Της Μαρίας Κελεπούρη,
Τον Νοέμβριο στο Alhambra Art Theatre επιστρέφει η Μαρία Κορινθίου, για να αφηγηθεί την αληθινή ιστορία της Σίρλεϋ Τζόουνς, που συντάραξε την κοινωνία της Μεγάλης Βρετανίας τη δεκαετία του ’80. Το θεατρικό έργο, γραμμένο από τις Άννα Ρέϋνολντς και Μόιρα Μπουφίνι, ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1992 στο Λονδίνο. Μετά την παρουσία του στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη, ο “Jordan” συνεχίζει τον κύκλο των παραστάσεων στην πρωτεύουσα, συγκινώντας το κοινό με τη δική του αλήθεια.
Το πραγματικό αυτό γεγονός μοιράστηκε η ίδια η Σίρλεϋ σε μία εκ των συγγραφέων, την Άννα Ρέϋνολντς, καθώς και εκείνη βρισκόταν στην ίδια φυλακή για τη δολοφονία της μητέρας της. Η μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, η ερμηνεία της Μαρίας Κορινθίου και η σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Αϊβάζη, σε συνδυασμό με το ύφος της παράστασης, συνθέτουν μία δραματική μαρτυρία που καταλήγει σε μια κατάθεση ψυχής. Κι όταν αυτό το μοίρασμα συναισθημάτων και σκέψεων προέρχεται από μια μητέρα, που η ίδια σκότωσε το παιδί της, τότε το συγκινησιακό φορτίο γίνεται ακόμα πιο βαρύ.
Η Σίρλεϋ έπνιξε το παιδί της. Βρήκε τη δύναμη να το πράξει και μετά επιχείρησε να αυτοκτονήσει. Όμως, η μοίρα δεν διάλεξε αυτήν την τιμωρία για εκείνη. Την οδήγησε σε φυλάκιση και την καταδίκασε σε μια διαρκή συζήτηση με το παρελθόν, με τα λάθη και τις τύψεις της. Μέσα στη φυλακή, οι μνήμες επανέρχονται συνεχώς, άλλοτε σα μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τις επιλογές της ζωής της, κατευνάζοντας προσωρινά τα έντονα συναισθήματα κι άλλοτε εμφανίζονται για να προκαλέσουν πόνο και θυμό προς τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτές οι συναισθηματικές διακυμάνσεις είναι φανερές μέσα από την ερμηνεία της ηθοποιού, οδηγώντας τον θεατή σε κάθε μονοπάτι του μυαλού της Σίρλεϋ.
Εκείνη μεγαλωμένη σε μια οικογένεια που ο πατέρας αντί να προστατεύει, κακοποιούσε τη σύζυγό του, η Σίρλεϋ με την παρορμητικότητα της εφηβείας και τα όνειρα της αθωότητας, νόμιζε πως είχε βρει την διέξοδο που τόσα χρόνια αναζητούσε. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ και έχοντας παρασυρθεί από ενθουσιασμό, ακολούθησε τον άντρα που πίστευε πως θα την σώσει από την μέχρι τότε «φυλακή» της. Όμως, το πρόσωπο που είχε εξιδανικεύσει –και κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει για την ανάγκη της να βρει επιτέλους το καλό- αποδείχτηκε πως δεν διέφερε κατά πολύ από τον πατέρα της. Τη γέμισε κι αυτός πληγές, συναισθηματικές και σωματικές, προσφέροντάς της ένα μόνο δώρο, τον Τζόρνταν. Ακόμη, όμως, κι αυτό, θέλησε να της το πάρει πίσω, παρόλο που την άφησε να τον μεγαλώσει μόνη της, αδιαφορώντας για τις ανάγκες τους.
Αυτό επανάφερε στο φως την απελπισία και την απόγνωσή της. Αν και δεν είχαν χαθεί, για ένα διάστημα, είχαν υποχωρήσει χάρη στην ηρεμία που υπήρχε, εφόσον ήταν μόνο εκείνη και το παιδί της. Έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνη της, κι αυτό, όσο σκληρό κι αν είναι, απαιτούσε πολλές φορές να ξεχάσει τη νομιμότητα ή την ηθική. Αυτή ήταν και η αφορμή στην οποία βασίστηκε η Πρόνοια. Τώρα έπρεπε να δώσει άλλον έναν αγώνα. Δεν την ένοιαζαν οι θυσίες που είχε κάνει για τον Τζόρνταν, αλλά δεν άντεχε να της πάρουν το μοναδικό καλό που δημιούργησε στη ζωή της. Η σχέση της Σίρλεϋ με το παιδί της είναι μοναδική. Όσο κι αν κάποιες στιγμές ο θεατής μπορεί να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της ως ένδειξη πως βλέπει τον Τζόρνταν σαν κτήμα της, το ιστορικό της δικαιολογεί κάθε της κίνηση, κάθε της λέξη.
Η Σίρλεϋ δεν είναι ψυχοπαθής. Έχει πλήρη συνείδηση των πράξεών της, κι αυτό αποδεικνύεται με το γεγονός πως θυμάται κάθε λεπτομέρεια της ζωής της, κάθε σκέψη που έκανε, κάθε συναίσθημα που ένιωθε. Δεν είναι το κελί η φυλακή της, αλλά οι μνήμες της και οι ενοχές για τον δρόμο που άφησε τον εαυτό της να πάρει. Ο θάνατος του παιδιού της, που η ίδια είχε ταυτόχρονα το θάρρος και το θράσος να προκαλέσει, ήταν το τελικό χτύπημα για εκείνη. Η επίγνωση ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να το ξεπεράσει, την πονούσε ακόμη περισσότερο.
Η ερμηνευτική απόδοση ενισχύεται από το λιτό σκηνικό, τη μουσική και τη συμμετοχή κι άλλων φωνών στην εξέλιξη της παράστασης, όπως αυτή του σκηνοθέτη της και του Τάσου Νούσια. Στο σύνολο αυτό, τα στοιχεία αλληλοσυμπληρώνονται και ταυτόχρονα ντύνουν την ερμηνεία, μυώντας τον θεατή στο βάθος αυτού του προσωπικού δράματος. Η Σίρλεϋ καταθέτει την αλήθεια της και το κοινό μπορεί να διαλέξει. Είτε θα την αντιμετωπίσει ως παιδοκτόνο είτε ως θύμα της μοίρας της και των επιλογών της, που όμως είχε το θάρρος να υποστεί τις ανάλογες συνέπειες.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- «ΤΖΟΡΝΤΑΝ» των Άννα Ρέϋνολντς και Μόιρα Μπουφίνι με τη Μαρία Κορινθίου, newsbomb.gr, διαθέσιμο εδώ
