Του Παναγιώτη Στρίκου,
Το φθινόπωρο διανύει πλέον τον τρίτο του μήνα, και με τις υπαίθριες ασχολίες να γίνονται πιο σπάνιες, λόγω των καιρικών συνθηκών, το κοινό στρέφεται προς τις νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν, μία από τις οποίες θα σας παρουσιάσω σήμερα. Στην πρώτη της δουλειά ως σκηνοθέτιδα, η Ηρώ Μπέζου ανέβασε την παράσταση «Οι Ναυαγοί» και, σε συνεργασία με τον Γιάννη Παπαδόπουλο, δημιούργησαν ένα πρωτότυπο έργο, φανερώνοντας πως όλοι μας έχουμε μονάχα τα λόγια. Το ερώτημα είναι, εάν αρκούν για να μας ενώσουν με ουσιαστικούς και δημιουργικούς δεσμούς, σχέσεις, φιλίες, έρωτες.
Ένας απομονωμένος συγγραφέας με την ενθουσιώδη και ατίθαση κόρη του. Ένας νέος, παρορμητικός και ανήσυχος δημοσιογράφος. Τρεις άνθρωποι που ένα γράμμα του παρελθόντος, από τον δημοσιογράφο προς τον συγγραφέα, θα τους φέρει κοντά. Ο νεαρός ήταν από παιδί θαυμαστής του συγγραφέα. Έρχεται η στιγμή που περίμενε σε όλη του τη ζωή. Συναντά τον μεγάλο πεζογράφο, επιθυμώντας να του πάρει συνέντευξη και να του μεταφέρει με πλουσιοπάροχο λεξιλόγιο την απέραντη αγάπη και τον βαθύ σεβασμό που έτρεφε προς το πρόσωπό του. Βρίσκει έναν άνθρωπο, όμως, διαφορετικό από αυτόν των φαντασιώσεών του, έναν άνθρωπο απομονωμένο, χήρο και πληγωμένο. Ζώντας με την παρορμητική και ζηλιάρα κόρη του, την οποία υποδύεται η Σοφία Κόκκαλη, πάλευε με τα σκοτάδια του.
Πατέρας και κόρη δεν έβγαιναν από το σπίτι τους, παραμένοντας ασφαλείς μέσα στην πνευματική τους μοναξιά. Με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορούσε να παρεισφρήσει μέσα της η αδυσώπητη εξωτερική πραγματικότητα. Αποτελεί συχνή επιλογή για τους ανθρώπους να κλείνουν τα μάτια προς τον κόσμο, προς τη ζωή. Η απομόνωση σηματοδοτεί μια απελπισμένη επιλογή σωτηρίας, ένα εφήμερο και ψευδαισθησιακό φάρμακο, μια δόση ψυχικής αρμονίας ενάντια στη σκληρότητα και την ωμότητα του «έξω κόσμου». Το σπίτι σφραγίζει με συναισθηματική ασφάλεια οτιδήποτε εξωτερικό μπορεί να σε βλάψει και να σε πληγώσει.
Ο ερχομός του δημοσιογράφου στη ζωή τους θα αποτελέσει μια νέα αρχή γι’ αυτούς. Έναν φίλο για τον έναν και έναν έρωτα για τον άλλον. Θα τους φανερώσει πως ο έξω κόσμος δεν σου παίρνει μόνο, αλλά και σου δίνει. Οι τρεις τους θα αναλωθούν σε συζητήσεις, πασχίζοντας να εναρμονίσουν τα συναισθήματά τους, να υπερβούν τις λέξεις, να εκφραστούν με νοήματα. Πολλές φορές –ή μάλλον τις περισσότερες—, όμως, δεν είναι αρκετά για να αντικαθρεπτίσουν και να ικανοποιήσουν τις συναισθηματικές μας ανάγκες. Παρόλα αυτά, το μόνο που έχουμε είναι αυτά τα λόγια, αυτές οι λέξεις. Ίσως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αρκεστούμε σε αυτά. Να νιώσουμε καλά με τα απλά πράγματα. Ένα μπουκάλι κρασί με δύο φίλους. Δύο κουβέντες καλοσυνάτες, ανιδιοτελείς. Κάποια βλέμματα αλληλεγγύης και συμπόνιας, αρκετά υποστηρικτικά προς την ανθρώπινη αδυναμία για υπέρβαση των λέξεων.
Μια παράσταση που παίζει με τις λέξεις, σαν ένα παιδί που παίζει με το μοναδικό του παιχνίδι γιατί δεν έχει κανένα άλλο. Μια παράσταση όπου φανερώνεται πως οι σχέσεις του εξωτερικού με τον εσωτερικό κόσμο είναι πάντοτε ρευστές. Επίσης, μια παράσταση όπου δεν απουσιάζει το χιούμορ και το υποκριτικό ταλέντο των τριών ηθοποιών. Πρωταγωνιστούν ο Γιάννος Περλέγκας, η Σοφία Κόκκαλη και ο Μιχάλης Τιτόπουλος. Έκανε πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου και η αυλαία θα κλείσει στις 11 Ιανουαρίου, στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
