Της Ευγενίας Σαχινιάν,
Ο Ηρακλής, μετά την εκπλήρωση του πρώτου και πολύκροτου άθλου του, την εξόντωση του λιονταριού της Νεμέας, χρησιμοποίησε το δέρμα του για να φτιάξει χιτώνα, τη λεγόμενη «λεοντή» του. Έπειτα προχώρησε στην πραγματοποίηση του δεύτερου και δυσκολότερου άθλου.
Αυτή τη φορά, ο Ευρυσθέας, για να πεισθεί για τις ικανότητες του Ηρακλή, τον διέταξε να βρεθεί αντιμέτωπος με τη Λερναία Ύδρα, ένας γιγάντιο τέρας με εννέα κεφάλια, εκ των οποίων το ένα ήταν αθάνατο. Το τέρας αυτό ήταν ικανό να καταστρέψει ό,τι βρισκόταν εμπόδιο στον δρόμο του και αποτελούσε απειλή για την ανθρωπότητα. Τοποθετημένη σε μια λίμνη κοντά στη Λέρνη και με τεράστια θωριά, η Λερναία Ύδρα σκότωνε τα πάντα στον διάβα της, ζώα και ανθρώπους, με αποτέλεσμα ο τόπος εκεί να είναι πάντα ερημωμένος. Μάλιστα, υποστηρίζεται πως η περιοχή συνορεύει με τον κόσμο του Άδη. Γεννήθηκε από τη μητέρα «όλων των τεράτων», την Εχίδνα, και πατέρα τον Τυφώνα, γιο του Δία και τερατώδες ον που ανήκει στην κατηγορία των Γιγάντων.
Ο Ηρακλής, προκειμένου να μην έχει να αντιμετωπίσει μόνος του το τέρας, πήρε μαζί του για συντροφιά τον ανιψιό του, Ιόλαο, ο οποίος του στάθηκε πολύτιμος αρωγός. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Ευρυσθέας αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον άθλο, αφού δεν τον εκτέλεσε μόνος του αλλά με τον γιό του αδελφού του Ηρακλή. Συμπαραστάτης και σύμμαχός του σε πολλές αναμετρήσεις και συμφορές, κλήθηκε να τον βοηθήσει και σε αυτή τη δοκιμασία, δηλαδή την εξόντωση της Λερναίας Ύδρας.
Ήρθε η ώρα που ο Ηρακλής και ο Ιόλαος ξεκίνησαν το μεγάλο και κουραστικό ταξίδι τους προς τη λίμνη, όπου και θα έπρεπε να αναμετρηθούν με το φοβερό τέρας. Μόλις έφτασαν και αντίκρισαν την Ύδρα, η οποία έβγαινε από το νερό και κρυβόταν στη φωλιά της, ο Ηρακλής έψαχνε τρόπο να καταφέρει να τη βγάλει έξω. Μετά από ώρα, ζήτησε στον Ιόλαο να φέρει ξύλα και να ανάψει μια τεράστια φωτιά. Πράγματι, άναψε τη φωτιά και ο Ηρακλής βούτηξε τα βέλη του μέχρι αυτά να γίνουν κόκκινα από την πυρά. Στη συνέχεια, σήκωσε τα πυρωμένα βέλη και στόχευσε στη φωλιά της, όπου και τα έριξε. Το τέρας, αδύναμο να αντέξει τη ζέστη, αναγκάστηκε να εξέλθει της φωλιάς και πλέον ήταν σε κοινή θέα, έτοιμο να του επιτεθούν οι δύο ήρωες. Φυσικά, η Ήρα, λόγω του μίσους που έτρεφε για εκείνον, το οποίο και έχει αποδείξει κατά τη διάρκεια των χρόνων -στέλνοντας ακόμα και φίδια στην κούνια του για να τον δηλητηριάσουν- θέλησε να δυσκολέψει πολύ περισσότερο την αποστολή του, ποντάροντας στη βέβαιη αποτυχία του και επιτέλους στον αφανισμό του. Έστειλε λοιπόν, ένα μεγάλο καβούρι να πάει και να σταθεί πάνω στη Λερναία Ύδρα, με σκοπό να τον δαγκώσει στο πόδι όταν θα τη πλησίαζε και να τον αποδυναμώσει. Με αυτόν τον τρόπο, η Λερναία Ύδρα θα διευκολυνόταν απίστευτα και θα είχε το περιθώριο να νικήσει τη μάχη, χαρίζοντας στην Ήρα αυτό που πάντα ήθελε, τον Ηρακλή νεκρό. Τα βέλη συνέχιζαν να εκτοξεύονται με δύναμη, χωρίς όμως απολύτως καμία επιτυχία, αφού δεν μπορούσαν να πληγώσουν το δέρμα της Ύδρας.
