Του Ανδρέα Βλάχου,
«Δεν το ζήτησα αυτό». Μία φράση που ίσως για τους περισσότερους από εσάς να μην σημαίνει απολύτως τίποτα καθώς διαβάζετε το συγκεκριμένο άρθρο. Με την ολοκλήρωση, όμως, της ανάγνωσης και ακόμη καλύτερα με την θέαση της ταινίας, ίσως νιώσετε κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια που κρύβεται πίσω από αυτές τις τέσσερις λέξεις. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Το “Last Night in Soho”, αποτελεί την έβδομη κατά σειρά σκηνοθετική δουλειά του Έντγκαρ Ράιτ, τον οποίο οι περισσότεροι μπορεί να γνωρίζετε για τις πιο ανάλαφρες, κωμικές και γεμάτες προσωπικότητα ταινίες όπως το “Shaun of the Dead” και το “Baby Driver”. Τώρα, ο ίδιος σκηνοθέτης εγκαταλείπει τον κομφορμισμό του και βουτάει στα βαθιά σε ένα πρωτόγνωρο για τον ίδιο κινηματογραφικό είδος. Το είδος του ψυχολογικού τρόμου. Το σενάριο συνυπογράφει ο ίδιος ο Ράιτ μαζί με την Κρίστι Γουίλσον–Κερνς, ενώ η ιστορία αποτελεί προϊόν φαντασίας του ίδιου του σκηνοθέτη. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Τόμαζιν Μακένζι, Άνια Τέιλορ Τζόι, Ματ Σμίθ, Τέρενς Σταμπ και η Νταϊάνα Ριγκ, η οποία έκανε και την τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση. Η πλοκή εκτυλίσσεται γύρω από μία επίδοξη σχεδιάστρια μόδας, η οποία μπορεί μυστηριωδώς να μπει στη δεκαετία του 1960, όπου εκεί ανακαλύπτει το παρελθόν μιας εκθαμβωτικής wannabe τραγουδίστριας.
Ο Έντγκαρ Ράιτ ρισκάρει και θέτει τον πήχη ψηλά. Η αγάπη και το μεράκι που έδωσε στο εν λόγω project είναι ευδιάκριτα σε κάθε καρέ της ταινίας, από τις χρωματικές παλέτες και την μουσική έως την σκηνοθεσία και τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Το όλο εγχείρημα αποτελεί ένα αμάλγαμα μεταξύ του “Don’t look now” και του “Repulsion” συνοδευόμενο από τις χρωματικές πινελιές και το στυλιζάρισμα του “Suspiria”. Παράλληλα ενσωματώνει θεματικές που αφορούν το ταξίδι στον χρόνο, τον μεταφυσικό τρόμο και κλασικά στοιχεία ταινιών slasher. Εν ολίγοις, το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει ο Ράιτ είναι μεγάλο. Η σκηνοθετική ματιά του είναι εντυπωσιακή και αποτελεί τον κύριο παράγοντα που κινεί την ταινία και κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο. Με οπτικά τρικ, τολμηρές γωνίες και μια παλέτα, η οποία εντείνει όχι μόνο την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή, αλλά βοηθάει ώστε να θολώνει τις λεπτές γραμμές μεταξύ του πραγματικού και του ονειρικού, κάνει τον θεατή να νιώθει πως μεταφέρεται σε μία άλλη δεκαετία και πως αποτελεί κομμάτι της. Σε αυτό παίζει ρόλο και η εξαιρετική μουσική επένδυση της ταινίας με καλλιτέχνες όπως η Petula Clark, οι Kinks αλλά και η Cilla Black, η οποία μάλιστα εμφανίζεται και ως ζωντανός χαρακτήρας στην ταινία.
