Της Ρένας Δανατζή,
Στο debate του ΚΙΝΑΛ – πλην όλων των άλλων – ακούστηκε κάτι πολύ ουσιώδες και βαθύ από τον Παύλο Χρηστίδη, ο οποίος τόνισε πως οι νέοι στη χώρα μας πλέον δεν ονειρεύονται. Εξηγώντας παρακάτω πως ο μέσος νέος Έλληνας πολίτης στην πραγματικότητα εργάζεται για να επιβιώσει, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε δικαίωμα στα όνειρα και στους στόχους. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη τοποθέτηση αποτελεί μία ωμή πραγματικότητα η οποία ταλαιπωρεί εκατοντάδες χιλιάδες νέους, οι οποίοι δεν βρίσκουν καμία χείρα βοηθείας από το κράτος.
Ο μέσος νέος Έλληνας εργάζεται περισσότερες από 8 ώρες την ημέρα για λιγότερα από 700€, την ίδια στιγμή που τα έξοδα επιβίωσης στη χώρα είναι υπερβολικά υψηλά, ενώ παράλληλα τα ασφαλιστικά ταμεία και το κράτος πρόνοιας καταρρέουν, προσφέροντας ελάχιστες πλέον υπηρεσίες στον πολίτη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι νέοι να αποκτούν σχέσεις εξάρτησης από τους γονείς τους, την οικονομική βοήθεια των οποίων χρειάζονται. Πέραν τούτου, όμως, το πιο ουσιαστικό και θεωρώ το πιο μακροπρόθεσμο πρόβλημα είναι πως οι νέοι έχουν χάσει το κίνητρο για προσωπική εξέλιξη.
Δεν βρίσκουν κανέναν λόγω να σπουδάσουν, να μάθουν ξένες γλώσσες, να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους, εφόσον πρώτον αδυνατούν να καλύψουν οικονομικά αυτές τις περιπτώσεις και δεύτερον, διακρίνουν ένα εργασιακό περιβάλλον πολύ φτωχό – για λίγους, το οποίο δεν είναι διατεθειμένο στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων να ανταμείψει αυτήν την προσπάθεια ή ακόμα καλύτερα να δώσει κίνητρα στον εργαζόμενο να προοδεύσει, να εμπλουτίζει διαρκώς το βιογραφικό του και να εξελίσσεται.
Διακρίνουμε, δηλαδή, εργαζομένους με βαλτωμένο επίπεδο γνώσεων, που με εργαλειακές- «φασόν» γνώσεις, οι οποίες απλά διευκολύνουν την καθημερινότητα στην εργασία τους και εξασφαλίζουν το πολύ χαμηλό μεν απαραίτητο για τη διαβίωσή τους δε μηνιαίο εισόδημα. Υπάρχουν, φυσικά, και οι ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις – και είναι πολλές – μαύρης εργασίας, απλήρωτων υπερωριών, ανασφάλιστων νέων ανθρώπων που εργάζονται σκληρά για πολύ χαμηλά εισοδήματα, τα οποία περισσότερο μοιάζουν με χαρτζιλίκι.
Είναι πολλοί όσοι υποστηρίζουν πως οι νέοι είναι τεμπέληδες, ανειδίκευτοι, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και προσπαθούν λίγο, επιθυμώντας να λάβουν το «πολύ» και να φτάσουν ξεκούραστα και εύκολα στα υψηλά αμειβόμενα εργασιακά στρώματα. Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι· οι νέοι δεν έχουν περιθώρια. Έχουν μείνει δεμένοι πίσω, παλεύοντας κάθε μέρα να κρατήσουν τις δουλειές τους για να επιβιώσουν. Δεν έχουν χρόνο και χρήματα για να εξελιχθούν.
Δεν απαιτεί κανείς – και δεν θα ήταν υγιές να απαιτεί – κυβερνήσεις που δίνουν επιδόματα σε νέους, που τους χαρίζουν αστεία ποσά για να συμπληρώνουν το ενοίκιό τους. Επιθυμούμε και αναμένουμε υποστηρικτικές κυβερνήσεις και πολιτικά προγράμματα. Πολιτικές που χρηματοδοτούν μέρος των επιπλέον σπουδών, που θέτουν όριο σε ενοίκια, που επιβραβεύουν τους ανθρώπους που βελτιώνουν τις δεξιότητές τους. Με όρια, με προϋποθέσεις και όχι με τον τραγελαφικό τρόπο που συμβαίνει – όταν συμβαίνει – αυτή τη στιγμή.