Μετέπειτα ο Ηρακλής, απελπισμένος και πλημμυρισμένος από δέος πλησίασε και με το μεγάλο σπαθί του επιχείρησε να κόψει ένα από τα γιγάντια κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Για κακή του τύχη, όμως, αντίκρισε ένα φρικτό θέαμα. Κάθε φορά που της κοβόταν ένα κεφάλι, στη θέση του φύτρωναν δύο, γεγονός που τής πρόσφερε ακόμη μεγαλύτερη ισχύ και την έκανε ανίκητη μπροστά σε ένα μικρό πλάσμα όπως ήταν εκείνος. Στο σημείο αυτό, ο Ιόλαος έρχεται να διαδραματίσει τον σημαντικότερο ρόλο σε αυτή ιστορία, που θα αποτελέσει τη λύση και την επίτευξη του άθλου αλλά και τη σωτηρία του θείου του. Η συνεργασία τους θα λύσει το νήμα και θα δώσει το έναυσμα για να αποκτήσει ακόμη περισσότερη φήμη ο Ηρακλής, έχοντας φέρει εις πέρας και τον δεύτερο άθλο.
Ζήτησε ξανά από τον Ιόλαο να του φέρει αυτή τη φορά ένα καμένο ξύλο και κάθε φορά που ο Ηρακλής θα της έκοβε ένα κεφάλι, ο Ιόλαος θα το έκαιγε, αποκλείοντας έτσι το ενδεχόμενο να φυτρώσει άλλο. Το σχέδιο τους εκτελέστηκε με τεράστια επιτυχία και τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας κόπηκαν και δεν φύτρωσαν ξανά. Παρέμεινε μόνο ένα, το μεσαίο και αθάνατο κεφάλι. Αυτό ο Ηρακλής όχι μόνο το έκοψε αλλά το έθαψε βαθιά στη γη, κάνοντας πια σίγουρο ότι δε θα ζωντανέψει. Η Λερναία Ύδρα ήταν πλέον παρελθόν και ο Ηρακλής ήταν νικητής του δεύτερου άθλου.
Πίσω στο βασίλειο της Τίρυνθας, όπου και επέστρεψε ο Ηρακλής, ο Ευρυσθέας δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του καθώς θεωρούσε ακατόρθωτο να επικρατήσει εκείνος απέναντι στο ξακουστό τέρας. Απορημένος και ξαφνιασμένος που κατάφερε να επιβιώσει, ήταν έτοιμος να μηχανευτεί τον επόμενο και επικίνδυνο άθλο που θα ανέθετε στον Ηρακλή.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Προβατάκη, Θ. (2002), Η μυθολογία των Ελλήνων, Αθήνα: Εκδ. Ρέκου και ΣΙΑ Ο.Ε.
- Hansen, William (2004), Handbook of Classical Mythology, California: ABC Clio Publications
- Daly, Kathleen N. (2004), Greek and Roman Mythology from A to Z, NY: Infobase Publishing
- Roman M. & Roman L. (2010), Encyclopedia of Greek and Roman Mythology, NY: Infobase Publishing
