Της Μαρίας Κελεπούρη,
Με φόντο τα ανήσυχα χρόνια πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν η Ελλάδα προσπαθούσε μέσα από εναλλαγές κυβερνήσεων –άσκοπων ή σκόπιμων- να εδραιωθεί στον ευρωπαϊκό χάρτη, η Όλγα Λιάρατζη επιλέγει να εστιάσει σε μια μόνο φιγούρα. Ένα ιστορικό πρόσωπο που, αφήνοντας πίσω την αδιαφορία της οικογένειάς της, μεταβαίνει σε μια άλλη βασιλική οικογένεια, χωρίς, όμως, να δεθεί μαζί της πραγματικά. Η Μαρία Βοναπάρτη, απόγονος του Ναπολέοντα Α΄, υπήρξε το έναυσμα για να ξεδιπλωθεί στο Κονσέρτο για μια πριγκίπισσα, μια συναισθηματικά αποτυπωμένη πτυχή της ιστορίας. Ένα μυθιστόρημα εποχής, όπως συνηθίζει η συγγραφέας του να ονομάζει τα έργα της, που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
Η Όλγα Λιάρατζη, μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, δηλώνει παρούσα σε περισσότερα από ένα λογοτεχνικά είδη, καθώς πέρα από τη μυθιστορηματική της ενασχόληση, έχει δημοσιεύσει διηγήματα και ποιήματα, ορισμένα από τα οποία έχουν βραβευτεί. Απόφοιτος του Τμήματος Αρχαιολογίας και Τέχνης του Α.Π.Θ., έχει παρακολουθήσει μαθήματα Ιστορίας και Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης στο ULB, ενώ ως φιλόλογος στη Δημόσια Εκπαίδευση ανέλαβε την ευθύνη των προγραμμάτων ανταλλαγής μαθητών εντός των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στις γραμμές της ιστορίας ήταν 12 Δεκεμβρίου του 1907, όταν μετά την ολοκλήρωση της γαμήλιας τελετής, η Μαρία Βοναπάρτη έφερε πλέον επίσημα τον τίτλο «Πριγκίπισσα Γεωργίου Μαρία». Στον μυθοπλαστικό κόσμο ήταν άνοιξη, όταν με τον σύζυγό της πλέον, Πρίγκιπα Γεώργιο, επισκέφτηκαν τα βασιλικά ανάκτορα στο Τατόι, όπου γνώρισε έναν νεαρό σταβλίτη, τον Μάρκο Αυγερινό. Μια συνάντηση που θα αποτελούσε την αφετηρία ενός έρωτα, κρυφού αρχικά, για τον Μάρκο και μιας ξέγνοιαστης διαφυγής από τη μοναχική πραγματικότητα για την πριγκίπισσα.
Το βιβλίο αποτελεί κατά κάποιο τρόπο προέκταση ενός μέρους της ζωής της. Η Μαρία Βοναπάρτη ακολούθησε τις επιταγές που πρόσταζε η θέση της. Συμβιβάστηκε με τη μοίρα της, βυθίζοντας τον εαυτό της στην ουσιαστική μοναξιά. Ωστόσο, δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται για τα πολιτικά πράγματα και τις ανάγκες του λαού, ενώ οι πνευματικές της ανησυχίες εκδηλώθηκαν τελικά ως ενδιαφέρον για την εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχολογίας, πράγμα που τη συνέδεσε στενά με τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Τα αληθινά γεγονότα πλέκονται με τις μυθοπλαστικές δημιουργίες, συνθέτοντας όχι μια μυθιστορηματική βιογραφία, αλλά ένα ζωντανά περιγραφικό έργο.
Ο μυθιστορηματικός φακός στρέφεται εξίσου και στον νεαρό βιολιστή Μάρκο, που άλλωστε γίνεται κομμάτι της νέας καθημερινότητας της Μαρίας. Οι μελωδίες του γεμάτου όνειρα νέου μαγεύουν και εμπνέουν την πριγκίπισσα, που πιστεύει στις δυνατότητές του και γίνεται αρωγός της προσωπικής του προσπάθειας να γίνει ένας σπουδαίος μουσικός. Ο Μάρκος ποτέ δεν ξεχνά τη μεγαλοψυχία της, δεν είναι ικανός να την προδώσει, εκείνη, που δεν υπήρξε μόνο η ευεργέτισσά του, αλλά και ο πόθος του για πολλά χρόνια. Την είχε εξιδανικεύσει, την ένιωθε τόσο κοντά του, μα ταυτόχρονα περιβεβλημένη με όλα αυτά τα απρόσιτα «πρέπει», που τον εμπόδιζαν να την προσπελάσει.
Ο Μάρκος Αυγερινός δεν καλείται να διαχειριστεί μόνο τη δύναμη που του ασκεί ένας έρωτας που δε μπορεί να ευοδωθεί, αλλά, ακόμη, τη μοναξιά που ο ίδιος αντιτάσσει στη γοητεία του Παρισιού. Ενώ η καριέρα του προχωρά με σταθερά βήματα, εκείνος ως ένας ρομαντικός ήρωας, ακροβατεί ανάμεσα στην ανεκπλήρωτη επιθυμία και στην υπόσχεση για μια νέα αρχή, που προσωποποιείται στην όψη της Λητούς. Η ανακάλυψη της εθνικής του ταυτότητας, όταν μαθαίνει την πραγματική καταγωγή του πατέρα του, έρχεται να εντείνει τον εσωτερικό διχασμό. Μόνος απέναντι σε συναισθήματα που παλεύουν να κυριαρχήσουν στην καρδιά του, στις ιστορικές εξελίξεις που τρέχουν με γοργούς ρυθμούς και προσπαθώντας να ισορροπεί μέσα σε όλα, για να διατηρήσει την ομαλότητα στις οικογενειακές και προσωπικές του σχέσεις, παρασέρνεται ο ίδιος στο κονσέρτο που χαρίζει με μαεστρία με το βιολί του. Είναι σαν ένα σόλο μουσικό όργανο που αντιπαραβάλλεται με μια ορχήστρα.
Ενώ οι ήρωες κινούνται στις παρυφές της ιστορίας, η οποία μπορεί να μην κατέχει τον πρώτο ρόλο, αλλά δεν υποβαθμίζεται, αντιθέτως ιστορικές πληροφορίες και προσωπικότητες αναδύονται αντικειμενικά μέσα από συζητήσεις, ο μυθιστορηματικός χώρος διαγράφει δύο κύκλους. Από τη μια, η Αθήνα με τις παιδικές αναμνήσεις και την έλξη που ασκεί το ελληνικό τοπίο, τώρα πια έρμαιο των πολιτικών συγκρούσεων, κι από την άλλη, το Παρίσι. Ένας τόπος-κράμμα των προσδοκιών και της εκπλήρωσης των ονείρων, που γεννήθηκαν και σμιλεύτηκαν στην ελληνική πρωτεύουσα. Ο χρόνος που αφιέρωσε τόσο η Μαρία όσο και ο Μάρκος σ’ αυτά τα δύο μέρη είναι ένα ακόμη στοιχείο που τους συνδέει.
Άλλοτε ο αναγνώστης διακρίνει στο βάθος τα βασιλικά ανάκτορα κι άλλοτε περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού. Πάντοτε, όμως, τον συνοδεύει ο γλυκός ήχος ενός βιολιού. Έτσι, το βιβλίο δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που εγείρει περισσότερες από μία αισθήσεις, καταφέρνοντας να πλάσει έναν δικό του κόσμο. Έναν κόσμο είτε συναισθηματικό είτε πραγματικό, μα σίγουρα γοητευτικό.
