Του Νικόλαου-Νεκτάριου Δημητρά,
1814: Υπογράφεται η Συνθήκη της Γάνδης στην ομώνυμη πόλη, λήγοντας τον πόλεμο μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου. Η συνθήκη εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου και υπογράφτηκε με τη μορφή νόμου από τον μετέπειτα βασιλιά Γεώργιο Δ’. Σκοπός της συνθήκης ήταν η ειρήνευση και η αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών όπως ήταν πριν τον πόλεμο. Αν και η συνθήκη υπεγράφη κατά την εν λόγω ημερομηνία αρχικά δεν επέφερε τα αποτελέσματα στα οποία στόχευε, δεδομένου του γεγονότος ότι ο Andrew Jackson και οι δυνάμεις του συνέχιζαν να πολεμούν στη Μάχη της Νέας Ορλεάνης, στην οποία και νίκησαν στις 8 Ιανουαρίου 1815 (δηλαδή μετά την υπογραφή της συνθήκης). Απέκτησε πλήρη ισχύ και εφαρμόστηκε όταν επικυρώθηκε ομόφωνα από τη Γερουσία των Η.Π.Α. στις 17 Φεβρουαρίου του 1815. Έκτοτε ακολούθησαν δύο αιώνες ειρηνικών σχέσεων μεταξύ Η.Π.Α. και Ηνωμένου Βασιλείου με μερικές αψιμαχίες κατά το διάστημα αυτό (όπως η Υπόθεση Trent).
1920: Ο Ενρίκο Καρούζο (Enrico Caruso) δίνει την τελευταία του παράσταση ως Ελεάζαρ στην όπερα του Φρομεντάλ Χαλεβύ Η Εβραία (La Juive). Η πτωτική πορεία της υγείας του ήταν εμφανής από τα τέλη του 1920, μετά την επιστροφή του από μια μακρά περιοδεία στη Βόρεια Αμερική, όπου είχε ταξιδέψει για συναυλίες. Στις 4 Δεκεμβρίου, λίγο πριν την παράσταση του έργου Παλιάτσοι, υπέστη σοβαρό κρυολόγημα και εμφάνισε πόνους στο πλευρό του. Μια μέρα πριν, στις 3 Δεκεμβρίου, στην όπερα Σαμψών και Δαλιδά είχε τραυματιστεί στην πλάτη από έναν πυλώνα που υποτίθεται ότι γκρέμιζε ο Σαμψών. Στις 11 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια της παράστασης L’ elisir d’ amore, υπέστη αιμορραγία και η παράσταση διακόπηκε μετά το τέλος της πρώτης πράξης. Μετά από αυτά τα δυστυχή γεγονότα ήταν λογικό επακόλουθο να σταματήσει να δίνει παραστάσεις και να σταματήσει οριστικά μετά την τελευταία του. Από την ημέρα των Χριστουγέννων ο καλλιτέχνης ούρλιαζε, μη μπορώντας να αντέξει τους πόνους. Υποβλήθηκε συνολικά σε επτά χειρουργικές επεμβάσεις. Τελικά, απεβίωσε στις 2 Αυγούστου 1921 το πρωί εξαιτίας περιτονίτιδας. Το ταριχευμένο σώμα του διατηρήθηκε στη γυάλινη σαρκοφάγο του νεκροταφείου Del Pianto στη Νάπολη, όπου οι άνθρωποι προσκυνούσαν την σωρό του ως το 1929, όταν δηλαδή τα λείψανά του σφραγίστηκαν σε περίτεχνο πέτρινο τάφο.
1953: Ο Jules Gustave René Coty εκλέγεται πρωθυπουργός της Γαλλίας. Είχε σπουδάσει Νομική με εξειδίκευση στο εμπορικό δίκαιο και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Caen. Η πολιτική του δράση ξεκίνησε πολύ νωρίς, με την ενηλικίωσή του, υποστηρίζοντας το φιλελεύθερο-σοσιαλιστικό κόμμα, Parti républicain, radical et radical-socialiste. Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Coty συμμετείχε εθελοντικά στον πόλεμο και πολέμησε στη Μάχη του Verdun. Όταν έθεσε υποψηφιότητα το 1953, θεωρούνταν απίθανο να επιτύχει. Ωστόσο, κατάφερε και κέρδισε τις εκλογές κατά την εν λόγω ημερομηνία και διαδέχθηκε τον Vincent Auriol. Ξεκίνησε την υπηρεσία του ως Πρωθυπουργός στις 16 Ιανουαρίου του 1953. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του ήρθε αντιμέτωπος με ποικίλα προβλήματα, όπως την Επανάσταση της Αλγερίας, τα οποία προσπάθησε να επιλύσει. Με δημοψήφισμα ζήτησε και πέτυχε (με ποσοστό 80% υπέρ του ναι) τη θέσπιση νέου Συντάγματος, εισάγοντας τη χώρα στην Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Marriot Emma, Παγκόσμια Ιστορία (μτφρ. Παπαϊωάννου Τρισεύγενη), Οκτώ, Αθήνα, 2015
- Jackson, Stanley, Caruso. New York: Stein and Day, 1972
- Bolig, John R.Caruso Records: A History and Discography. Denver, Colorado: Mainspring Press, Colorado, 2002
- Mouchon, Jean-Pierre, “Enrico Caruso. 1873–1921. Sa vie et sa voix. Étude psycho-physiologique, physique, phonétique et esthétique”, Académie régionale de chant lyrique, Marseille, France, 1966, 106 p. ill
- Senat.fr, René Coty et le jury d’honneur, διαθέσιμο εδώ
- Daniel Amson, La République du flou, Odile Jacob, 2002, ηλεκτρονικά, διαθέσιμο εδώ
- Britannica.com, René Coty president of France, διαθέσιμο εδώ
