Της Μαντώς Μανώλη,
Κι αν έχουμε μήνες να δούμε καραντίνα, τα αποτελέσματα του παρελθόντος (;) εγκλεισμού τα βλέπουμε ακόμα μπροστά μας. Μόνοι μας ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν για τόσο καιρό που μάλλον ενσωματώσαμε πια αυτήν τη μοναξιά και συνηθίσαμε να ζούμε με την ατομικότητά μας.
Στις συγκοινωνίες σκύβουμε το κεφάλι και χαζεύουμε στο κινητό μας όσο δύο κυρίες μαλώνουν για την τελευταία άδεια θέση ή όσο βιάζεται μία συνεπιβάτριά μας στο μετρό της Ομόνοιας. Στη δουλειά μας κοιτάμε από την άλλη όσο καταπιέζεται ο συνάδελφός μας, γιατί εμείς κατέχουμε μία ελαφρώς καλύτερη θέση. Ή συνεχίζουμε τη δουλειά μας και προσπερνάμε βιαστικά ένα 8χρονο κοριτσάκι που κείτεται νεκρό δίπλα μας.
Τώρα, οι ίδιοι τηλεοπτικοί παράγοντες που ρώταγαν τι έκανε το 15χρονο στα Εξάρχεια, ρωτάνε τι έκανε το 8χρονο στο εργοστάσιο, αλλά ας μη σπαταλήσουμε ούτε αράδα γι’ αυτούς. Το ζήτημα είναι να εντοπίσουμε τους πραγματικά υπεύθυνους, όχι μόνο στην αναζήτηση εκδικητικής δικαιοσύνης αλλά και χάριν της περαιτέρω αποτροπής αυτών των εγκλημάτων.
Στην περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αφού τον αναφέραμε και πλησιάζει η επέτειος των 13 χρόνων από τη δολοφονία του, καθήκον μας είναι και τώρα να αναζητούμε τους πραγματικά υπεύθυνους του χαμού του πέρα από τον άμεσο αυτουργό. Ο Αλέξης δεν «έφυγε» εξαιτίας ενός ατόμου, αλλά εξαιτίας ενός συστήματος, που δεν είναι άλλο από το κρατικό σύστημα καταστολής. Πρόκειται για ένα σύστημα που ορισμένες φορές χρησιμοποιεί τη βία και την τρομοκρατία με στόχο την καταπίεση των λαϊκών στρωμάτων και τη διατήρηση των σχέσεων εξουσίας ως έχουν. Στοχεύει στην εξομάλυνση των αντικανονικών στοιχείων, αυτών που δύσκολα ενσωματώνονται και δύσκολα εξουσιάζονται, είτε με τη στοχοποίησή τους είτε με την άμεση εξόντωσή τους. Όπως δεν σκότωσε ένα άτομο τον Αλέξη, αλλά ένα σύστημα, έτσι το σύστημα δεν σκότωσε μόνο τον Αλέξη. Προσπάθησε να πλήξει την αντιδραστικότητα ολόκληρης της νεολαίας, αφήνοντας αιματηρή παρακαταθήκη σε όποιον εξεγείρεται, είτε αυτό συμβαίνει αυθόρμητα είτε προκύπτει από οργάνωση και πολιτική συγκρότηση. Ενίσχυσε την κουλτούρα του ψεύτικου και φοβικού «σεβασμού» προς τα όργανα καταστολής, μίας τρομοκρατημένης υποταγής. Ή έστω αυτό επιχείρησε. Αντίθετα, δημιούργησε κίνημα.
Η δολοφονία της μικρής Όλγας μπορεί να μην ήταν κρατική και να μην αποτελεί πολιτικό γεγονός, είναι όμως απόρροια της γενικότερης κοινωνικής κρίσης και όχι άλλη μία τυχαία τραγωδία που μπορεί να ξεχαστεί. Το κορίτσι δεν το σκότωσαν 1-2 άτομα, ούτε μόνο οι περαστικοί υπάλληλοι, μα ούτε καν το ανθρωποειδές που την κλώτσησε να δει αν θα σαλέψει. Εκτός κι αν πιστέψουμε στη διαβολική σύμπτωση ότι πρόκειται για ατομικό χαρακτηριστικό όλων αυτών που πέρασαν και δεν νοιάστηκαν καθόλου, το σκότωσε η αδιαφορία μίας ολόκληρης γενιάς.
Το πώς προκλήθηκε αυτός ο ατομικισμός και το πώς προωθείται συστημικά και στέκεται εμπόδιο στη συλλογικότητα και τη συσπείρωση του λαού, το ζήτημα του όλο και πιο έντονου οριζόντιου καταμερισμού της εργασίας, αυτά είναι σίγουρα θέματα μεγάλης κουβέντας. Εύκολα όμως μπορούμε να καταλάβουμε από τώρα πως ο χώρος που εμφανίστηκε αυτή η εγκληματική αδιαφορία καθόλου τυχαίος δεν είναι. Στο εργοστάσιο· χρόνιο σύμβολο της εξαντλητικής εργασίας και καταπίεσης, της εντατικοποίησης της εργασίας, των μηχανών που ποτέ δε σταματούν να πάρουν ανάσα, των εξαντλητικών ωραρίων χωρίς διάλειμμα. Φυσικά και θα γινόταν σκηνή εγκλήματος. Ούτε ο χρόνος όμως μπορεί να θεωρηθεί τυχαίος, πολλώ δε μάλλον όσο ισχύει ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη που μέτρησε ήδη έναν νεκρό λιμενεργάτη και συνεχίζει να εξαθλιώνει και να εξαντλεί τους εργαζομένους, εξατομικεύοντας τους όλο και περισσότερο, δημιουργώντας ρομπότ στους χώρους εργασίας που πραγματώνουν μηχανικές αυτόματες κινήσεις. Φυσικά και αυτοί οι άνθρωποι δε θα σήκωναν λεπτό το κεφάλι τους να ασχοληθούν με ένα εγκλωβισμένο παιδάκι. Όλα αυτά συνυπάρχουν σε συνδυασμό με τα επικίνδυνα κατακάθια που μας αφήνει η πρόσφατη απομόνωση μας λόγω της πανδημίας, που αναφέραμε ήδη.
Ο Σιδηρόπουλος τραγουδούσε: «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Δεν είναι κρυφό πως βρισκόμαστε εν μέσω κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής, αφού οι άρχοντες αυτού του τόπου έχουν αποδείξει πολλές φορές εις βάρος ποιων τη διαχειρίζονται, ας στρέψουμε και εμείς τα μάτια μας, πριν να είναι αργά, στην ελπίδα, στη νεολαία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Κερατσίνι: Υπάλληλοι περνούσαν δίπλα από την εγκλωβισμένη 8χρονη και δεν έκαναν τίποτα- Βίντεο ντοκουμέντο, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
- Παύλος Σιδηρόπουλος – Κάποτε θα ΄ρθουν να σου πουν, youtube.com, διαθέσιμο εδώ
