Της Κατερίνας Φιλακούρη,
Από την Bella στην Diana και με πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές στο ενδιάμεσο, η Kristen Stewart έχει απασχολήσει πολυάριθμες φορές κριτικούς και κοινό τόσο με τις επιλογές της, όσο και με το ταλέντο της. Αν και κραυγαλέα εσωστρεφής, φαίνεται να έχει μια έντονα δυναμική προσωπικότητα. Είναι η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε το βραβείο Cesar (πρόκειται για το αντίστοιχο γαλλικό Όσκαρ), για τη συμμετοχή της στην ταινία “Clouds of Sils Maria”, δίπλα στη Juliette Binoche. Όταν ανακοινώθηκε ότι θα πρωταγωνιστήσει στη νέα βιογραφία της θλιμμένης πριγκίπισσας με τίτλο “Spencer”, η καχυποψία όλων άγγιξε το ζενίθ. Πώς θα μπορούσε μια Αμερικανίδα να υποδυθεί την πριγκίπισσα της Ουαλίας; Καχυποψία που διαψεύστηκε περίτρανα με τις πρώτες φωτογραφίες που διέρρευσαν αποδεικνύοντας την σε πρώτο επίπεδο «επιδερμική» ομοιότητα. Και τότε ξεκίνησε μια μακρά περίοδος αγωνιώδους προσμονής.
Η ταινία του Steven Knight, σε σκηνοθεσία του Pablo Larrain, αποτελεί μάλλον μυθοπλασία παρά μια πιστή βιογραφία της αγαπημένης όλων γαλαζοαίματης. Εν συντομία, στην ταινία λαμβάνει χώρα ο εορτασμός των Χριστουγέννων της βασιλικής οικογένειας στην εξοχική κατοικία Sandringham της επαρχίας Norfolk. Τα σύννεφα έχουν ήδη σκιάσει τον γάμο του πριγκιπικού ζεύγους και καλείται η Lady D να αντέξει 72 ώρες με το καθεστώς, με μόνους συμμάχους τα παιδιά της, τον σεφ και την προσωπική της βοηθό. Το σκηνικό θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από μυθιστόρημα της Bronte, καθώς η βαριά ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι από «Ανεμοδαρμένα Ύψη». Ατμοσφαιρικό, αέρινο, αλλά όχι ανάλαφρο φιλμ. Έχει χαρακτηριστεί από τους δημιουργούς του “A fable of true tragedy”.
Η μουσική εντείνει αυτό το στοιχείο και είναι στιγμές που νομίζει κανείς ότι πρόκειται για ταινία τρόμου με την πρωταγωνίστρια να είναι αιχμάλωτη στο χρυσό κλουβί της, περικυκλωμένο από συρματόπλεγμα σα να βρίσκεται στο πεδίο της μάχης. Και αναφερόμενη στην πρωταγωνίστρια θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη να μη γίνει λόγος για την εκπληκτική ερμηνεία της Stewart στον ρόλο της Diana. Άλλοτε η αβεβαιότητα στη φωνή κι άλλοτε ο δυναμισμός και η ένταση, η ιδιαιτερότητα της προφοράς, η εκφορά του λόγου σε σοκάρει. H σωματικότητα (physicality) στην ερμηνεία είναι που οδηγεί στην αδιαφιλονίκητη επιτυχία (ήδη Oscar Buzz). Οι ώμοι και τα χέρια είναι της Diana, η εκφραστικότητα, μέσω της κίνησης και του χορού, θυμίζει τη δική της παιδικότητα. Η σκηνή που εκτονώνεται χορεύοντας και σα σε μουσικοχορευτική πασαρέλα εναλλάσσει τα πιο διάσημα ensemble της πριγκίπισσας είναι από τις αγαπημένες μου.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας δηλώνεται ένας κεντρικός άξονας αυτής, η σημασία του φαγητού αντανακλαστικά με της βουλιμικές τάσεις της Diana. Για την άφιξη της οικογένειας, στρατιώτες παραδίδουν τις κούτες με τα τρόφιμα στον σεφ/αρχιστράτηγο, κάνοντας πάλι για άλλη μια φορά έντονη την αναφορά στο εμπόλεμο στοιχείο. Ο σεφ δίνει οδηγίες στους υφισταμένους με την ακρίβεια και τη σοβαρότητα του πεδίου μάχης. Ένας δεύτερος κεντρικός άξονας είναι οι παραλληλισμοί με την Anne Boleyn, την αποκεφαλισμένη σύζυγο του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας. Λειτούργησε σαν οιωνός για το τι έμελλε να γίνει. Ο Ερρίκος Η΄ διέταξε να αποκεφαλιστεί η δεύτερη σύζυγός του Αν, ώστε να μπορέσει να παντρευτεί την ερωμένη του. Μ’ αυτόν τον τρόπο, παρουσιάζει, με έναν μάλλον αντισυμβατικά σκοτεινό τρόπο, την ευθραυστότητα της πνευματικής και ψυχολογικής της κατάστασης. Πρόκειται για μια πραγματικά πετυχημένη συνταγή που είναι μακριά από αυτό που ίσως περίμενε ο θεατής.
ΥΓ. Η σκηνή στο μπιλιάρδο είναι απαράμιλλης δυναμικής. Δεν μπορούσαν να υπάρχουν δύο Diana -όπως τής ζήτησε ο Charles- κι αυτό γιατί δεν μπορούσε να συμβιβάσει τα θέλω για τα πρέπει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Spencer reviewed by Mark Kermode, youtube.com, διαθέσιμο εδώ
- ‘Spencer’ Review: Prisoner of the House of Windsor, nytimes.com, διαθέσιμο εδώ
- Spencer review – portrait of a princess on the edge, theguardian.com, διαθέσιμο εδώ
