Της Αγγελικής Κόκκαλη,
1831: Το Εκουαδόρ και η Βενεζουέλα αποσχίζονται από τη Μεγάλη Κολομβία. Η τελευταία απαρτιζόταν από τα σημερινά κράτη του Παναμά, του Εκουαδόρ, της Βενεζουέλας, της Κολομβίας, καθώς και από τμήματα του Περού και της Βραζιλίας. Σχηματίστηκε το 1819, έπειτα από την επιτυχή ένωση των δυνάμεων που πολέμησαν κατά των Ισπανών στη Μάχη της Μπογιακά (1819) και του Καραβόβο (1821). Νικητής από τους πολέμους της Λατινικής Αμερικής στέφτηκε ο στρατηγός Σιμόν Μπολίβαρ, ο μετέπειτα πρόεδρος της Μεγάλης Κολομβίας. Ο Μπολίβαρ ονειρευόταν να σχηματίσει μια ομοσπονδιακή δύναμη στο πρότυπο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Εχθροί του φεντεραλιστικού οράματός του στέκονταν οι αυτονομιστές, που επιθυμούσαν έναν πιο φιλελεύθερο τρόπο διακυβέρνησης. Εκείνοι εκμεταλλεύτηκαν οικονομικές δυσχέρειες και συνοριακές έριδες, για να αμφισβητήσουν την παγίωση της ένωσης. Η κατάσταση εκτραχύνθηκε το 1828, όποτε και ο Μπολίβαρ αυτοανακηρύχθηκε δικτάτορας, ένα προσωρινό, κατ’ εκείνον μέτρο, που στόχευε στη διάσωση της Δημοκρατίας. Βέβαια, η απόφασή του δε χαιρετήθηκε από τον λαό, ο οποίος με την υποστήριξη των αντιπάλων του, εξεγέρθηκε. Η πίεση από τα Κογκρέσο της Βενεζουέλας και του Εκουαδόρ αυξήθηκε, ενώ οι συζητήσεις περί αποσχίσεως από τη Μεγάλη Κολομβία ξεκίνησαν το 1830. Την επόμενη χρονιά, τη θέση της άλλοτε Μεγάλης Κολομβίας πήραν η Νέα Γρανάδα (σημερινή Κολομβία και Παναμάς), η Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ.
1869: Πραγματοποιήθηκαν τα επίσημα εγκαίνια της Διώρυγας του Σουέζ με ταυτόχρονη έναρξη της ναυσιπλοΐας. Στην τελετή 6.000 καλεσμένων βρέθηκαν ο χεδίβης Ισμαήλ της Αιγύπτου, η αυτοκράτειρα Ευγενία, σύζυγος του Ναπολέοντα Γ΄, καθώς και μονάρχες διαφόρων δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων. Η ένωση των δύο θαλασσών εορτάστηκε με τη διέλευση 77 πλοίων. To πολυδάπανο εγχείρημα, το οποίο βασίστηκε σε γαλλικές και αιγυπτιακές μετοχές, ξεκίνησε το 1854, έπειτα από πρόταση του Γάλλου μηχανικού Φερδινάνδου Λεσσέψ. Βέβαια, η ιδέα ήταν κάθε άλλο παρά καινούρια· προσπάθειες – επιτυχείς κι ανεπιτυχείς – είχαν γίνει στο παρελθόν, ξεκινώντας από την εποχή του Φαραώ Σέσωστρις Γ΄. Ωστόσο, μέχρι τα μέσα του 1850, κανένα ευρωπαϊκό ή οθωμανικό σχέδιο δε φαινόταν υλοποιήσιμο. Το 1856 ιδρύθηκε η Εταιρεία της Διώρυγας του Σουέζ, η οποία ανέλαβε τη κατασκευή. Εντούτοις, οι εργασιακές διαμάχες, οι καιρικές συνθήκες, καθώς και μια επιδημία χολέρας, επιβράδυναν την ολοκλήρωσή της, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 1869. Αξίζει να σημειωθεί πως το αρχικό βάθος του ισθμού δεν ήταν μεγάλο, με αποτέλεσμα το 1870 να καταγραφούν μόλις 426 μετακινήσεις. Το 1875, η Βρετανία εξαγόρασε το αιγυπτιακό μερίδιο της Εταιρείας της Διώρυγας του Σουέζ και την επόμενη χρονιά ξεκίνησαν σημαντικές βελτιώσεις για τη διευκόλυνση των μετακινήσεων. Έκτοτε, η διώρυγα αποτέλεσε δίοδο για την περαιτέρω διείσδυση της Ευρώπης στα οικονομικά της Ανατολικής Μεσόγειου και του Ειρηνικού Ωκεανού.
