Του Τάσου Γρηγοριάδη,
1297: Καταλαμβάνεται το Μονακό από τη δυναστεία Γκριμάλντι, ημέρα που πλέον θεωρείται ότι ιδρύθηκε το κρατίδιο. Ο πρώτος οικισμός στην περιοχή (με όνομα: «Μονόοικος»), ιδρύθηκε από Φωκιείς Έλληνες αποίκους, από την Μασσαλία. Αργότερα, πέρασε στους Ρωμαίους και λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς (Άραβες). Τελικά, κατελήφθη από τους γειτονικούς Γενοβέζους, που δεν άργησαν να αντιληφθούν την εξέχουσα στρατηγική θέση του Μονακό. Συνεπώς, το 1215 ξεκίνησε η ανέγερση οχύρωσης στον «Βράχο του Μονακό», υπό τη χορηγία των Γιβελλίνων. Οι προαναφερθέντες, διατηρούσαν ένθερμη έχθρα με τους Γκριμάλντι. Οι 2 ισχυρές Γενοβέζικες οικογένειες, που κατείχαν επιρροή και πλούτο, σε πολλές περιπτώσεις κατέληγαν σε αιματηρές συγκρούσεις. Το 1270, οι Γιβελλίνοι έγιναν κυρίαρχοι της Γένοβα, εκδιώκοντας τους αντιπάλους τους. Εντούτοις, ένας εξ αυτών, ο Φρανσουά Γκριμάλντι, κατέστρωσε ένα πονηρό σχέδιο. Την 8η Ιανουαρίου του 1297, μεταμφιέστηκε ως Φραγκισκανός μοναχός και ζήτησε καταφύγιο στο οχυρό του Μονακό. Οι ανυποψίαστοι φρουροί, άφησαν αυτόν και τον εξάδελφό του, Ρενιέ, να περάσουν, και έτσι σκότωσαν τους φρουρούς αιφνιδίως. Μετέπειτα, εισήλθαν στο οχυρό και το κατέλαβαν, εξασφαλίζοντας την ευρύτερη περιοχή του Μονακό. Αν και η εξουσία «άλλαξε χέρια» μερικές φορές, οι απόγονοι του οίκου των Γκριμάλντι, διοικούν μέχρι σήμερα το μικρό κράτος (σημ. Πρίγκηπας Αλβέρτος Β’). Καταληκτικά, για το ευφάνταστο σχέδιο του, ο Φρανσουά Γκριμάλντι, απέκτησε το ιταλικό ψευδώνυμο “Malizia”, που μεταφράζεται ως ευφυής-πανούργος.
1815: Λαμβάνει χώρα η Μάχη της Νέας Ορλεάνης στο πλαίσιο του Αμερικανο-Βρετανικού πολέμου του 1812. Παραδόξως η εν λόγω σύρραξη (1812-1815), είχε θεωρητικά τερματιστεί με την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης της Γάνδης (24 Δεκεμβρίου 1814). Παρόλα αυτά, οι βρετανικές δυνάμεις στον Κόλπο του Μεξικού, δεν είχαν πληροφορηθεί και ετοιμάζονταν για μεγάλης κλίμακας έφοδο στη Νέα Ορλεάνη. Οι Αμερικανοί του αρχιστράτηγου Andrew Jackson, που αριθμούσαν τους 5.700, είχαν στελεχωθεί από επίλεκτους σκοπευτές, πολιτοφυλακή, επιχειρηματίες της πόλης, Αφροαμερικανούς, ιθαγενείς ακόμη και πειρατές. Άλλωστε, ο διαβόητος Γάλλος κουρσάρος/λαθρέμπορος Jean Lafitte ενημέρωσε τους αμυνόμενους για την επικείμενη επίθεση. Στην αντίπερα όχθη, οι σκληροτράχηλοι και έμπειροι 8.000 Βρετανοί, που τελούσαν υπό την ηγεσία του στρατηγού Sir Edward Pakenham, κατευθύνθηκαν προς την πόλη. Τελικά, πριν ξημερώσει, στις 8 Ιανουαρίου του 1815, οι Βρετανοί ξεκίνησαν την εκ ξηράς έφοδο. Εντός ολίγου (σύμφωνα με τις μαρτυρίες), το πεδίο της μάχης παρομοίαζε σε «λουτρό αίματος». Ήταν οι χαρακτηριστικές κόκκινες βρετανικές φορεσιές που έδιναν αυτήν την εντύπωση. Μέσα σε μισή ώρα, 2.000 επιτιθέμενοι είχαν σκοτωθεί, αιχμαλωτιστεί ή τραυματισθεί, έναντι μόλις 13ων αντίστοιχων Αμερικανικών απωλειών. Επιπρόσθετα, οι Βρετανοί αποχώρησαν πλήρως από την περιοχή μετά από 10 ημέρες. Εν κατακλείδι, ο στρατηγός Andrew Jackson, έλαβε ευρεία εγχώρια αναγνώριση και μετέπειτα διατέλεσε πρόεδρος των Η.Π.Α. στο διάστημα 1829-1837.
