Της Πωλίνας Παλλιεράκη,
Έχεις δώσει ποτέ βάση στη μικρή φωνή που επικρατεί μέσα στο κεφάλι μας; Εκείνη που ίσως θα μπορούσε να μας θυμίζει τον νεότερό μας εαυτό. Ανεξαρτήτως από τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει, κουβαλούμε όλοι την εσωτερικευμένη μορφή του εαυτού μας, το ”inner child”. Εκείνη η κρυφή πτυχή του εαυτού μας, φαίνεται να κουβαλά πληγές από χρόνια του παρελθόντος και οι ίδιες με τη σειρά τους μεταφράζονται στην καθημερινή μας ζωή, ως «ανισόρροπες συμπεριφορές».
Με πιο απλά λόγια, όταν για παράδειγμα έχουμε μία ανεπούλωτη πληγή για πολύ καιρό, εάν δεν επέμβουμε να τη γιατρέψουμε, εκείνη θα χειροτερέψει και θα ακολουθήσουν, όπως είναι εύλογο, και οι αντίστοιχες συνέπειες. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν, τα αποτελέσματα διαφόρων περιστατικών που έχουν ή δεν έχουν συμβεί στην πρώιμη παιδική μας ηλικία, μας ακολουθούν στην ενήλικη ζωή μας και μεταφράζονται ως κάποιες συγκεκριμένες ενέργειες, καταστάσεις και συμπλέγματα.
Είναι αλήθεια πως ο καθένας από εμάς έχει μία πτυχή του εαυτού του που χρήζει αντιμετώπισης, επομένως ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί στο γεγονός ότι όλοι μας οφείλουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τις ανάγκες μας που ίσως δεν έχουν εκπληρωθεί στην παιδική μας ηλικία και να τις θεραπεύσουμε και να τις καταπολεμήσουμε.
Είναι προφανές πως σε κάθε άλλη εργασία με τον εσωτερικό μας κόσμο, το προβάδισμα το έχει το υποσυνείδητό μας. Επομένως, δίχως εξωτερικές επιρροές, βρισκόμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τα θεμέλια του προβλήματος, εξερευνώντας τα πραγματικά μας συναισθήματα και τα μέρη του εαυτού μας που παλαιότερα πιθανώς να είχαν μειωθεί, απορριφθεί, χλευαστεί από άλλους. Με το να επιτρέπουμε, λοιπόν, στον εαυτό μας να σκαλίσει τα έσω του, ξεκινούμε να «αποφλοιώνουμε» ορισμένες συμπεριφορές που μας βγαίνουν απερίσκεπτα και ασυναίσθητα, εξαιτίας κάποιων παρελθοντικών τραυμάτων, τα οποία μας ανάγκασαν να αντιδρούμε με κάποιους ορισμένους τρόπους, δίχως να είμαστε σε θέση να το επεξεργαστούμε.
Επομένως, όποτε κατορθώσουμε να αποδεχτούμε απόλυτα το υποσυνείδητό μας και να το ενσωματώσουμε στο συνειδητό, θα είμαστε ικανοί να απαλλαγούμε από κάθε είδους τραύματα. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία στο inner child μας είναι η διάθεσή μας να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με το ίδιο, μέσω της γλώσσας του – η οποία στηρίζεται στο συναίσθημα και με τον τρόπο αυτό ενσαρκώνεται, χωρίς να εκφράζεται βάσει διανοητικών στοχασμών και λέξεων.
Όμως, τι σημαίνει στα αλήθεια το Inner Child;
Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, ή αλλιώς το inner child μας, αποτελεί μία αναπαράσταση του εαυτού μας σε συνεχή χρονικά σημεία της παιδικής μας ηλικίας. Σαφέστατα, η πτυχή μας αυτή συσχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με τον φυσικό μας ενθουσιασμό, περιέργεια που διαθέτουμε φύσει ως άνθρωποι, την έντονη δημιουργικότητά μας, τις αρχές μας που όλα τα άτομα διαθέτουν παιδιόθεν.
Ως παιδιά θεωρούμαστε ιδιαιτέρως ευαίσθητοι στα δρώμενα που πραγματεύονται γύρω μας και απορροφούμε μάλιστα με ευκολία οτιδήποτε μας διδάσκει το άμεσό μας περιβάλλον. Οι εσωτερικές πληγές των παιδιών κάνουν την εμφάνισή τους κάθε φορά που υπάρχει κάποιο τραυματικό γεγονός που στιγμάτισε το παιδί, είτε ένα χρόνιο ρήγμα δίχως αποκατάσταση. Αυτό πιθανώς να έχει τη μορφή του να «αναζητώ βοήθεια και να μην εισακούομαι, να έχω γίνει μάρτυρας σκηνικών που δεν αρμόζουν για ένα παιδί, να υπάρχει έλλειψη στοργής, αγάπης, εμπιστοσύνης και οπωσδήποτε να έχω βιώσει τη βία, είτε λεκτική, είτε σωματική». Εν γένει, οτιδήποτε περιλαμβάνει το παιδί, έχει ήδη ενσωματωθεί στο υποσυνείδητό του, την ίδια στιγμή που ο γονέας μάχεται να «μπαλώσει» οποιοδήποτε άσχημο γεγονός. Μία συμβουλή που θα δίναμε προς όλους τους γονείς θα ήταν σαφώς να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στο περιβάλλον ανατροφής του παιδιού τους, μιας και φαίνονται να είναι ικανά να καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα συμφέρει τους ίδιους τους ενήλικες και ακόμα και αν δεν βρίσκονται σε θέση να αντιδράσουν την ίδια στιγμή, θα το κουβαλούν στη μετέπειτα ζωή τους.
