Της Μυρτούς Ιωάννου,
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να γράψει κανείς για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Ηθοποιός, ερμηνευτής, τραγουδοποιός, συνθέτης. Νομίζω, όμως, πως είναι ένας άνθρωπος, ένας καλλιτέχνης που δεν χωράει σε ταμπέλες. Κι αν είναι μία φορά σπουδαίος για την προσφορά του στον χώρο της μουσικής, είναι πολύ περισσότερο άξιος εκτίμησης για τα λόγια του, τις σκέψεις του, που κατά καιρούς μοιράζεται μαζί μας.
Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, με πατέρα ζωγράφο και αδερφό ποιητή. Η αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική του φύση τον οδήγησε στο θέατρο. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εμφανίστηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, ασχολήθηκε, όμως, παράλληλα με τη μουσική. Η τελευταία τον κέρδισε, τον συνεπήρε, ξεκίνησε ως ερμηνευτής και συνέχισε, δημιουργώντας μουσική και στίχους από το μηδέν. Συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα, έσπασε το φράγμα της Ελλάδας και το μουσικό του ταξίδι μετρά σχεδόν τριάντα χρόνια.
Ο Αλκίνοος δεν είναι ένας συνηθισμένος καλλιτέχνης. Αν βρεθείς σε συναυλία του, δε μαγεύεσαι μόνο από τη λυρική φωνή του, η οποία είναι τόσο «καλογυμνασμένη», τόσο μουσικά σωστή που δεν έχει τίποτα να χάσει ακόμη και αν «ξεγυμνωθεί». Ο Αλκίνοος σε κάθε μουσική του εμφάνιση κάνει ένα δώρο στους ακροατές του. Στο τέλος του προγράμματος του, σταματάει τη μουσική, αφήνει το μικρόφωνο, πλησιάζει τον κόσμο και τραγουδά με την ψυχή του και ύστερα με τη φωνή του. Είναι πραγματικά μια στιγμή που οι λάτρεις της μουσικής τέχνης δύσκολα ξεχνούν.
Αυτό, όμως, που πραγματικά είναι μοναδικό είναι το φως, το οποίο τον περιβάλλει. Σπάνια αντικρύζει κανείς ένα τόσο ευγενικό και καθαρό βλέμμα, ταπεινό και ειλικρινές. Ένα βλέμμα, που ό,τι και αν έχει περάσει (γιατί μόνο ο ίδιος γνωρίζει την πορεία της ζωής του), ξέρει ακριβώς πού θέλει να βρίσκεται, πώς θέλει να ζει, είναι απαλλαγμένο από μίσος και πλημμυρισμένο από την αγάπη για τον άλλον. Έχω την πεποίθηση ότι όλο αυτό το φως πηγάζει από τη θέση του ότι, για να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος, πρέπει πρώτα να προσπαθήσουμε να γίνει καλύτερος ο μικρόκοσμός μας:
«Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου να αλλάζει τα πάντα και φυσικά πιστεύω και στη δύναμη του συνόλου. Βλέποντας, όμως, τον τρόπο ζωής μας και πώς έχει διαμορφωθεί ο κόσμος τα τελευταία χρόνια, γίνομαι καχύποπτος στις μαζικές κινήσεις. Αυτό που καταλαβαίνω από την ιστορία είναι πως οι επαναστάσεις έφεραν αποτέλεσμα εκεί όπου ο άνθρωπος θέλησε να γίνει καλύτερος. Και απέτυχαν οι επαναστάσεις που είχαν στόχο ν’ αλλάξει ο κόσμος πρώτα κι ως συνέπεια αυτού ν’ αλλάξει κι ο άνθρωπος, ως λειτουργία και ως σκέψη. Αισθάνομαι πως σήμερα είμαστε φυλακισμένοι, κλειδωμένοι μέσα σε συγκεκριμένους τρόπους σκέψης κι έκφρασης, εξυπηρετούμε ένα σύστημα ζώντας και μόνο σ’ αυτόν τον κόσμο, ακόμη κι αυτοί που το αντιμάχονται. Μια προσωπική μου αυταπάτη, που ελπίζω να είναι κάτι περισσότερο από τέτοια, είναι η αίσθηση ότι κάνοντας καλύτερο τον εαυτό σου, τον μικρόκοσμό σου, το περιβάλλον σου, προετοιμάζεις το έδαφος, οργώνεις ένα χωράφι όπου μπορεί κάποτε να φυτρώσει το εξαιρετικό. Δυναμώνοντας τις αντιστάσεις σου απέναντι στην εκμετάλλευση, στη σκλαβιά του προκαθορισμένα σαχλού τίποτα, έστω και ιδιωτικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, κρατάς ζωντανό ένα σπόρο, που κάποτε, ίσως ανθίσει. Νομίζω πως ζούμε σε μια εποχή αναμονής του καλύτερου κι είναι μια ευκαιρία προετοιμασίας και προπόνησης του καθένα μας.» (Από συνέντευξή του στο «Δίφωνο» το 2003).
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα τραγούδι του, θα διάλεγα το «Αυτός ο κόσμος που αλλάζει», γιατί περιγράφει με τρομακτική ευαισθησία τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Και ίσως διάλεγα και το πρόσφατο αριστούργημά του, τη «Πατρίδα», που όμως το συγκαταλέγω όχι στα τραγούδια αλλά στα ποιήματα, και δη τα επαναστατικά.
ΥΓ: «Με τρομάζει η κούραση που φέρνει ο καιρός, η ακατανίκητη θεά συνήθεια και η πιθανότητα του διαχωρισμού του εσωτερικού κόσμου από τον εξωτερικό. Η εναπόθεση της ευθύνης, των ερεθισμάτων και της αντίληψής μου σε επαγγελματίες του είδους και στην τρέχουσα αισθητική. Με τρομάζει ο τρόπος που αφήνονται άνθρωποι γύρω μου στο αδιάφορο γουργουρητό της ανοησίας, που προκαλεί στιγμιαίες και επιφανειακές εξάρσεις για να μας βυθίσει ακόμη βαθύτερα στο τίποτα. Παρ’ όλα αυτά δεν θλίβομαι καθόλου. Δεν είμαι απ’ αυτούς που με πάθος υποστηρίζουν τη συνεχή εξύψωση της ανθρωπότητας, τη με το ζόρι πρόοδο και την υποχρεωτική συνέχεια του ανθρώπινου είδους, του πλανήτη ή του κόσμου». (Περιοδικό Διαδρομές, Ιούνιος 2007)
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- 2003 Δίφωνο, alkinoos.gr, διαθέσιμο εδώ.
- 2007 Ιούνιος – Περιοδικό Διαδρομές (ένθετο Αγγελιοφόρου / Θεσσαλονίκη), alkinoos.gr, διαθέσιμο εδώ.