1918: Ο Αμερικάνος πρόεδρος Woodrow Wilson, πραγματοποιεί ομιλία στο Κογκρέσο, όπου διατυπώνει τα «14 σημεία», για τα οποία έχει μείνει στην ιστορία. Τα στοιχεία που παρουσίασε, ήταν βασισμένα σε αναφορές και χάρτες που συγκέντρωσε μια μυστικά στελεχωμένη ομάδα πολιτικών και κοινωνικών επιστημόνων. Τα φημισμένα «14 σημεία», αποτελούσαν κατευθυντήριες γραμμές, ώστε να διατηρηθεί η ειρήνη-ασφάλεια σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, μετά τον φρικιαστικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτές οι στρατηγικές, περιείχαν μεταξύ άλλων: απαγόρευση τέλεσης μυστικών συμφωνιών, ελεύθερο παγκόσμιο εμπόριο εν καιρώ ειρήνης/πολέμου και μειωμένα κρατικά εξοπλιστικά προγράμματα. Επιπροσθέτως, αιτήθηκε την επισύναψη ποικίλων οριοθετήσεων συνόρων ήδη υπαρχόντων και νέων κρατών, στην επικείμενη «Συνθήκη των Βερσαλλιών». Στην πλειονότητά τους, τα νέα αυτά κράτη, θα προέκυπταν από την αποδόμηση των πάλαι ποτέ ισχυρών Ευρωπαϊκών Αυτοκρατοριών. Ταυτοχρόνως, τόνισε ιδιαιτέρως την ανάγκη αυτοκαθορισμού των λαών, που θα μπορούσε να αποτρέψει πολλές μελλοντικές συρράξεις. Τελευταίο μα εξίσου σημαντικό, προτάθηκε η σύσταση της μετέπειτα επονομαζόμενης «Κοινωνίας των Εθνών». Η «ΚτΕ», που αν και δεν απηύλαυσε ιδιαίτερης ουσιαστικής απήχησης (λόγω εν μέρει της αρχής της ομοφωνίας στη λήψη αποφάσεων), ήταν ουσιαστικά ο πρόγονος του σημερινού Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, σημειώνεται πως, η σοβαρή κατάσταση υγείας του προέδρου, παράλληλα με την άρνηση των άλλων Συμμάχων για αμοιβαίο συμβιβασμό, οδήγησε στην καταψήφιση της τελικής «Συνθήκης των Βερσαλλιών» και της «ΚτΕ», από την Αμερικανική Γερουσία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- The Prince’s Palace of Monaco, Palais Princier de Monaco, διαθέσιμο εδώ
- History, Embassy of Monaco in Washington DC, διαθέσιμο εδώ
- Occupation of the Rocher by François Grimaldi, διαθέσιμο εδώ
- War of 1812 – New Orleans, Battlefields.org, διαθέσιμο εδώ
- Battle of New Orleans, The Canadian Encyclopedia, διαθέσιμο εδώ
- The Battle of New Orleans, History.com, διαθέσιμο εδώ
- President Wilson delivers “Fourteen Points” speech, History.com, διαθέσιμο εδώ
- The Fourteen Points, The National WW1 Museum & Memorial, διαθέσιμο εδώ
- President Woodrow Wilson’s 14 Points (1918), Our Documents.gov, διαθέσιμο εδώ