Μιας και όλα στη φύση μας μοιάζουν σαν μία σχέση δράσης-αντίδρασης, αυτό που αρκεί είναι να αντιληφθούμε ορισμένες συμπεριφορές, προκειμένου να εντοπίσουμε τη βάση του εκάστοτε προβλήματος.
Ορισμένα έντονα σημάδια των πληγών του παρελθόντος, είναι τα εξής:
– Νιώθεις αποξενωμένος.
– Χρειάζεσαι διαρκώς κάποιο άτομο στο πλευρό σου.
– Εξαρτάσαι από άλλα άτομα.
– Τείνεις να είσαι ενοχικός.
– Δε θέτεις τα όριά σου στις σχέσεις σου με άλλα άτομα.
– Φοβάσαι πολύ μην τυχόν πληγωθείς.
– Έχεις μηδενική αυτοεκτίμηση.
– Θυμώνεις πολύ εύκολα.
– Είσαι ιδιαιτέρως ανασφαλής και επιζητάς διαρκώς επιβραβεύσεις.
– Φοβάσαι να πεις όχι.
– Καταπιέζεσαι και δεν εκφράζεις τα αληθινά σου συναισθήματα.
– Βάζεις προτεραιότητα τους άλλους και σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό σου.
– Φοβάσαι να έρθεις σε αντιπαράθεση με άλλα άτομα.
– Νιώθεις συνεχώς ανεπαρκής.
– Θεωρείσαι ο πιο σκληρός κριτής του ίδιου σου του εαυτού.
Με ποιόν τρόπο θα το δουλέψουμε;
Η θεραπεία του inner child μας θεωρείται μία ψυχοθεραπευτική διαδικασία μεταβολής του εαυτού μας, προκειμένου να μετατραπούμε στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Η διαδικασία αυτή είναι μία διαδικασία επαφής, κατανόησης, αγκαλιάς και θεραπείας του μικρού παιδικού μας εαυτού. Το εσωτερικό μας παιδί φαίνεται να αντιπροσωπεύει τον πρωταρχικό μας εαυτό που εισήλθε σε αυτόν εδώ τον κόσμο προκειμένου να βιώσει κάθε πτυχή της ζωής.
Η επανασύνδεση επομένως, μας επιτρέπει να έχουμε πρόσβαση στα κατακερματισμένα μέρη του εαυτού μας, με στόχο να κατορθώσουμε να αναγνωρίσουμε τις βάσεις των αυτοκαταστροφικών μας συμπεριφορών, των φοβιών και των ανασφαλειών μας.
5 στοιχεία για άμεση επανασύνδεση:
– Καθόρισε το δικό σου inner child. Προσπάθησε να κάνεις σύνδεση με συμβάντα που ενώνουν την παιδική ηλικία με την ενηλικίωσή σου και τον τρόπο που αντιδράς σύμφωνα με αυτά.
– Άκουσε τι έχει να σου πει. Ακροάσου τα συναισθήματα που ανέρχονται στην επιφάνεια. Διερωτήσου το «γιατί».
– Γράψε κάποιο γράμμα με παραλήπτη τον παιδικό σου εαυτό. Απολογήσου σε εκείνον που πιθανώς σε κάποια στιγμή της ζωής σου τον απογοήτευσες. Όμως, τόνισέ του ότι τον έχεις ήδη συγχωρέσει.
– Είναι σημαντικό να μην επιβάλλεσαι, και να μην ντρέπεσαι που τη στιγμή αυτή «κατόπιν εορτής» προσπάθησες να βρεις τον εαυτό σου. Του το οφείλεις άλλωστε.
– Ανακάλεσε στη μνήμη σου όλες τις όμορφες και αγνές αναμνήσεις της παιδικής σου ηλικίας. Τον ενθουσιασμό για ζωή, την περιέργεια, τις αληθινές σχέσεις με φίλους, τη σημασία πίσω από τα απλοϊκά πράγματα της καθημερινότητας, τη διαύγεια.
Άφησε ανοιχτή την πόρτα. Η θεραπεία δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο τέλος. Ενθάρρυνε τη συνάντηση αυτή και καλωσόρισε την αγάπη, την κατανόηση και την συμπαράσταση προς τον εαυτό σου. Η πνευματική μας υγεία θα πρέπει να θεωρείται ως πρωταρχική μας ανάγκη και όχι ως κάποιου είδους πολυτέλεια. Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως τα πάντα στη ζωή μας είναι καθρέφτης. Επομένως, για ό,τι μας προβληματίζει, αρκεί να ερευνήσουμε τον εσωτερικό μας εαυτό, με σκοπό να βρούμε την αληθινή αιτία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Who is this Inner Child and why you must heal it!!, thevisionaryparent.com, διαθέσιμο εδώ
