Της Ευαγγελίας Κουκουμτζή,
Αναμφίβολα, το παρκάρισμα για τους περισσότερους οδηγούς αποτελεί ζήτημα, το οποίο, θέλοντας και μη, τους «ταλανίζει» στην καθημερινότητά τους, καθώς αναζητούν μια θέση προς στάθμευση του οχήματός τους. Ωστόσο, εκτός από τη στάθμευση αυτήν καθ’ αυτήν, ανακύπτει ένα ακόμα ζήτημα, το οποίο σχετίζεται με το κατά πόσο είναι νόμιμο το παρκάρισμα στο συγκεκριμένο σημείο.
Με βάση το άρθρο 34 παρ. 1 Ν.2696/1999, «η στάση και η στάθμευση επιτρέπονται, αν δεν δημιουργείται εξ αυτών κίνδυνος ή παρακώλυση της κυκλοφορίας και αν δεν υπάρχουν σχετικές απαγορευτικές πινακίδες ή διαγραμμίσεις». Συγκεκριμένα, κάποιες τοποθεσίες όπου το parking θεωρείται παράνομο είναι οι εξής:
- πάνω σε διαβάσεις πεζών ή ποδηλατιστών,
- πάνω σε στάσεις αστικών, υπεραστικών, ηλεκτροκίνητων λεωφορείων και τροχιοδρομικών οχημάτων,
- σε σιδηροδρομικές ή τροχιοδρομικές γραμμές, όταν αυτό έχει ως συνέπεια την παρεμπόδιση της κίνησης των σιδηροδρομικών και των τροχιοδρομικών οχημάτων αντίστοιχα,
- σε πεζοδρόμια, πλατείες και ειδικά ερείσματα, τα οποία είναι προορισμένα για πεζούς ή ποδηλατοδρόμους, εκτός αν είναι επιτρεπτή η στάθμευση μέσα από ειδική σήμανση,
- πάνω και κάτω από τις γέφυρες, εκτός αν υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι για τον σκοπό αυτόν,
- κοντά σε κυρτές καμπύλες των κλίσεων των οδών, καθώς και σε στροφές με ανεπαρκή ορατότητα για προσπέρασμα,
- σε δρόμους, οι οποίοι είναι χωρισμένοι σε δύο λωρίδες κυκλοφορίας και ειδικότερα κοντά στο εναπομείνον πλάτος της λωρίδας μεταξύ γραμμής και απαγορευτικής γραμμής υπέρβασης,
- κοντά σε φωτεινούς σηματοδότες και πινακίδες με τη σήμανση “stop”,
- σε αυτοκινητοδρόμους και οδούς ταχείας κυκλοφορίας,
- σε σήραγγες,
- σε χώρους στάθμευσης, που προορίζεται για άτομα με μειωμένη κινητικότητα,
- σε χώρους στάθμευσης taxi κ.ά.
Σε περίπτωση παράβασης του ΚΟΚ, επιβάλλεται στον εκάστοτε κάτοχο του οχήματος πρόστιμο, το οποίο μεταβάλλεται αναλόγως της παράβασης και της χρήζουσας, στην περίπτωση αυτήν, ποινής.
Σε ορισμένες περιπτώσεις παράβασης του ΚΟΚ, μάλιστα, την κλήση για την παράβαση λαμβάνει ο υπαίτιος (ιδιοκτήτης του οχήματος) μετά την πάροδο πολλών χρόνων. Τι γίνεται, λοιπόν, σε μια τέτοια περίπτωση;
Καταρχάς, σημαντικό είναι να τονιστεί ότι απουσιάζει η νομοθετική πρόβλεψη σχετικά με τις απαιτήσεις των ΟΤΑ, έτσι εφαρμόζεται αναλογικά ο Ν. 4270/2014 σχετικά με την παραγραφή των απαιτήσεων του Δημοσίου.
Γενικά, οι απαιτήσεις του Δημοσίου, οι οποίες έχουν χρηματικό αντικείμενο και σχετίζονται με την είσπραξη φόρων, τελών, δικαιωμάτων καθώς και εισφορών, έχουν ως χρονικό όριο παραγραφής τα πέντε έτη, τα οποία ξεκινούν να μετρούν από τη λήξη του έτους στο οποίο βεβαιώθηκαν οριστικά. Αναφορικά, όμως, με τις απαιτήσεις που αφορούν τα υπόλοιπα έσοδα, για αυτά ως χρόνος παραγραφής ορίζονται τα 20 έτη από το τέλος του έτους στο οποίο βεβαιώθηκαν. Έτσι, η άρνηση της πληρωμής είναι ανέφικτη να γίνει δεκτή, καθώς οι οδηγοί δεν έχουν το δικαίωμα σε άρνηση της πληρωμής. Εάν η κλήση ληφθεί έπειτα από πολλά χρόνια η παραγραφή, ξεκινά ακριβώς από αυτό το χρονικό σημείο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ν.2696/1999, Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, διαθέσιμος εδώ
- “Κλήση για παράνομη στάθμευση που φτάνει μετά από πολλά χρόνια “, διαθέσιμο εδώ
