον κόσμο των ενηλίκων και πώς να κοινωνικοποιείται και να συμπεριφέρεται σωστά. Μοιάζει πολύ με το «να ανοίγουμε το καπάκι για να φύγει η πίεση και μετά όλα διορθώνονται».
Βέβαια, στην εποχή που ζούμε, μοιάζει να γίνεται όλο και πιο δύσκολο το να είναι κάποιος καλός γονιός και συχνά ξεχνάμε πόσο πολύ έχει αλλάξει η παιδαγωγική τα τελευταία χρόνια. Μοιάζει σαν χθες, που το ξύλο θεωρείτο μία αποδεκτή παιδαγωγική μέθοδος και εφαρμοζόταν κατά κόρον ή όταν οι γονείς δεν έπρεπε να δείχνουν στοργή στα παιδιά τους, για να μην τα καλομάθουν, ιδίως στα αγόρια.
Είναι πολύ σημαντικό το ότι, πλέον, γνωρίζουμε αποδεδειγμένα, μέσα από έρευνες ετών από ψυχολόγους, τι βοηθάει καλύτερα τα παιδιά να μεγαλώνουν σωστά, τι τους παρέχει το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό πλέγμα για τη σωστή ψυχική και κοινωνική ανάπτυξή τους. Φυσικά, όλοι οι γονείς θα κάνουν λάθη, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, σημασία έχει όμως να το αναγνωρίζουν και να επιθυμούν να βελτιωθούν και να αλλάξουν.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Οι τύποι γονικής μέριμνας και οι επιπτώσεις τους στα παιδιά, flowmagazine.gr, διαθέσιμο εδώ
- Γονεϊκό στυλ διαπαιδαγώγησης και επιδόσεις μαθητών σχολικής ηλικίας: θεωρητικές και πρακτικές όψεις, docplayer.gr, διαθέσιμο εδώ
