Του Θάνου Κουλουβάκη,
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές μεταβολές, οι οποίες θεωρώ ότι – σε ένα βαθμό – προβληματίζουν τους περισσότερους και τις περισσότερες από εμάς. Οι καραντίνες, αναμφίβολα, έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτές τις μεταβολές, καθότι αναπόφευκτα η ζωή μας υπέστη αλλαγές εντός τους. Αν φέρουμε στη μνήμη μας τι περάσαμε τα προηγούμενα χρόνια και εξετάσουμε αυτές τις αλλαγές στις οποίες αναφέρομαι, θα διακρίνουμε με μεγάλη ευκολία ότι η καθημερινότητα δεν είχε καμία σχέση με την καθημερινότητα που είχαμε πριν ξεσπάσει η πανδημία.
Κυριότερα, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι αυτές οι αλλαγές έγιναν ραγδαία και απρόσμενα και μας άφησαν άναυδους να προσπαθούμε να διαμορφώσουμε έναν καινούργιο τρόπο ζωής εντός τους. Κι αυτό έγινε σαφώς ασυναίσθητα και κάπως βεβιασμένα· όμως, εν τέλει έγινε. Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια κληθήκαμε να μάθουμε να υπάρχουμε ξανά – δίχως να το θέλουμε – και να καλύπτουμε όλες μας τις ανάγκες με τα νέα δεδομένα.
Το εν λόγω άρθρο δεν έχει σκοπό να σας παρουσιάσει όσα ήδη ξέρετε σχετικά με τις καραντίνες που όλες και όλοι βιώσαμε. Ούτε είχα σκοπό να αναβιώσουμε παρέα όσα περάσαμε πριν από μερικούς μήνες – δίχως βέβαια να γνωρίζω αν θα κληθούμε να περάσουμε τα ίδια για μία ακόμη φορά. Στο άρθρο αυτό ήθελα να θίξω πώς οι κοινωνικές μας επαφές επηρεάστηκαν λόγω αυτών των καταστάσεων· και θεωρώ πως αυτή η αρκετά μεγάλη εισαγωγή ήταν ένας τρόπος να επαναφέρω στη μνήμη μας όλα τα προαναφερθέντα για να αντιληφθούμε μόνοι και μόνες τις αλλαγές.
Διότι τα πάντα στον τρόπο που κοινωνικοποιούμασταν άλλαξαν. Τα μέρη που βρισκόμασταν, ο τρόπος και τα μέσα που χρησιμοποιούσαμε για να επικοινωνούμε, ακόμη και ο τρόπος που φλερτάραμε. Η απορία μου, λοιπόν, είναι η εξής και -ειλικρινά- δεν έχω βρει απάντηση ακόμη. Πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε; Έχουμε, αλήθεια, επανέλθει στην κανονικότατα; Έχουμε θυμηθεί πραγματικά πώς είναι να ζούμε χωρίς φόβο, να αγκαλιάζουμε χωρίς φόβο, να ερωτευόμαστε χωρίς φόβο και εν γένει να υπάρχουμε χωρίς φόβο;
Αν η απάντηση που δίνετε εσείς είναι ναι, τότε μάλλον ζούμε σε άλλο πλανήτη. Διότι εγώ βλέπω ακόμη το φόβο να υφίσταται. Σίγουρα δεν είναι τόσο έντονος, αλλά είναι εδώ. Και απορώ… Μέσα στα έντονα συναισθήματα χωράει ο φόβος; Στον έρωτα χωράει φόβος; Κι αν ναι, τότε μήπως ο έρωτας χάνει την ουσία του;
Δεν γράφω για να παροτρύνω κανέναν να μην προσέχει τον ιό· να μην φροντίζει για την ασφάλεια του εαυτού του και των ανθρώπων που αγαπά. Διότι ξέρω πολύ καλά πόσο επικίνδυνος είναι. Απλώς προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν μου είναι εύκολο.
