Της Άννας Τσεκάνι,
Με την πάροδο του χρόνου η έμφυλη βία ανάμεσα στα δυο φύλα έχει κλιμακωθεί και πλέον αποτελεί ένα τόσο συχνό φαινόμενο που ορισμένες φορές περιστατικά βίας και σεξουαλικής κακοποίησης δεν προκαλούν πλέον καν αίσθηση. Ωστόσο, πολλοί θεωρούν πως αυτή η τεράστια αύξηση οφείλεται στην πανδημία, στον εγκλεισμό και στην αβεβαιότητα των καιρών.
Η σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών αποτελεί μία ηθική κηλίδα για κάθε κοινωνία και φέρνει στο φως την βαθιά έλλειψη σεβασμού και αποτυχίας αναγνώρισης της ουσιαστικής ισότητας ανάμεσα στα δύο φύλα. Ωστόσο, τα φαινόμενα σεξουαλικής κακοποίησης έχουν αυξηθεί δραματικά μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και τον εγκλεισμό με όλο και περισσότερα περιστατικά να βγαίνουν στο φως και να γνωστοποιούνται.
Μετά το ξέσπασμα, όμως, της πανδημίας τα περιστατικά σεξουαλικής βίας όχι απλά κλιμακώθηκαν αλλά μάλιστα κατά την διάρκεια της πανδημίας παρατηρήθηκε κάθε περιστατικό βιαιότητας που θα μπορούσε να συμβεί τόσο απέναντι στις γυναίκες όσο και απέναντι στα νεαρά κορίτσια. Τα περιστατικά βίας και σεξουαλικής κακοποίησης δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένα περιστατικά ύστερα από τις επαναλαμβανόμενες γυναικοκτοτονίες και τις πάμπολλες καταγγελίες περί κακοποίησης, ούτε να απομυθοποιούνται κάτω από την ομπρέλα της πανδημίας και του εγκλεισμού.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το 25% των γυναικών έχει υποστεί κάποιου είδους σεξουαλικής κακοποίησης από την ηλικία των 15 χρόνων και με το 50% των δολοφονιών σε βάρος γυναικών να έχει προκληθεί από τον ερωτικό τους σύντροφο πιθανολογείται πως η δραματική αύξηση της βίας κατά των γυναικών δεν αποτελεί απόρροια της πανδημίας, αλλά αποτέλεσμα της πατριαρχικής κοινωνίας και της ανισότητας ανάμεσα στα φύλλα. Ύστερα δε από την έρευνα του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Ισότητας των Φύλλων, όπου απεφάνθη πως το 2019 η Ελλάδα αποτέλεσε την χειρότερη χώρα όσον αφορά την ισότητα των φύλων, δεν μπορεί σίγουρα μόνο η πανδημία να αποτέλεσε τον θεμέλιο και εναρκτήριο λίθο για όλα αυτά τα περιστατικά.
Ο εγκλεισμός αποτέλεσε για όλους τους ανθρώπους μία αρκετά δύσκολη και φυσικά πρωτόγνωρη κατάσταση. Για ορισμένες, ωστόσο, οικογένειες και ορισμένα ζευγάρια, η περίοδος εκείνη αποτέλεσε ίσως το αποκορύφωμα των συγκρούσεων και την έσχατη περίοδο εκδήλωσης τάσεων μισογυνισμού και της ψευδαίσθησης της ελεύθερης μεταχείρισης και διαχείρισης σε βάρος των γυναικών. Δεν είναι δυνατόν όμως η αρχή του προβλήματος να βρισκόταν και να ξεκίνησε εκεί. Ο ιός, η πανδημία και όλη αυτή η κατάσταση αποτελεί μόνο το σύμπτωμα της νοσηρής πατριαρχικής κοινωνίας μας, όχι όμως όλη την ασθένεια.
Η κατάσταση αυτή είναι η περίτρανη απόδειξη της νοσηρότητας της κοινωνίας μας, της παθογένειας που υπάρχει μέσα σε αυτή, αφού μία περίοδος ταραχής και αβεβαιότητας δεν θα μπορούσε να γκρεμίσει το οικοδόμημα του ουσιαστικού σεβασμού και της βαθιάς ισότητας ανάμεσα στα δύο φύλα. Επομένως, για να παρατηρείται αυτή η τεράστια αύξηση των περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης, μάλλον η ρίζα του προβλήματος δεν εντοπίζεται ούτε στην εξάπλωση του ιού αλλά ούτε στον εγκλεισμό.
Η νοσηρότητα που υπάρχει στην κοινωνία μας αποτελεί μια κατάσταση, η οποία όχι μόνο μας αφορά όλους και άμεσα αλλά παράλληλα σε πολλές περιπτώσεις οι βαθιές ρίζες της πατριαρχίας έχουν κοστίσει την ζωή πολλών γυναικών. Το κίνημα #metoo θα έλεγε κανείς πως αποτέλεσε την αρχή για αυτό το πατριαρχικό κουτί της Πανδώρας, αφού έφερε στο φως πλήθος περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών που μέχρι πρότινος σιωπούσαν. Είναι χρέος τόσο συλλογικό όσο και ατομικό να υπάρχει η κατάλληλη διαπαιδαγώγηση των νέων γενεών απέναντι σε θέματα που έγκεινται στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ισότητα ανάμεσα στα φύλα έτσι ώστε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές έναν κόσμο πιο δίκαιο και φιλικό προς την διαφορετικότητα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Μακρύς ο δρόμος προς την ισότητα των φύλων, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
