Του Ανδρέα Βλάχου,
Το έτος είναι 2000 και στις τηλεοράσεις εκατοντάδων σπιτιών στις Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται να κάνει το ντεμπούτο του ένα anime, το οποίο θα αποτελούσε σταθμό στη ζωή πολλών εφήβων και μεγάλων και θα έθετε τις βάσεις για ένα πιο ώριμο είδος επιστημονικής φαντασίας στα κινούμενα σχέδια και όχι μόνο. Το όνομα αυτού, “Cowboy Bebop”. Η σειρά αποτελεί μία ιαπωνικής παραγωγής περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που εκτυλίσσεται στο μέλλον και έχει έντονα στοιχεία αμερικανικών ταινιών νεο-νουάρ και ταινιών western. Με άλλα λόγια, είναι μία ιαπωνική σειρά, η οποία όμως απευθύνεται και σε ένα ευρύ δυτικό κοινό. Δημιουργός της είναι ο Χατζίμε Γιατότε, ενώ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και στο όλο εγχείρημα αυτή η σειρά να γίνει πραγματικότητα, έπαιξαν οι Σινιχίρο Γουατανάμπε, ως σκηνοθέτης, ο Κέικο Νομβουμότο ως συντάκτης και η Γιόκο Κάννο, η οποία ανέλαβε τη μουσική επένδυση της σειράς.
Τα είκοσι έξι επεισόδια της σειράς έχουν οριστεί στο μακρινό μέλλον του 2071, όπου οι θεατές παρακολουθούν και ενσωματώνονται στην καθημερινότητα ενός ταξιδιωτικού πληρώματος κυνηγών επικηρυγμένων στο διαστημόπλοιό τους, ονόματι Bebop. Σ’ αυτά τα επεισόδια, ακολουθούμε μια συνεχόμενη ιστορία, στην οποία συνήθως παρεμβάλλονται μικρότερες, οι οποίες λειτουργούν ως επεξηγηματικά εργαλεία για τους τέσσερεις βασικούς χαρακτήρες, τον Σπάικ, τον Τζετ, τη Φαίη και τον Εντ, ενώ ο βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Σπάικ. Ο τόνος της σειράς, όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης της, σε συνέντευξη τύπου το 2013, αποτελείται από 80% σοβαρότητα και 20% χιουμοριστικές πινελιές και αυτό γίνεται αντιληπτό από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Η σειρά, άλλωστε, βασίζεται σε θεματικές όπως η κατάθλιψη και η πλήξη, η εύρεση ταυτότητας, η συμφιλίωση με τον θάνατο, η μοναξιά, καθώς και η ανικανότητα των ανθρώπων να ξεφύγουν από το παρελθόν τους. Θεματικές οι οποίες απευθύνονται κυρίως σε ένα πιο ώριμο τηλεοπτικό κοινό, κάτι το οποίο ήταν πρωτότυπο για εκείνη την εποχή για τις σειρές κινουμένων σχεδίων. Η σειρά γνώρισε απίστευτη ακροαματικότητα και αγαπήθηκε τόσο από κριτικούς όσο και από το τηλεοπτικό κοινό, που την επαινούσε για τον τρόπο που συγχέει σοβαρές θεματικές ενηλίκων, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί το πνεύμα και το χιούμορ της, προφέροντας έναν μοναδικό συνδυασμό πνευματικότητας και διασκέδασης.
Έτσι, είκοσι χρόνια μετά την κυκλοφορία της, η πολύ αγαπημένη σειρά αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας νέας τηλεοπτικής σειράς live-action, με το Netflix να αναλαμβάνει τα ηνία, μιας και η εταιρία – κολοσσός έχει ανάλογη εμπειρία στο παρελθόν με το να προσπαθεί να ανακατασκευάσει ιαπωνικές σειρές κινουμένων σχεδίων σε σειρές ζωντανής δράσης. Τώρα, λοιπόν, μετά από μήνες υποψιών και αρκετών διφορούμενων απόψεων, το “Cowboy Bebop” έφτασε στις οθόνες μας. Άξιζε, όμως, η αναμονή;
Η πλοκή της σειράς του Netflix ακολουθεί επακριβώς τα ίδια αφηγηματικά βήματα με τη σειρά κινουμένων σχεδίων. Τώρα, όμως, στο πιλοτήριο κάθεται ο Κρίστοφερ Γιόστ, με τους Άλεξ Γκαρσία Λόπεζ και Μίχαελ Κάτλμαν να αναλαμβάνουν τη σκηνοθεσία των δέκα επεισοδίων. Άξιο αναφοράς αποτελεί και η επιστροφή της αρχικής συνθέτριας της σειράς κινουμένων σχεδίων, Γιόκο Κάννο, η οποία παρείχε το μουσικό υπόβαθρο της σειράς. Στη σειρά πρωταγωνιστούν ο Τζον Τσο ως Σπάικ Σπίγκελ, ο Μουσταφά Σακίρ ως Τζετ, η Ντανιέλα Πινέντα ως Φαίη Βαλεντάιν, ο Άλεξ Χάσελ ως Βίσιους και η Έλενα Σατίν που υποδύεται την Τζούλια.
