Του Θάνου Κουλουβάκη,
Όταν μου λένε να σε θυμηθώ, το μυαλό μου πάει στα Εξάρχεια τα χειμωνιάτικα βράδια· οραματίζομαι τα κρασιά στο μικρό κουτούκι και τις αγκαλιές στην Καλλιδρομίου. Μετά θυμάμαι τα μάτια σου που κοιτούσαν τις τσιμεντένιες πεδιάδες από το λόφο του Στρέφη, τα φωτάκια της Αθήνας που έμοιαζαν με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και τα παγωμένα χέρια μέσα από την μπλούζα μου.
Θυμάμαι τα αινιγματικά αστεία, τον μονόλογο που δεν ολοκλήρωσες ποτέ -παρ’ όλο που ήξερες πόσο τον γούσταρα- τις ιδέες που δεν προλάβαμε να μοιραστούμε ή να χτίσουμε μαζί κι όλα εκείνα τα όνειρα που δεν μοιραστήκαμε μαζί. Τώρα βγαίνω στους δρόμους της πόλης και καμιά φορά σε βλέπω στους τοίχους ή φέρνω στη μνήμη μου όλα τα απίθανα σημεία που είχαμε εκμεταλλευτεί σεξουαλικά και τα είχαμε διαφθείρει.
Μέσα στην πόλη της σεμνότητας, φέραμε τη διαφθορά των συνειδήσεων. Φέραμε τη φλόγα που θα έκαιγε το τσιμέντο και θα πύρωνε σταματημένες καρδιές. Κι όταν σταματούσαμε να οραματιζόμαστε ή να καίμε, ξαπλώναμε στον καναπέ στο ισόγειο της Καλλιθέας και ανοίγαμε μπουκάλια με κόκκινο κρασί ή ουίσκι, τις μέρες που είχαμε χρήματα για -σχεδόν άσκοπο- ξόδεμα. Κι εγώ σε ερωτευόμουν ολοένα και περισσότερο όταν έβαζες το αγαπημένο σου τραγούδι στο πικ απ· κι εσύ με ερωτευόσουν όταν έκανα παράπονα για την κοινωνία που είχε γίνει αβάσταχτα άσχημη για εμάς και σκεφτόμουν ότι θα μας κατασπαράξει στο λεπτό και θα αφήσει τα κόκαλά μας για λάφυρα.
Ένα βράδυ -μάλλον κάποιο βράδυ του Αυγούστου θα ήταν- αποκοιμηθήκαμε στον καναπέ σου και δεν ξυπνήσαμε μαζί. Εγώ ξύπνησα σε ένα μακρινό μέρος κι εσύ έμεινες στην άκρη της πόλης να ψάχνεις τη σκιά μου. Έμεινες να αναζητάς τα ξεχασμένα βράδια και τις μελωδίες που έβγαζε η κιθάρα τη νύχτα που κάναμε σεξ στο μπαλκόνι ή εκείνη που μου είπες ότι με αγαπάς – ακόμη κι αν δεν ξέραμε τι είναι η αγάπη.
Πλέον, δεν ξέρω τι σκέφτεσαι, όταν διαβάζεις ποίηση, αν έχεις ακόμα το ίδιο αγαπημένο τραγούδι, αν το δέρμα σου μυρίζει ακόμα βανίλια. Δεν ξέρω αν με σκέφτεσαι ποτέ, αν με βλέπεις μέσα στα συνθήματα που γράψαμε παρέα, στους δρόμους που περπατήσαμε και φιλοξένησαν την παρουσία μας με έναν τρόπο τυχαίο – έτσι ακριβώς όπως υφίσταται και η ίδια μας η ύπαρξη· αν όταν ανοίγεις το μπουκάλι φέρνεις δύο ποτήρια αντί για ένα.
Εγώ σκέφτομαι τα ενωμένα χέρια στην ταράτσα εκείνο το καλοκαίρι, τα τσιγάρα που ανταλλάξαμε στο Λυκαβηττό, τα φιλιά στα βραχάκια της Ακρόπολης κι όλα εκείνα τα ταξίδια που δεν κάναμε ποτέ.