1878: Πρώτη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Ουμβέρτου Α΄ της Ιταλίας από έναν αναρχικό, ο οποίος ήταν οπλισμένος με μαχαίρι. Ο βασιλιάς είχε διαδεχτεί στον θρόνο τον πατέρα του, Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄, στις αρχές του χρόνου και βρισκόταν σε περιοδεία σε ολόκληρο το βασίλειο. Όταν έφτασε στη Νάπολη, συνοδευόμενος από τη βασίλισσα Μαργαρίτα και τον πρωθυπουργό Μπενεντέτο Καϊρόλι, δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι από ένα νεαρό “terrorista”, ονόματι Τζιοβάνι Πασσαννάντε. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, αφότου μαχαίρωσε τον μονάρχη, φώναξε: «Να ζήσει ο Ορσίνι! Να ζήσει η Οικουμενική Δημοκρατία!» – αποδίδοντας, έτσι, φόρο τιμής στον Ορσίνι, που προσπάθησε να σκοτώσει τον Ναπολέοντα Γ΄. Από την επίθεση βαριά τραυματισμένος εξήλθε ο Καϊρόλι, ο οποίος προσπάθησε να υπερασπιστεί τον βασιλιά. Ο τελευταίος κατόρθωσε να αποκρούσει το χτύπημα με τη σπάθα του, φέροντας μια εκδορά στο χέρι. Η ενέργεια του Πασσαννάντε προκάλεσε αναταραχές σε πολλές ιταλικές πόλεις. Ο πολιτικός κόσμος φοβόταν την ύπαρξη μιας αναρχικής συνωμοσίας. Για τον λόγο αυτό, ο επίδοξος δολοφόνος καταδικάστηκε σε θάνατο. Ωστόσο, ο βασιλιάς αποφάσισε να μετατρέψει την ποινή του σε ισόβια κάθειρξη. Φυλακίστηκε, λοιπόν, σε ένα στενό κελί αλυσοδεμένος. Ο Ουμβέρτος Α΄ δολοφονήθηκε το 1900 από τον Γκαετάνο Μπρέσι.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Gran Colombia, Britannica, διαθέσιμο εδώ
- Knowledgia, Why did Greater Colombia Collapse?, YouTube, διαθέσιμο εδώ
- The South American Revolutions, Lumen Learning, διαθέσιμο εδώ
- The Opening of the Suez Canal, The British Empire, διαθέσιμο εδώ
- The Suez Canal: A Man-Made Marvel Connecting the Mediterranean and Red Sea, Marine Insight, διαθέσιμο εδώ
- Lord Houghton (1869), ‘Opening of the Suez Canal’ στο Proceedings of the Royal Geographical Society of London Vol. 14, No. 2 (1869 – 1870) σελ. 88–105
- Mia Carter & Barbara Harlow (Eds.), ‘The Suez Canal: The Canal and it’s consequences’ στο In Archives of Empire: Volume I. From The East India Company to the Suez Canal (σσ. 609–678), Duke University Press, 2003
- Umberto I, Britannica, διαθέσιμο εδώ
- Lee Griffith, The War on Terrorism and the Terror of God, Μίσιγκαν, ΗΠΑ, 2004