Ο ρυθμός της σειράς καθώς και ο τρόπος αφήγησης της ιστορίας μοιάζει αρκετά με αυτούς της αρχικής μορφής του 1998. Η ιστορία αφορά τα μέρη του πληρώματος του Bebop καθώς οι δρόμοι τους συγκλίνουν με αυτούς της σατανικής οργάνωσης του Συνδικάτου του Κόκκινου Δράκου και τις ενδιάμεσες περιπέτειες τους στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν ως κυνηγοί επικηρυγμένων. Η διαφορά εδώ, όμως, έγκειται στη διάρκεια και την αποτελεσματικότητα της αφήγησης. Αυτό γίνεται αντιληπτό καθώς στη σειρά κινουμένων σχεδίων κάθε επεισόδιο διαρκούσε το πολύ μισή ώρα με κάθε ιστορία να αποτελεί ένα αυτοτελές κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου που εμφανιζόταν σιγά-σιγά στο θεατή. Αντιθέτως, εδώ, κάθε επεισόδιο διαρκεί σχεδόν μια ώρα, με αποτέλεσμα κάθε αποκλίνουσα, από την αρχική, ιστορία να εκλαμβάνεται ως αγγαρεία από τους θεατές, καθώς διαρκεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε, για τον λόγο ότι πρέπει να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος του επεισοδίου, ώστε να προβληθούν δέκα επεισόδια στον αριθμό. Έτσι, ο θεατής αρχίζει να χάνει το ενδιαφέρον του από την κεντρική ιστορία καθώς και να ξεχνάει βασικά γεγονότα, νιώθοντας χαμένος όσο εκτυλίσσεται η πλοκή.
Άλλο ένα πράγμα που εύκολα μπορεί να ξεχάσει ο θεατής είναι και μερικούς από τους κεντρικούς χαρακτήρες όπως ο Βίσιους, η Φαίη και η Τζούλια. Σε αντίθεση με τον Τζετ και τον Σπάικ, αυτοί οι τρεις αποτελούν τις μεγαλύτερες αποκλείσεις της σειράς του Netflix από το πρωτότυπο, και ενώ φαίνεται να υπήρχαν καλές προοπτικές, ώστε να δοθούν περεταίρω πληροφορίες για τους χαρακτήρες, κυρίως του Βίσιους, οι προσπάθειες αυτές χάνονται σε μέτριους δυναμικά διαλόγους που μετατρέπουν τους χαρακτήρες αυτούς σε καρικατούρες αποκόβοντας έτσι συναισθηματικά τον θεατή από εκείνους. Γενικότερα, όλη η σειρά δίνει την εντύπωση ότι αποκλίνει επιτηδευμένα από τις θεματικές του αρχικού υλικού καθώς εδώ κυριαρχεί το κωμικό στοιχείο με διάσπαρτες στιγμές σοβαροφάνειας.
Παρόλα αυτά, θα ήταν άδικο να χαρακτηριστεί η σειρά ολοκληρωτικά με ένα αρνητικό πρόσημο. Κι αυτό, διότι κάνει μία αξιοπρεπή προσπάθεια να προσεγγίσει το «φαίνεσθαι» της αρχικής σειράς και σε πολλές περιπτώσεις το καταφέρνει με το να αναπαράγει ακριβείς σκηνές από την ίδια, να σε εισαγάγει σε ένα απόκοσμο, αλλά και ταυτόχρονα γνώριμο περιβάλλον, με τα νέο νουάρ και καομπόικα στοιχεία του. Προς το συμφέρον της σειράς λειτουργούν και οι δύο κύριοι χαρακτήρες του Σπάικ και του Τζετ. Ο Τζον Τσο καταφέρνει να αποδώσει με απίστευτη φυσικότητα την κινησιολογία και τη χαλαρότητα που χαρακτηρίζει τον Σπάικ, συνδυάζοντας άψογα την αντιδραστική συμπεριφορά του χαρακτήρα του με την υποβόσκουσα θλίψη για το σκοτεινό του παρελθόν και της καρμικής επίδρασης που αυτό έχει στη συμπεριφορά του.
Ενώ η σειρά αποκτά κάποιες ελευθερίες με τον χαρακτήρα του Τζετ, κάνοντάς τον πλέον οικογενειάρχη, που αντιμετωπίζει προβλήματα σύγχρονου χωρισμένου πατέρα, η χαρισματικότητα του Μουσταφά Σακίρ, σώζει τον χαρακτήρα που ακροβατεί στα όρια του συμπαθητικού και του «κλισέ». Παράλληλα, αποδίδει την καχύποπτη φύση του χαρακτήρα στο γεγονός ότι είναι ένας πρώην αστυνομικός που έχασε την εμπιστοσύνη στην προηγούμενη ζωή του, καταλήγοντας κυνικός απέναντι στη νέα του ζωή ως κυνηγός επικηρυγμένων. Η δυναμική αυτών των δύο αποτελεί και τον συναισθηματικό κρίκο της σειράς, ενώ η χημεία μεταξύ του Τσο και του Σακίρ προσομοιάζει σε μεγάλο βαθμό σ’ εκείνη του Σπάικ και του Τζετ με τρόπο οργανικό.
Εν κατακλείδι, το Netflix’s “Cowboy Bebop”, είναι μία φιλότιμη προσπάθεια αναπαραγωγής ενός κλασικού αγαπημένου κινουμένου σχεδίου, η οποία, όμως, καταλήγει να χάνει τα βήματά της και εν τέλει τον σκοπό της, ώστε να αφηγηθεί αξιόλογα την ιστορία που επέλεξε να πει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- 10 Ways Cowboy Bebop Influenced Anime Forever, cbr.com, διαθέσιμο εδώ
- Otakon 2013: Press Conference and Public Q&A With Director Shinichiro Watanabe, animesuperhero.com, διαθέσιμο εδώ
- Cowboy Bebop turns a classic anime into a Saturday morning cartoon, polygon.com, διαθέσιμο εδώ
- Netflix’s insane new sci-fi action series is stirring so much controversy, msn.com, διαθέσιμο εδώ