Σημαντικός, όμως, στην τηλεμεταφορά αυτή του θεατή, είναι και ο ρόλος της πρωταγωνίστριας, Τόμαζιν Μακένζι ως Έλι, η οποία ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες του ρόλου. Είναι «το ψάρι έξω από το νερό», καθώς αποτελεί τον χαρακτήρα, μέσα από τον οποίο ο θεατής μαθαίνει και αντιδράει στον κόσμο της ταινίας, στους χαρακτήρες και στην πλοκή. Η Μακένζι, αν και δεν αντικατοπτρίζει έναν πλήρη ανεπτυγμένο χαρακτήρα, προσεγγίζει τον ρόλο με γλυκύτητα και μια παιδική αφέλεια, την οποία το σενάριο εκμεταλλεύεται στο έπακρο, ώστε να κάνει τον θεατή να την συμπαθήσει και ταυτόχρονα να νιώσει ότι και εκείνη επηρεάζει τις ανατροπές της πλοκής. Στον αντίποδα, ό,τι λείπει από τον χαρακτήρα της Μακένζι έρχεται να συμπληρώσει ο χαρακτήρας της Άνια Τέιλορ Τζόι. Εκείνη χαρακτηρίζεται από μία αίσθηση glamour στην κίνηση και στον τρόπο που αλληλεπιδρά με τους άλλους χαρακτήρες, εμπνέοντας έτσι έναν αέρα ανεξαρτησίας και άνεσης μιας κυρίας-αρχόντισσας της τότε εποχής. Όμως, δεν προβάλει μόνο ένα αρχέτυπο της γυναίκας των 60s, καθώς όσο πιο πολύπλοκος γίνεται ο χαρακτήρας της τόσο πιο ελεύθερη γίνεται η Άνια να ξεδιπλώσει όλες τις υποκριτικές της ικανότητες. Προσδίδει την απαραίτητη τραγικότητα στον χαρακτήρα της Σάντι, ο οποίος είναι ο πιο ανεπτυγμένος και από θύμα της εποχής καταλήγει να μετατρέπεται στον θύτη ενός εγκλήματος, ξεχασμένου στο χρόνο.
Μιλώντας για αναπτυγμένους χαρακτήρες, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τα υπόλοιπα πρόσωπα. Και αυτό, διότι αποτελούν κυρίως αρχέτυπα, τα οποία αποσκοπούν στο να προωθήσουν ή να καθυστερήσουν την πρωταγωνίστρια και συνάμα την πλοκή. Η τελευταία με τη σειρά της αρκετές φορές παίρνει κάποιες ελευθερίες και αγνοεί κάποια ρεαλιστικά στοιχεία, με αποτέλεσμα να αποκλίνει από τους κανόνες που είχε θέσει εξαρχής. Παρ’ όλ’ αυτά, αν και αυτές οι λεπτομέρειες έχουν αρνητικό πρόσημο, δεν δυσανασχετούν τον θεατή, που απλώς θα θέλει να κοιτάει διακαώς την ώρα στο κινητό του.
Ανεξαρτήτως των τεχνικών χαρακτηριστικών της ταινίας, τα οποία έχουν θετικό ή αρνητικό πρόσημο, το δημιούργημα του Ράιτ αφορά την προσβλητική αντιμετώπιση που υφίσταται πολλές φορές το γυναικείο φύλο, στην προσπάθεια να πραγματοποιήσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του. Παράλληλα, προβάλει και τονίζει τις αντιξοότητες και τις ψυχικές και κυρίως σωματικές φθορές που έπρεπε να υπομείνουν τα νεαρά κορίτσια της δεκαετίας του 1960 μόνο και μόνο για να «κάνουν καριέρα». Έπεφταν θύματα επιτήδειων δήθεν μάνατζερ, οι οποίοι φρόντιζαν να στραγγίξουν μέχρι και την τελευταία σταγόνα των ονείρων τους, με στόχο να μηδενίσουν την προσωπικότητά τους και να τις εκμεταλλευτούν σεξουαλικά και οικονομικά. Η ταινία δίνει την αίσθηση πως αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος της σε άτομα που έχουν βιώσει την λανθασμένη πλευρά του ανδρικού βλέμματος, στην προσπάθειά τους να επιδιώξουν κάτι μεγαλύτερο. Έτσι, λοιπόν, πολλοί ιδεαλιστές και ονειροπόλοι θα μπορέσουν να δουν τον εαυτό τους στην Έλι, καθώς την καταπίνει μία πόλη που φαίνεται να την καλωσορίζει και να την διώχνει ταυτόχρονα. Ενώ, κάποια από αυτά τα άτομα μπορεί να έχουν βρεθεί σε καταστάσεις που να έχουν πει «Δεν το ζήτησα αυτό».
Καταληκτικά, το “Last Night on Soho” είναι μια οπτική πανδαισία που μπορεί να προσφέρει αρκετές στιγμές διασκέδασης και τρόμου, ενώ ταυτόχρονα μετατρέπεται και σε ένα κατηγορητήριο για ένα ιδιαίτερα οδυνηρό κομμάτι της γυναικείας εμπειρίας, το οποίο χρήζει περισσότερης συζήτησης.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Last Night in Soho (2021), imdb.com, διαθέσιμο εδώ
